Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Rybniku

Formularz UK 2

Sygnatura akt

III Ka 250/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim z dnia 17 stycznia 2020r. sygn. akt. II K 1427/18

1.2. Podmiot wnoszący apelację

x oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

x oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

x na niekorzyść

x w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

x

uchylenie

☐

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

.

1.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia o uniewinnieniu oskarżonego od popełnienia czynu na szkodę P. P. (1)

(zarzut zgłoszony w apelacji Prokuratora i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego)

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

2.  Obraza przepisów postępowania art. 7 kpk i 410 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego wbrew zasadom prawidłowego rozumowania wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego poprzez pominięcie zeznań pokrzywdzonego i świadka E. K. oraz opinii lekarskiej

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie mają racji apelujący podnosząc, że sąd I instancji nieprawidłowo w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy ustalił, że oskarżony A. C. nie uczestniczył w pobiciu P. P. (1) wspólnie i w porozumieniu z osobą już skazaną za ten czyn: G. W..

Wbrew wywodom apelacji ani zeznania P. P. (1), ani E. K. ani funkcjonariuszy policji S. S. i Ł. B., ani dokumentacja lekarska wraz z opiniami biegłych nie wskazują w sposób jednoznaczny i pewny na sprawstwo oskarżonego. O winie oskarżonego nie przesądza też treść prawomocnego wyroku skazującego G. W. w sprawie II K 561/18 z dnia 2 kwietnia 2019r.

Przede wszystkim wywód w niniejszej sprawie należy zacząć od powołania się na treść art. 8 § 1 kpk. W przepisie tym wprowadzono zasadę jurysdykcyjnej samodzielności sądu karnego, która obejmuje nie tylko zagadnienia prawne ale także faktyczne. Zasada autonomii sądów została też wyrażona w art. 173 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej.

„Sąd karny nie jest związany (…) ustaleniami faktycznymi lub treścią orzeczenia w sprawie jednego ze współuczestników przestępstwa rozpoznawanej odrębnie, gdy następnie rozpoznaje sprawę innego współuczestnika” wyrok 7 sędziów SN z 7 XI 1972r. V KRN 408/72, OSNKW 1973 z 4. Natomiast w uchwale z dnia 27 marca 2019r. I Do 24/18 Lex 2642398 zgodnie z art. 8 kpk „ Sąd karny rozstrzyga samodzielnie zagadnienia faktyczne i prawne oraz nie jest związany rozstrzygnięciami innego sądu lub organu. Przepis ten nakłada zatem na sad obowiązek przeprowadzenia samodzielnej oceny materiału dowodowego i wyklucza możliwość poprzestania jedynie na odwołaniu się wyników ustaleń innych organów bez poddania ich analizie czyniącej zadość wymogom określonym m. In. W art. 7 kpk. Wyniki kontroli instancyjnej i ustalenia w niej poczynione winny zostać poddane samodzielnej ocenie (…) na zasadach ogólnych” Również Sąd Apelacyjny w Katowicach wyraził stanowisko w postanowieniu z 15 marca 2017r. II AKz 138/17 :„Do naczelnych zasad obowiązującej procedury karnej należy zasada samodzielnej jurysdykcji orzekającego sądu (art. 8 § 1 kpk) będąca konsekwencją obowiązywania na gruncie kpk zasady swobodnej oceny dowodów (art. 7 kpk) Oznacza to, że dla rozstrzygnięcia orzekającego w postępowaniu karnym irrelewantne pozostają orzeczenia innych sądów, czy organów nawet w zbliżonych faktycznie sprawach. Jedyny wyjątek od tej zasady wprowadza art. 8 § 2 kpk w odniesieniu do prawomocnych rozstrzygnięć sądowych kształtujących prawo lub stosunek prawny.”

Powołane wyżej orzeczenia jednoznacznie wskazują, że Sąd Rejonowy nie był związany ani wyrokiem, ani ustaleniami w sprawie II K 561/18. Obowiązkiem Sądu Rejonowego było przeprowadzenie w sposób samodzielny i autonomiczny dowodów w sprawie i jej oceny, a następnie ustalenie stanu faktycznego i rozstrzygnięcie, czy oskarżonemu A. C. można przypisać winę w popełnieniu przestępstwa z art. 158 § 1 kk na szkodę P. P. (1), czy też dowody te na jego winę nie wskazują. Sąd Rejonowy sprostał temu zadaniu. Analiza uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazuje, że Sąd I instancji miał w polu widzenia wszystkie dowody zebrane w sprawie. Ocenił je rzetelnie i wnikliwie, a wysnute wnioski są logiczne i prawidłowe. Sąd Rejonowy w sposób wyjątkowo dokładny, a wręcz drobiazgowy przeanalizował zeznania P. P. (1) i E. K.. Odniósł je również do procesowych czynności jakie P. P. (1) dokonywał dochodząc swoich praw przed organami ścigania. Zwrócił uwagę na zmieniające się w czasie zeznania świadka P. i pojawiające się w nich nowe szczegóły takie jak np. specyficzna w formie wypowiedzi groźba, o której pokrzywdzony przypomniał sobie po kilku latach procesu. Sąd Rejonowy przeanalizował dokładnie zeznania świadków wielokrotnie przesłuchiwanych w tej sprawie i poddał je kompleksowej analizie. Oceny wartości poszczególnych dowodów dokonano pod względem ich wewnętrznej spójności, wzajemnych relacji z uwzględnieniem zasad doświadczenia życiowego. Do takiego wniosku prowadzi treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku. W pisemnych motywach orzeczenia Sąd Rejonowy wyjaśnił tok swojego rozumowania i wskazał, którym dowodom dał wiarę i dlaczego. Wskazał również, które dowody uznał za niewiarygodne i z jakich powodów. Zaprezentowanemu tokowi rozumowania oraz wyprowadzonym wnioskom nie sposób zarzucić wewnętrznej niespójności, sprzeczności, czy też braku logiki lub nieuwzględnienia zasad doświadczenia życiowego. Sąd Rejonowy wskazał na silny konflikt pomiędzy G. W., a P. P. (1) powstały na kanwie ich interesów i wzajemnych rozliczeń. Sąd Rejonowy jako punkt wyjścia swoich ustaleń faktycznych słusznie ustalił, że oskarżony C. nie był wmieszany w ten konflikt i nie miał żadnych zobowiązań, ani roszczeń finansowych, czy osobistych wobec pokrzywdzonego, a w ogóle w dniu 7 listopada 2014 r. widział go po raz pierwszy w życiu. Sąd I instancji prawidłowo ustalił także, że A. C. jako osoba przypadkowo towarzysząca G. W. w wizycie w mieszkaniu pokrzywdzonego nie miał zamiaru pobicia pokrzywdzonego wspólnie i w porozumieniu z G. W.. Między mężczyznami nie było planu ani podziału ról w jaki sposób mają zaatakować P. P. (1). Oskarżony nie przystąpił też w sposób dorozumiany do G. W. gdy między W., a P. doszło do przepychanek. Oskarżony nadal stał w drzwiach pokoju, gdy G. W. kopnął pokrzywdzonego P. i gdy szarpali się między sobą o laptopa. Oskarżony nie interweniował, nie pomagał G. W., nie akceptował też w żaden sposób działania W.. Nie zachęcał go też słownie do zadawania ciosów. W istotny sposób potwierdzają to zeznania E. K., która gdy wchodziła do pokoju, w którym W. i P. się szarpali (widziała kopnięcie, który W. zadał pokrzywdzonemu) musiała przejść obok oskarżonego gdyż ten nadal stał w drzwiach wejściowych. E. K. zeznała, że nie widziała, aby oskarżony C. wówczas cokolwiek robił pokrzywdzonemu. Nie stał on bezpośrednio przy nim. Nie pochylał się nad nim. Przepuścił jedynie wchodzącą do pokoju z kuchni E. K., przesuwając się w głąb pokoju. Na uwagę zasługują zeznania wezwanych na interwencję funkcjonariuszy policji i to co odnotowali w swoich notatnikach służbowych. P. P. (1) bezpośrednio po zdarzeniu relacjonując funkcjonariuszom policji przebieg zdarzenia w ogóle nie wspominał o oskarżonym. Podawał, że pomiędzy nim, a G. W. doszło do awantury i naruszenia nietykalności cielesnej. Nie wskazał wówczas, aby jakiś inny mężczyzna oprócz G. W. uczestniczył w jego pobiciu, aby zadawał ciosy, czy kierował wobec niego groźby karalne (takie o których przypomniał sobie na rozprawie że będzie pływał w worku foliowym na dnie jeziora, którą rzekomo miał wypowiedzieć oskarżony C.) słusznie zauważył Sąd Rejonowy, że przecież gdyby P. P. (1) rzeczywiście został w mieszkaniu pobity przez dwóch mężczyzn to taką relację złożyłby funkcjonariuszom policji, a oni odnotowaliby to w swoich notatnikach służbowych. Powiedziałby również że padła wobec niego groźba o treści jak podano wyżej. Nieracjonalne pozostaje też zachowanie pokrzywdzonego (gdyby rzeczywiście został pobity przez dwóch mężczyzn) w tym iż w dniu 18 maja 2015r. złożył oficjalne zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa spowodowania uszkodzeń ciała przez jedną osobę mianowicie G. W.. Tym samym nie sposób uznać za zasadny zarzut 2 wyartykułowany w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego. Ani art. 7 ani 410 kpk nie został naruszony przez sąd I instancji. Prokurator prowadząc dochodzenie na podstawie tego zawiadomienia, przesłuchując pokrzywdzonego , świadków, mając do dyspozycji dokumentację lekarską nie przedstawił zarzutu A. C., a akt oskarżenia o czyn z art. 157 § 1 kk skierował jedynie przeciwko G. W.. Stąd też organ oskarżycielski wówczas nie znalazł podstaw, by przedstawiać zarzut A. C.. Dopiero wydanie wyroku skazującego wobec G. W. oraz utrzymanie go w mocy przez Sąd Okręgowy w Gliwicach (sygn. akt. V.2 Ka 431/19) zainicjowało konieczność postawienia oskarżonemu zarzutu i skierowania przeciwko niemu aktu oskarżenia czyli po 4 latach od zdarzenia! Skierowanie przeciwko oskarżonemu aktu oskarżenia w dniu 31 października 2018r. było pokłosiem wyroku, w którym Sąd uznał G. W. za winnego tego że wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym dokonał on pobicia P. P. (1) w dniu 7 listopada 2014r. Jednakże zgodnie z zasadą art. 8 § 1 kpk ustalenia odnośnie współsprawstwa dokonane w innej sprawie karnej nie mogą przesądzać o winie osoby, która została oskarżona o współudział w innej sprawie karnej. Dlatego też rozstrzygniecie, czy oskarżony C. rzeczywiście brał udział w pobiciu pokrzywdzonego w istocie odbywało się w tej sprawie III Ka 250/20 ,a nie w sprawie, która toczyła się przeciwko G. W..

Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu I instancji, że nie zostało w niniejszej sprawie niezbicie wykazane, że istniało porozumienie pomiędzy G. W., a A. C. i na czym miałoby ono polegać, jaki byłby podział ról poszczególnych współsprawców, jakim motywem miałby kierować się oskarżony. Oskarżony przecież nie znał pokrzywdzonego, nie łączyły go z nim żadne relacje. W jego miejscu zamieszkania był po raz pierwszy, a znalazł się tam gdyż chciał wykonać przysługę G. W.. Nadto należy podkreślić, że nie zostało też udowodnione, aby oskarżony bił pokrzywdzonego P., by go szarpał lub kopał. W ocenie wiarygodności dwóch różnych wersji zeznań świadków dotyczących tych samych okoliczności sąd rozpoznający sprawę nie jest pozbawiony możliwości przyjęcia za prawdziwą tej wersji , którą inny sąd w innej sprawie prawomocnym wyrokiem uznał za fałszywe zeznanie.

Sąd orzekający w sprawie każdorazowo musi mieć na uwadze, że o ile zgromadzone dowody w sposób niewątpliwy nie wykażą sprawstwa i winy oskarżonego- zapaść musi zgodnie z regułą art. 5 § 2 kpk orzeczenie ekskulpujące. Oczywistym jest przy tym, że ewentualne wątpliwości dla kluczowych zagadnień (wskazanych dokładnie wyżej), aby wywołały wyrok uniewinniający muszą mieć charakter nieusuwalny. Zdaniem sądu odwoławczego taka właśnie sytuacja zachodzi w tej sprawie w odniesieniu do stawianych oskarżonemu zarzutów. Jednocześnie należy uwypuklić ,że sam fakt, iż dokonana przez Sąd Rejonowy ocena wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków – w konfrontacji z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie – nie odpowiada ocenie skarżących, nie jest wystarczający do skutecznego wysuwania zarzutu dokonania przez Sąd orzekający dowolnej oceny materiału dowodowego skutkującej błędem w ustaleniach faktycznych.

Zatem argumentacja prokuratora jak i pełnomocnika oskarżyciela prywatnego przedstawiona w apelacjach nie mogła zostać uwzględniona, a ustalenia poczynione przez Sąd I instancji co do niepopełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu nie były błędne.

Wniosek

Uchylenie orzeczenia w całości i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niepotwierdzenia się zasadności podniesionych w apelacji zarzutów wniosek odwoławczy o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania nie mógł zostać uwzględniony. Nie wystąpiła też w sprawie żadna z bezwzględnych przyczyn odwoławczych wyrażonych w art. 439 kpk nakazujących wydanie takiego rozstrzygnięcia. Utrzymanie w mocy zaskarżonego rozstrzygnięcia nie uchybia również normie art. 440 kpk.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

--------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcie o uniewinnieniu oskarżonego A. C. od popełnienia zarzucanego mu występku z art. 158§1 kk

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Ustalenia faktyczne Sądu I instancji prowadzące do braku stwierdzenia u oskarżonego współdziałania ze skazanym G. W. w pobiciu P. P. (1) i braku między nimi porozumienia w inkryminowanym dniu okazały się prawidłowe

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Zasądzono od oskarżyciela posiłkowego P. P. (1) na rzecz oskarżonego A. C. 840 zł tytułem zwrotu kosztów udziału obrońcy w postępowaniu odwoławczym (art. 636 § 2 kpk w zw z art. 633 kpk)

III

Zasądzono od oskarżyciela posiłkowego P. P. (1) na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 10 zł i obciążono go opłatą za II instancję w kwocie 60 zł w pozostałej części wydatkami postępowania odwoławczego obciążono Skarb Państwa. (art. 636 § 2 kpk w zw z art. 633 kpk)

PODPIS

SSO Katarzyna Gozdawa-Grajewska

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.  Do sprawy III Ka 250/20

Podmiot wnoszący apelację

Prokuratura Rejonowa w Wodzisławiu Śląskim

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim z dnia 17 stycznia 2020r. II K 1427/18

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

x na niekorzyść

x w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

x

uchylenie

☐

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2.  Do sprawy III Ka 250/20

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim z dnia 17 stycznia 2020r. II K 1427/18

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

x na niekorzyść

x w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

x

uchylenie

☐

zmiana