Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Rybniku

UZASADNIENIE

W. S. (1) i A. K. (1) wniosły o zasądzenie na swoją rzecz od (...) Spółki Akcyjnej w S. odpowiednio kwoty 100 000 zł, 80 000 zł z tytułu zadośćuczynienia za krzywdę, jakiej doznały na skutek śmierci odpowiednio męża, ojca w wyniku wypadku komunikacyjnego z dnia 31 października 2017 roku z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od w/w kwot od dnia 22 czerwca 2018 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanej na ich rzecz zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powódki wyjaśniały, iż sprawca wypadku T. B., w wyniku którego poniósł śmierć odpowiednio mąż, ojciec powódek był ubezpieczony w zakresie OC u pozwanej. W toku postępowania likwidacyjnego pozwana wypłaciła tytułem zadośćuczynienia za śmierć odpowiednio męża, ojca na rzecz W. S. (2) kwotę 32 658 zł, na rzecz A. K. (1) 25 049 zł. W ocenie powódek wypłacone kwoty tytułem zadośćuczynienia za śmierć odpowiednio męża, ojca były rażąco niskie, nie zrekompensowały doznanej przez nie krzywdy.

W odpowiedzi na pozew pozwana (...) Spółka Akcyjna w S. wniosła o oddalenie powództw i zasądzenie od powódek na jej rzecz zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwana podniosła, że wypłaciła powódką w toku postępowania likwidacyjnego zadośćuczynienie we właściwej wysokości, tj. w wysokości doznanej przez nie krzywdy. Ustalając przy tym wysokość krzywdy każdej z powódek wzięła pod uwagę okoliczności takie jak: dramatyzm doznań powódek związanych z utratą odpowiednio męża, ojca, stopień cierpienia psychicznego, poczucie pustki i osamotnienia, wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby bliskiej, relacje łączące powódki ze zmarłym, a także zdolność powódek do odnalezienia się i zaakceptowania w nowej rzeczywistości. W przypadku uwzględnienia powództwa w całości lub w części pozwana z daleko posuniętej ostrożności podniosła, że ustawowe odsetki za opóźnienie powinny być zasądzone od zasądzonego roszczenia od dnia wyrokowania.

W toku sprawy zmarła powódka W. S. (1). Postanowieniem z dnia 26 października 2021 roku k. 280 w miejsce zmarłej powódki Sąd wezwał do udziału w sprawie jej następców prawnych tj. A. K. (1), H. K. i A. K. (2).

Sąd ustalił:

W dniu 31 października 2017 roku w Ż. T. B. kierując samochodem osobowym marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w ten sposób, że poruszając się ulicą (...) i zbliżając się do oznakowanego przejścia dla pieszych, nie zachował szczególnej ostrożności w prowadzeniu pojazdu, nienależycie obserwował przedpole jazdy, w wyniku czego potrącił lewym, przednim narożnikiem pojazdu przechodzącego przez przejście dla pieszych z prawej na lewą stronę jezdni A. S., w następstwie czego doznał on obrażeń ciała w postaci złamania zamkniętego podudzia prawego i otwartego podudzia lewego, ran tłuczonych na głowie, otarć skóry głowy, brzucha i kończyn, podbiegnięć krwawych kończyn, stłuczenia tkanek miękkich głowy, złamania kości podstawy i sklepienia czaszki oraz trzewioczaszki, stłuczenia mózgu, krwiaka podpajęczynówkowego mózgu i móżdżku, złamania kręgosłupa w odcinku szyjnym, wielomiejscowego złamania zamkniętego i otwartego żeber, złamania mostka, stłuczenia płuc, rany kłutej płuca, stłuczenia śródpiersia, stłuczenia jelit, pęknięcia nerki prawej, złamania miednicy, krwiaka zaotrzewnowego oraz krwotoku do jam opłucnych i do jamy otrzewnej, skutkujących jego zgonem na miejscu zdarzenia.

Sprawca wypadku za popełnienie w/w czynu wypełniającego znamiona przestępstwa z art. 177 § 2 k.k. został skazany na karę jednego roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 3 lata, wymierzono mu grzywnę, orzeczono zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat oraz na podstawie art. 46 k.k. orzeczono obowiązek zapłaty zadośćuczynienia w części na rzecz A. K. (1) za doznaną przez nią krzywdę w wysokości 10 000 zł.

Samochód sprawcy wypadku był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej w (...) Spółce Akcyjnej w S..

Bezsporne.

W. S. (1) była żoną A. S., A. K. (1) jego córką. W. S. (1) i A. K. (1) wniosły o przyznanie im przez pozwaną zadośćuczynienia za śmierć odpowiednio męża, ojca na skutek wypadku z dnia 31 października 2017 roku. Pozwana wszczęła postępowanie likwidacyjne, w toku którego wypłaciła tytułem w/w zadośćuczynienia na podstawie decyzji z dnia 21 czerwca 2018 roku na rzecz W. S. (1) kwotę 32 658 zł, na rzecz A. K. (1) kwotę 15 049 zł uwzględniając zasądzone wyrokiem Sądu częściowe zadośćuczynienie w wysokości 10 000 zł.

Bezsporne.

A. S. był mężem W. S. (1) ponad 51 lat. W chwili zdarzenia A. S. miał 77 lat, jego małżonka 74 lata. Małżonkowie mieli dwoje dzieci. Córkę A. K. (1), która w chwili wypadku miała 50 lat i syna G. S., który w chwili wypadku miał około 45 lat. Córka A. K. (1) mieszkała w tym samym bloku, a nawet klatce, co jej rodzice, w mieszkaniu położonym piętro niżej niż mieszkanie jej rodziców. Mieszkanie to w zasadzie kupili jej rodzice gdyż przez okres 10 lat spłacali za nią kredyt wzięty na ten cel. G. S. mieszkał wraz z rodzicami. Córka A. K. (1) miała dwie córki, H., która w chwili wypadku miała 27 lat oraz A., która w chwili wypadku miała 26 lat. A. i H. w chwili wypadku nie mieszkały już z matką.

A. S. i W. S. (1) byli zgodnym, szczęśliwym małżeństwem. Spędzali ze sobą każdą wolną chwilę. Wspólnie wychodzili na spacery z psem, odwiedzali znajomych. A. S. pomagał żonie w prowadzeniu gospodarstwa domowego. Jako, że był zdrowy, w dobrej kondycji fizycznej, chodził na zakupy, pomagał przy gotowaniu, sprzątał w domu. Do jego obowiązków należały również drobne naprawy, jak i obieranie ziemniaków.

A. S. wraz z żoną, córką, wnuczkami i synem byli ze sobą bardzo zżyci, spędzali ze sobą Ś., uroczystości rodzinne, bardzo często odwiedzali się, chodzili na wspólne spacery. A. K. (1) widywała się z rodzicami codziennie. Rodzice od wielu lat wspierali ją emocjonalnie, zadaniowo oraz finansowo. A. S. zastępował ojca jej córkom, gdyż ich ojciec biologiczny nie interesował się nimi, nie kontaktował się z nimi.

W związku z tragiczną śmiercią męża W. S. (1) była narażona na silny stres. Przeżywała rozpacz, smutek, żal i tęsknotę za zmarłym mężem. Przestała się uśmiechać, czuła się samotna mimo, że mieszkała wraz z synem i codziennie odwiedzała ją córka.

Po śmierci A. S. A. K. (1) musiała zająć się matką, rozweselać ją, spędzać z nią jeszcze więcej czasu aby nie czuła się samotna, opuszczona, pomagała jej również w obowiązkach domowych. A. K. (1) musiała podjąć dodatkowe zatrudnienie bo nie mogła już liczyć na wsparcie finansowe rodziców. Matce nie starczało nawet na zakup wszystkich przyjmowanych przez nią leków.

Matka i córka po śmierci A. S. przez pewien okres czasu przyjmowały środki na uspokojenie.

Dowód: akty stanu cywilnego k. 33-39, zeznania świadka A. K. (2) k. 201-207, zeznania świadka H. K. k. 211-213, zeznania powódki A. K. (1) złożone na rozprawie w dniu 19 stycznia 2021 roku, zeznanie powódki W. S. (1) na rozprawie w dniu 19 lutego 2021 roku,

W. S. (1) na skutek tragicznej śmierci męża doznała istotnego psychologicznie poczucia krzywdy, wiążącego się z pozbawieniem ważnej więzi rodzinnej, relacji z mężem, z którym przeżyła ponad 50 lat, na którego pomoc liczyła w przyszłości, gdyż to ona była osobą bardziej schorowaną somatycznie. Natężenie przykrych stanów emocjonalnych, intensyfikowane było nagłym charakterem zdarzenia, utratą bliskiej jej osoby, wsparcia męża, jej dramatycznymi okolicznościami. Proces żałoby został prawidłowo zintegrowany i przebiegał bez powikłań. W wyniku śmierci męża powódka doświadczyła szeregu scharakteryzowanych ujemnych stanów emocjonalnych, wymienione symptomy zawierały się w ramach fizjologicznej reakcji żałoby i trwały do roku czasu. Pobierane przez nią leki psychotropowe są związane głównie z rozpoznanymi już przed śmiercią męża zaburzeniami nerwicowymi, które okresowo się nasilają.

A. K. (1) po śmierci ojca przeżywała smutek, reaktywnie obniżony nastrój wynikający z utraty osoby bliskiej. Przeżyła fizjologiczną reakcję żałoby, bez cech powikłania. W tym czasie pojawiły się u niej przejściowe zaburzenia snu. Częściej spożywała alkohol (nie upijała się). Przeżycia nie przekroczyły jej zdolności adaptacyjnych. Powódka doznała dotkliwej emocjonalnej krzywdy wynikającej z niespodziewanej utraty osoby ważnej, bliskiej.

Dowód: opinia biegłych k. 242-245, 246-250.

Powyższy stan faktyczny ustalił Sąd w oparciu o zeznania świadków A. K. (1), A. K. (2), zeznania powódek W. S. (1) i A. K. (1) oraz w oparciu o opinie sporządzone przez biegłego sądowego z zakresu psychologii i z zakresu psychiatrii.

Sąd uznał zeznania świadków, zeznania powódek za wiarygodne albowiem były one ze sobą zgodne.

Za w pełni wiarygodne Sąd uznał opinie sporządzone przez w/w biegłych albowiem były jasne, zostały sporządzone profesjonalnie, nadto żadna ze stron nie zgłaszała do nich zastrzeżeń.

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie powódek W. S. (1) i A. K. (1) znalazło podstawę w treści art. 446 § 4 k.c.

Stosownie do art. 446 § 4 k.c., Sąd może przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego, który poniósł śmierć wskutek uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, od zobowiązanego do naprawienia szkody, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Zadośćuczynienie przewidziane w/w art. służy rekompensacie krzywdy po śmierci osoby najbliższej i ma za zadanie złagodzić wywołane tym zdarzeniem cierpienia psychiczne, a także ma pomóc pokrzywdzonemu w dostosowaniu się do zmienionej sytuacji. Z treści powyższego przepisu wynika, że określenie wysokości należnego zadośćuczynienia ustawodawca pozostawił uznaniu sędziowskiemu, wskazując jedynie, że ma to być kwota odpowiednia do doznanej krzywdy. Użyte w art. 446 § 4 k.c. wyrażenie "odpowiednia suma" zawiera już w sobie pojęcie niemożności ścisłego ustalenia zadośćuczynienia ze względu na istotę krzywdy. Dlatego przy ustaleniu zadośćuczynienia nie stosuje się automatyzmu, a każda krzywda jest oceniana przez pryzmat konkretnych okoliczności sprawy. Należy podnieść, że w razie śmierci osoby bliskiej na rozmiar krzywdy mają przede wszystkim wpływ dramatyzm doznań osoby bliskiej, poczucie osamotnienia i pustki, cierpienia moralne i wstrząs psychiczny wywołany śmiercią tej osoby, rodzaj i intensywność więzi łączących pokrzywdzonych ze zmarłym, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem tego odejścia (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 23 kwietnia 2013 r. V ACa 30/13, LEX nr 1313281). O wysokości zadośćuczynienia z art. 446 § 4 k.c. rozstrzyga stopień i nasilenie odczuwanej krzywdy oraz potrzeba zrekompensowania jej skutków. O odczuwanym poczuciu krzywdy decydują różne okoliczności, w tym przede wszystkim stopień bliskości i poziom oraz charakter relacji z osobą zmarłą. Decyduje o nim również osobista wrażliwość osoby pokrzywdzonej, która jest właściwa każdej z osób pokrzywdzonych i inna u każdej z nich ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 29 kwietnia 2013 r., V ACa 22/13, LEX nr 1321931). W literaturze i orzecznictwie wskazuje się, że na rozmiar krzywdy, o której mowa w art. 446 § 4 k.c., mają wpływ przede wszystkim: wstrząs psychiczny i cierpienia moralne wywołane śmiercią osoby bliskiej, poczucie osamotnienia i pustki po jej śmierci, rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego ze zmarłym, rola w rodzinie pełniona przez osobę zmarłą, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem śmierci osoby bliskiej, stopień, w jakim pokrzywdzony będzie umiał odnaleźć się w nowej rzeczywistości i zdolność do jej zaakceptowania, wiek pokrzywdzonego ( por. między innymi wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 czerwca 2011 r. III CSK 279/10, niepubl.) Dlatego Sąd ustalając wartość zadośćuczynienia powinien opierać się na obiektywnych i sprawdzalnych kryteriach, przy jednoczesnym uwzględnieniu indywidualnej sytuacji stron ( por. wyrok Sądu Najwyższego z 12 września 2002 r. IV CKN 1266/00, niepubl.). Należy także wskazać, że jednym z kryteriów określających „odpowiedniość” zadośćuczynienia jest jego kompensacyjny charakter – zadośćuczynienie musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość przy utrzymaniu jej w rozsądnych granicach.

W świetle powyższych rozważań Sąd uznał, że powódki W. S. (1) i A. K. (1) wykazały istnienie tego rodzaju więzi ze zmarłym A. S., co uzasadniało przyznanie im zadośćuczynienia z tytułu jej zerwania wskutek zdarzenia – tragicznego wypadku, za którego skutki pozwana ponosi odpowiedzialność cywilną.

Powódka W. S. (1) była żoną zmarłego, A. K. (1) była jego córką. Obie powódki łączyła ze zmarłym silna, bliska więź rodzinna, co znalazło potwierdzenie w treści sporządzonych na zlecenie Sądu opinii przez biegłego sądowego z zakresy psychiatrii i psychologii.

Przyjmując istnienie więzi, o której mowa w art. 446 § 4 k.c. pomiędzy powódkami a zmarłym oraz jej zerwania wskutek zdarzenia, za które pozwana ponosi odpowiedzialność - przejść należało do oceny zasadności zgłoszonych żądań pod kątem ich wysokości.

W toku likwidacji szkody pozwana uznała swoją odpowiedzialność za skutki zdarzenia z dnia 31 października 2017 roku z udziałem A. S. i wypłaciła tytułem zadośćuczynienia za doznane krzywdy w związku ze śmiercią męża na rzecz W. S. (1) kwotę 32 658 zł oraz tytułem zadośćuczynienia za doznane krzywdy w związku ze śmiercią ojca na rzecz A. K. (1) kwotę 15 049 zł, uwzględniając, iż sprawa szkody wypłacił na jej rzecz tytułem w/w zadośćuczynienia kwotę 10 000 zł.

W ocenie Sądu kwota żądana przez powódki w pozwie była wygórowana, a odpowiednią kwotą zadośćuczynienia do doznanej krzywdy dla W. S. (1) jest kwota 100 000 zł, co po uwzględnieniu wypłaconej części świadczenia w toku likwidacji szkody, daje zasądzoną w pkt 1 wyroku kwotę 67 342 zł. Przy czym Sąd zasądził w/w kwotę na rzecz następców prawnych W. S. (2), która zmarła w toku procesu w dniu 11 września 2021 roku. Z kolei zadośćuczynienie dla córki zmarłego, powódki A. K. (3), Sąd ustalił w kwocie 80 000 zł, co po uwzględnieniu wypłaconej części świadczenia w toku likwidacji szkody i przez sprawcę szkody daje zasądzone w pkt 3 wyroku kwoty 54 951 zł.

Sąd oddalił w pkt. 2 i 4 wyroku powództwo ponad zasądzone kwoty w pkt. 1 i 3 wyroku jako nieadekwatne. Sąd po wszechstronnym rozważeniu skali cierpienia powódek, na tle aktualnego orzecznictwa uznał, iż żądane kwoty nie korelują z kwotami zazwyczaj zasądzanymi w podobnych sprawach.

Sąd ustalając wysokość zadośćuczynienia w takich kwotach oparł się na kryteriach obiektywnych, przy jednoczesnym uwzględnieniu indywidualnej sytuacji każdej powódki.

Największy wstrząs po śmierci A. S. przeżyła jego żona W. S. (1). W chwili wypadku zmarły i jego małżonka byli już w zaawansowanym wieku, ale z uwagi na ich stan zdrowia można realnie zakładać, że mogliby tworzyć rodzinę jeszcze przez kilka lat. Powódka W. S. (1) była ze zmarłym emocjonalnie bardzo zżyta i wiązała z nim swoje plany na dalsze życie, przede wszystkim licząc na to, że nadal będą tworzyć zgodną i wspierającą się rodzinę, że będzie mogła liczyć na jego dalszą pomoc, zwłaszcza że była od niego osobą bardziej schorowaną i część obowiązków domowych scedowała na niego. Śmierć męża wywołała u powódki silne przeżycia psychiczne i emocjonalne. Powódka nie mogła się pogodzić z tym faktem, o czym świadczyła treść złożonych przez świadków A. K. (2) i H. K. zeznań. W. S. (1) po śmierci męża stała się bowiem osobą zamkniętą w sobie, smutną, przygnębioną, pragnącą śmierci by dołączyć do ukochanego męża. Powódka straciła człowieka, który był dla niej oparciem, zapewniał jej poczucie bezpieczeństwa. Przeżyła z nim ponad 51 lat, wychowali dwoje dzieci, czuli się nadal potrzebni, angażowali się w pomoc córce i wnuczką. Byli ludźmi aktywnymi, wychodzili na spacery z psem, do znajomych. Po śmierci męża życie powódki uległo diametralnej zmianie. Pustkę po mężu starała się wypełnić jej córka A. K. (1), ale jej obecność nie na pewno nie była tym samym, co obecność męża. Strata męża, poczucie osamotnienia towarzyszyło powódce do końca jej życia.

Powódka A. K. (1) również mocno przeżyła śmierć ojca. Ojciec był dla niej wsparciem przez całe życie. Gdy odszedł od niej mąż, jej ojciec starał się wypełnić po nim tą lukę. Stale jej pomagał, spłacał wraz z matką kredyt zaciągnięty na mieszkanie, dawał jej miesięcznie różne kwoty na utrzymanie, pomagał w wychowaniu i opiece nad jej córkami, pomagał finansowo jej córką. Powódka bardzo często widywała się z ojcem, a gdy jej córki usamodzielniły się i wyprowadziły z miejsca zamieszkania odwiedzała swoich rodziców codziennie. Powódka i jej rodzice pomagali sobie nawzajem, spędzali ze sobą bardzo dużo czasu, celebrowali uroczystości rodzinne. Po śmierci ojca przede wszystkim w większym zakresie niż dotychczas musiała zająć się matką, robić jej zakupy, wozić do lekarzy. Musiała również podjąć dodatkowe zatrudnienie albowiem nie mogła liczyć już na pomoc finansową ze strony rodziców, a otrzymywane przez nią wynagrodzenie za pracę było nie wystarczające na pokrycie wszystkich kosztów jej utrzymania. W związku ze śmiercią ojca utraciła zatem poczucie bezpieczeństwa, wsparcia. Teraz ona miała stanowić dla matki wsparcie, miała również wypełnić lukę po ojcu, aby matka nie czuła się samotna. Tragiczny wypadek ojca spowodował konieczność zażywania przez nią leków uspakajających. Powódka miała bowiem problem ze snem. Sięgała również częściej niż zwykle po alkohol ale bez upijania się. Po śmierci ojca powódka oczywiście również czuła się osamotniona, smutna. Śmierć ojca diametralnie zmieniła jej życie.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Sądu ustalone kwoty tytułem zadośćuczynienia za śmierć odpowiednio męża, ojca były adekwatne do doznanej przez powódki krzywdy i o ile to możliwe w sytuacji śmierci bliskiej osoby, powinny złagodzić doznane przez nie cierpienia, wobec czego realizują założenia wynikające z art. 446 § 4 k.c.

Zasadą jest, że zadośćuczynienie za krzywdę staje się wymagalne po wezwaniu ubezpieczyciela przez poszkodowanego do spełnienia świadczenia (art. 455 § 1 k.c.). Wyjątek od tej zasady przewiduje art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie; jedynie w sytuacji, gdy wyjaśnienie w tym terminie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. Powódki W. S. (1) i A. K. (1) zgłosiły pozwanej roszczenie o wypłatę zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, pismo to wpłynęło do ubezpieczyciela w dniu 26 marca 2018 roku, co potwierdza wniosek zabezpieczony na płycie CD k. 135. Jako uzasadnione jawi się zatem żądanie powódek zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 22 czerwca 2018 roku skoro w tej dacie roszczenie było wymagalne, pozwana miała już wiedzę o wysokości żądanego zadośćuczynienia i miała możliwość dobrowolnego zaspokojenia roszczenia powódek, a skoro tego nie uczyniła, to od tego momentu pozostawała w opóźnieniu z zapłatą. Dlatego też Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od zasądzonych kwot zgodnie z żądaniem powódek.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. w pkt. 5 i 6 wyroku.

Powódka W. S. (1) wygrała sprawę w 67 %, pozwana w wysokości 33 %. Na koszty procesu poniesione przez strony w zakresie roszczenia powódki W. S. (1) złożyły się opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa przez powódkę w wysokości 17 zł, wynagrodzenie pełnomocnika powódki w wysokości 5 400 zł, opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa przez pozwaną w wysokości 17 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej w wysokości 5 400 zł. Łączne koszty procesu obydwu stron wyniosły 10 834 zł, z czego powódka uiściła 5 417 zł a powinna 3 575,22 zł. Dlatego Sąd zasądził od pozwanej na rzecz następców prawnych powódki W. S. (1) kwotę stanowiącą różnicę między kosztami poniesionymi, a kosztami, które obciążają ją w wyniku stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu, tj. 1 841,78 zł.

Powódka A. K. (1) wygrała sprawę w 68 %, pozwana w wysokości 32 %. Na koszty procesu poniesione przez strony w zakresie roszczenia powódki A. K. (1) złożyły się opłata sądowa od pozwu w wysokości 1 000 zł, opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa przez powódkę w wysokości 17 zł, wynagrodzenie pełnomocnika powódki w wysokości 5 400 zł, zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłego w wysokości 859,50 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej w wysokości 5 400 zł. Łączne koszty procesu obydwu stron wyniosły zatem 12 676,50 zł, z czego powódka uiściła 7 276,50 zł a powinna 4 056,48 zł. Dlatego Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki A. K. (1) kwotę stanowiącą różnicę między kosztami poniesionymi, a kosztami, które obciążają ją w wyniku stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu, tj. 3 220,02 zł.

W pkt. 7 wyroku Sąd nakazał zwrot powódce A. K. (1) kwoty 140,50 zł tytułem nadpłaconej zaliczki na wynagrodzenie biegłego.

W pkt. 8 i 9 wyroku Sąd nakazał pobrać od stron postępowania w stosunku do przegranej każdej z nich na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. z 2014r., poz. 1025) kwoty z tytułu nie uiszczonych kosztów sądowych. Powódka W. S. (1) została zwolniona od kosztów sądowych w całości, natomiast powódka A. K. (1) od obowiązku uiszczenia opłaty sądowej ponad 1 000 zł (k. 83). Tytułem opłaty sądowej od pozwu powódka W. S. (1) powinna była uiścić 5 000 zł, a powódka A. K. (1) 4 000 zł. W toku sprawy Sąd wypłacił również biegłym wynagrodzenie w łącznej wysokości 864,90 zł za sporządzenie opinii w sprawie W. S. (1). Tym samym mając na uwadze powyższe, Sąd nakazał pobrać od następców prawnych powódki W. S. (1) kwotę 1 650 zł tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu, od powódki A. K. (1) z tego tytułu kwotę 960 zł, a od pozwanej kwotę 5 390 zł (opłata sądowa od pozwu W. S. (1) w wysokości 3 350 zł + opłata sądowa od pozwu A. K. (1) w wysokości 3 040 zł) oraz nakazał pobrać od następców prawnych powódki W. S. (1) kwotę 285,41 zł, od pozwanej 579,49 zł tytułem zwrotu kosztów wynagrodzenia biegłych za sporządzenie opinii o W. S. (1).

R., dn. 17 listopada 2021 roku