Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Rybniku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 czerwca 2022 roku

Sąd Okręgowy w Rybniku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Agnieszka Westwal

Protokolant: Anna Mrozek

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 07 czerwca 2022 roku w R.

sprawy z powództwa T. K., J. K., E. K.

przeciwko Bank (...) Spółce Akcyjnej w W.

o ustalenie

1.  ustala, że umowa o kredyt hipoteczny nr KH/ (...) z dnia 06 września 2007 roku zawarta pomiędzy powodami J. K., E. K. i T. K. a pozwaną Bank (...) Spółką Akcyjną w W. jest nieważna;

2.  zasądza od pozwanej na rzecz każdego z powodów kwotę po 3 950,33 zł (trzy tysiące dziewięćset pięćdziesiąt złotych trzydzieści trzy grosze) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1428/21

UZASADNIENIE

J. K., E. K. i T. K. wnieśli o ustalenie, że umowa o kredyt hipoteczny nr KH/ (...) zawarta pomiędzy nimi a pozwaną Bank (...) Spółką Akcyjną w W. w dniu 06 września 2007 roku jest nieważna oraz o zasądzenie od pozwanej na ich rzecz zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powodowie wyjaśniali, że w/w umowa jest nieważna albowiem zawierała w swej treści niedozwolone klauzule umowne, była sprzeczna ustawą, dobrymi obyczajami, zasadami współżycia społecznego. Zawierając w/w umowę działali jako konsumenci. Postanowienia umowy zostały zaczerpnięte z wzorca, który został jednostronnie ustalony przez pozwaną i nie podlegał jakimkolwiek zmianą czy negocjacjom. Powodowie mogli jedynie zaakceptować zapisy o treści zaproponowanej przez pozwaną. Bank nie poinformował ich, że konstrukcja kredytu indeksowanego naraża ich na ogromne ryzyko kursowe, a korzyść z niższego oprocentowania była tylko pozorna, ponieważ wzrost kursu waluty spowoduje wzrost zarówno bieżącej raty spłaty kredytu jak i całego salda zadłużenia. Pozwana tworzyła własne tabele kursów kupna i sprzedaży, w których kształtowała kursy w sposób całkowicie dowolny. Nie mieli wiedzy w jaki sposób pozwana tworzyła te kursy. Możliwość jednostronnego kształtowania przez pozwaną jako przedsiębiorcę kursów, od których zależy świadczenie ich jako konsumentów było sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco naruszyło ich interesy. Klauzule indeksacyjne nie zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

W odpowiedzi na pozew pozwana Bank (...) Spółka Akcyjna w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powodów solidarnie na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwana zakwestionowała powództwo zarówno co do zasady, jak i wysokości. Zaprzeczyła aby umowa zawarta z powodami zawierała postanowienia abuzywne, w tym w zakresie klauzuli indeksacyjnej. Zakwestionowana przez powodów jej zdaniem klauzula indeksacyjna została określona w umowie w sposób jasny, precyzyjny, niebudzący wątpliwości i wobec tego w pełni była skuteczna i wiązała strony. Zaprzeczyła aby jej pracownicy nie dopełnili obowiązku informacyjnego wobec powodów związanych z zawarciem umowy, w szczególności w zakresie konsekwencji wynikających i związanych z zaciąganiem zobowiązania indeksowanego kursem waluty obcej. Powodowie nigdy również sami nie zwracali się do jej pracowników z jakimkolwiek wnioskiem o wyjaśnienie czy doprecyzowanie kwestii wynikających lub związanych zawartą umową, Regulaminem, Cennikiem. Powodowie mogli zabrać do domu projekt umowy przed jego podpisaniem celem analizy w domu umowy, przy udziale doradcy kredytowego bądź prawnika. Zaprzeczyła aby powodowie nie mieli wpływu na treść postanowień zawartej umowy. Powodowie przez 14 lat wykonywali zawartą przez strony umowę a zaczęli kwestionować jej postanowienia dopiero w związku z umocnieniem się kursu franka szwajcarskiego w stosunku do złotówki, na co Bank nie miał żadnego wpływu. Wcześniej powodom opłacało się zawrzeć umowę i ją wykonywać albowiem oprocentowanie takiego kredytu było niższe niż kredytu złotówkowego, niższa była również rata takiego kredytu. W/w czynniki zdaniem pozwanej zaważył na decyzji powodów o wybraniu kredytu indeksowanego do franka szwajcarskiego. Mając na uwadze powyższe, zdaniem pozwanej żądanie powodów uznać należało za pozbawione podstaw, noszące znamiona nadużycia prawa podmiotowego, czy też należało je ocenić jako sprzeczne z normą wyrażoną w art. 5 k.c.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

W 2007 roku J. K., E. K. i T. K. chcieli wziąć kredyt w wysokości około 300 000 zł z przeznaczeniem na budowę domu w systemie gospodarczym. J. K. i E. K. były zatrudnione na umowę o pracę na czas nieokreślony w Urzędzie Skarbowym w J. natomiast T. K. prowadził własną działalność gospodarczą.

W/w udali się do Banku (...) Spółki Akcyjnej w W. gdzie pracownik zaoferował im kredyt indeksowany do franka szwajcarskiego. Przedstawiając ofertę kredytu indeksowanego do franka szwajcarskiego pracownik Banku przedstawił ten kredyt bardzo korzystnie, z małym ryzykiem. Pracownik zapewniał o stabilności kursu franka szwajcarskiego. Nie przedstawił jednak żadnych symulacji obrazujących wzrost kursu franka szwajcarskiego i jego konsekwencji na wysokość zadłużenia powodów, wysokość rat. Pracownik pozwanej nie poinformował powodów, że istniała możliwość w przypadku skorzystania z proponowanej oferty płatności rat bezpośrednio w walucie indeksacji. Pracownik pozwanej również nie poinformował powodów w jaki sposób tworzone są tabele banku, w oparciu o które Bank będzie dokonywał przeliczeń przy wypłacie kredytu i spłatach rat.

Ostatecznie powodowie uznali, że zaoferowany im kredyt indeksowany do franka szwajcarskiego przez pozwaną był korzystny wobec czego podjęli decyzje o zawarciu zaoferowanego im kredytu. Na przygotowanym wzorze złożyli wniosek o udzielenie kredytu w wysokości 300 000 zł, przy czym jako walutę kredytu wskazali frank szwajcarski. Podpisali również oświadczenie, że został im w pierwszej kolejności zaoferowany kredyt w złotych polskich, że zostali poinformowani o ryzyku kursowym. Przy tym treść informacji została zamieszczona przed treścią złożonego przez nich oświadczenia.

Dowód: wniosek kredytowy k. 118-119, oświadczenia k. 155, zeznania powodów na rozprawie w dniu 07 czerwca 2022 roku,

W dniu 06 września 2007 roku J. K., E. K. i T. K. zawarli z Bankiem (...) Spółką Akcyjną w W. umowę o kredyt hipoteczny nr KH/ (...) według przedstawionego im przez Bank wzorca, bez jakichkolwiek zmian w treści tego wzorca. Dokonana czynność nie miała związku z działalnością gospodarczą ani zawodową powodów. Powodowie zawierając umowę działali w charakterze konsumentów. Zgodnie z zawartą umową Bank udzielił w/w kredytu w wysokości 230 280 zł. Kredyt był indeksowanego do (...), po przeliczeniu wypłaconej kwoty zgodnie z kursem kupna (...) według Tabeli Kursów Walut Obcych obowiązujące w Banku (...) w dniu uruchomienia transzy kredytu. Kredyt miał zostać przeznaczony na budowę domu metodą gospodarczą. Okres kredytowania wynosił 324 miesiące. Od kwoty udzielonego kredytu Bank pobrał od powodów jednorazową bezzwrotną prowizje w wysokości 2 280 zł przed uruchomieniem pierwszej transzy kredytu. Kwota ta została potrącona przez Bank z kwoty kredytu. Oprocentowanie kredytu w całym okresie kredytowania miało być według zmiennej stopy procentowej. Na chwilę podpisania umowy oprocentowanie kredytu wynosiło 4,05 % w stosunku rocznym, co stanowiło sumę stopy referencyjnej LIBOR 3 M ( (...)) obowiązującą w dniu sporządzenia umowy oraz marży w wysokości 1.35 p.p. stałej w całym okresie kredytowania. Powodowie zobowiązali się do spłaty kwoty kredytu udzielonego w (...) w złotych polskich z zastosowaniem kursu sprzedaży (...) obowiązującego w dniu płatności raty kredytu zgodnie z Tabelą Kursów Obcych Banku (...). Spłata kredytu miała następować poprzez bezpośrednie potrącanie przez Bank należnych mu kwot z prowadzonego na ich rzecz w związku z zawartą umową rachunku bankowego. Jako prawne zabezpieczenie kredytu wskazano hipotekę kaucyjną do kwoty 392 476 zł oraz cesję na rzecz banku praw z umowy ubezpieczenia nieruchomości i z umowy na Życie powodów. Integralną częścią zawartej umowy był również Regulamin Kredytowania Osób Fizycznych w ramach usług (...) w Banku (...) S.A. Zgodnie z § 8 pkt. 4 w/w Regulaminu w przypadku kredytu w walucie obcej kredytobiorca mógł zastrzec w umowie kredytu, że Bank będzie pobierał ratę spłaty z rachunku w walucie, do jakiej kredyt jest indeksowany, o ile ten rachunek jest dostępny w aktualnej ofercie Banku.

Dowód: umowa kredytu k.12-17.

Kredyt został wypłacony powodom w dwóch transzach tj. w dniu 17 września 2007 roku w wysokości 152 280,01 zł oraz w dniu 30 kwietnia 2008 roku w wysokości 70 000 zł.

Dowód: zaświadczenie k. 18.

Ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie Sąd poczynił głównie w oparciu o zgromadzone w aktach sprawy dokumenty. Sąd ocenił dowody z dokumentów jako wiarygodne. Strony postępowania nie kwestionowały, że oświadczenia w nich zawarte zostały złożone przez osoby, które podpisały te dokumenty. Nie podważały ich prawdziwości i autentyczności. Sąd nie miał podstaw, aby z urzędu powziąć wątpliwości odnośnie ich wiarygodności i mocy dowodowej.

Zeznania powodów Sąd ocenił jako wiarygodne - choć - podobnie jak w innych sprawach tego rodzaju - akcentowali oni zaufanie do banku. Częściowo znalazły one potwierdzenie w dowodach z dokumentów. Dokonując ustaleń faktycznych, Sąd nie znalazł podstaw, aby nie dać wiary zeznaniom powodów dotyczących okoliczności zawarcia umowy kredytu, tym bardziej, że z dowodów przedstawionych przez pozwanego nie wynikają odmienne fakty. Za wiarygodne Sąd uznał zeznania złożone przez świadka S. M. chodź zeznania te nie przyczyniły się do ustalenia stanu faktycznego w sprawie albowiem w/w świadek nie brał udziału w oferowaniu powodom umowy kredytu, nie brał udziału przy podpisywaniu umowy z powodami.

W związku z uwzględnieniem powództwa na podstawie art 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. Sąd pominął wnioski o dopuszczenie dowodów z opinii biegłego sądowego z zakresu bankowości i finansów zgłoszony przez stronę powodową i z opinii biegłego z zakresu finansów, bankowości i rachunkowości zgłoszony przez pozwaną.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne.

Powodowie wnieśli o ustalenie, że łącząca ich z pozwaną umowa kredytu hipotecznego nr KH/ (...) z dnia 06 września 2007 roku była nieważna.

Powodowie nieważność umowy wiązali przede wszystkim z zamieszczeniem przez pozwaną w umowie niedozwolonych klauzul umownych. Niedozwolone klauzule umowne przy tym dotyczyły w szczególności zastosowanego w umowie mechanizmu waloryzacji. Nieważność umowy łączyli również z brakiem prawidłowego, rzetelnego poinformowania ich o ryzyku związanym ze zmiennością kursu waluty (...), wpływu tych zmian na ich obowiązki wynikające z umowy, z brakiem prawidłowego, rzetelnego poinformowania ich o sposobie tworzenia tabeli kursów walut.

Zgodnie z art. 358 ¹ § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny (§2).

Kwestionowane przez powodów postanowienia umowne zaczerpnięto ze wzorca umowy i nie podlegały one negocjacjom. Możliwa byłaby więc kontrola incydentalna tych postanowień w zakresie, czy wzorzec zawierał niedozwolone postanowienia umowne. Kwestionowane postanowienia dotyczyły wprawdzie głównych świadczeń stron ale ich kontrola była możliwa gdyż zdaniem Sądu nie zostały one sformułowane w sposób jednoznaczny. Jednoznaczność oznacza bowiem, że postanowienie może być rozumiane tylko w jeden sposób, a taki stan rzeczy istnieje, gdy nie zachodzi wątpliwość co do desygnatu pojęć i całokształtu postanowień wzorca. W wypadku kwestionowanych postanowień użyto pojęcia (...) Banku (...), która nie została w żaden sposób zdefiniowana w umowie oraz w stanowiącym integralną cześć umowy Regulaminem. W umowie oraz w Regulaminie nie tylko zatem nie zdefiniowano pojęcia (...) Banku (...) ale i również nie podano żadnego mechanizmu ustalania tych kursów w tabeli, jak i również, że były one tworzone przez bank. Powodowie zatem nie mieli jakiejkolwiek możliwości zrekonstruowania mechanizmu ustalania kursów przez pozwaną, to zaś czyniło ww. postanowienia niejednoznacznymi.

Z przepisu art. 358 ¹ k.c. wynika, że uznanie konkretnej klauzuli za niedozwolone postanowienie umowne, wymaga łącznego stwierdzenia obu wymienionych tam przesłanek, tj. „sprzeczności z dobrymi obyczajami” oraz „rażącego naruszenia interesów konsumenta” (por. wyrok SN z 27.10.2016 r., I CSK 173/06), przy czym ocena czy zaistniały te przesłanki należało dokonać na chwilę zawierania umowy.

W tym miejscu przywołać należy stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w uzasadnieniu wyroku z dnia 15 listopada 2019 roku w sprawie V CSK 347/18, które Sąd Okręgowy w całości podziela. „ Postanowienia umowy lub wzorca, ustalone jednostronnie przez bank, i przyznające mu uprawnienie do jednostronnego, samodzielnego ustalania kursu kupna i sprzedaży (...) w stosunku do PLN bez wskazania reguł kształtowania tego kursu stanowią postanowienia naruszające dobre obyczaje, godzą bowiem w istotę równowagi kontraktowej stron. Polityka kursowa banku i decyzje władz banku nie mogą w sposób nie poddany kontroli kontraktowej wpływać na obowiązki kredytobiorców. Ocena taka jest wystarczająca do podjęcia przez Sąd meriti ustaleń co do tego, czy w konkretnej sprawie doszło w konsekwencji stosowania takiego postanowienia do rażącego naruszenia interesu konsumenta jako strony umowy kredytowej, nawet wówczas, gdy - w ocenie sądu - sam konsument w toku postępowania nie przedstawił dowodów wskazujących na takie naruszenie. Wynika to z nakazu wykładni przepisów prawa konsumenckiego (w niniejszej sprawie Kodeksu cywilnego o niedozwolonych postanowieniach umownych) w sposób zgodny z wymaganiami prawodawstwa europejskiego, w sposób ukształtowany m.in. w orzecznictwie (...), a także mając na uwadze zasadniczy cel tych regulacji, jakim jest zapewnienie odpowiedniego poziomu ochrony konsumentów. Ten kierunek wykładni potwierdzał także art. 76 Konstytucji RP, zgodnie z którym ochrona przed nieuczciwymi praktykami rynkowymi jest konstytucyjnym zadaniem władzy publicznej (art. 76 Konstytucji). Nakaz wynikający z tego przepisu jest kierowany przede wszystkim do ustawodawcy, którego obowiązkiem jest zapewnienie odpowiedniego, minimalnego poziomu ochrony słabszego uczestnika rynku. Nie oznacza to jednak, iż art. 76 Konstytucji pozostaje bez wpływu na wykładnię przepisów prawa materialnego i procesowego; w procesie jego stosowania przez sądy. Przeciwnie, także sądy jako organy władzy publicznej, powinny w odniesieniu do przepisów mających na celu ochronę konsumentów stosować ich wykładnię, która umożliwi jak najpełniejsze urzeczywistnienie tej ochrony.”

W doktrynie i orzecznictwie powszechnie już przyjmuje się, że odwołanie się do kursów walut zawartych w tabeli kursów i ogłaszanych w siedzibie banku narusza równorzędność stron umowy przez nierównomierne rozłożenie uprawnień i obowiązków między partnerami stosunku obligacyjnego oraz, że prawo banku do ustalania kursu waluty nieograniczone skonkretyzowanymi, obiektywnymi kryteriami zmian stosowanych kursów walutowych świadczy o braku właściwej przejrzystości i jasności postanowienia umownego, które uniemożliwia konsumentowi przewidzieć, na podstawie transparentnych i zrozumiałych kryteriów, wynikających dla niego z umowy konsekwencji ekonomicznych. A. charakteru tych klauzul nie ujmuje twierdzenie pozwanej, że stosowane przez nią kursy walut kalkulowane były w oparciu o czynniki obiektywne, ani ustalenie, że kursy (...) stosowane przez pozwaną nie odbiegały istotnie od kursów stosowanych przez inne Banki komercyjne i od średniego kursu NBP, ani nawet ustalenie, że ogólny koszt kredytu udzielonego na warunkach przewidzianych w umowie nie odbiegał od kosztów kredytu w tożsamej wysokości, który udzielony byłby według warunków przewidzianych dla kredytów złotówkowych. Okoliczności te nie zmieniają bowiem faktu, że kursy walut były kształtowane jednostronnie przez pozwany Bank.

Nie można też zgodzić się z argumentami pozwanej, że zawarte w umowie klauzule indeksacyjne zostały indywidualnie uzgodnione z powodami. Za indywidualnie uzgodnione można uznać bowiem jedynie te postanowienia, które były przedmiotem negocjacji, bądź są wynikiem porozumienia lub świadomej zgody co do ich zastosowania. Te zaś okoliczności nie zostały wykazane. W wyrokach z 29 października 2019r., IV CSK 309/18 i z 27 listopada 2019r., II CSK 438/18 Sąd Najwyższy stwierdził, że wprowadzenie do umowy kredytowej zawieranej na wiele lat, mającej daleko idące konsekwencje dla egzystencji konsumenta, mechanizmu działania kursowego wymaga szczególnej staranności Banku w zakresie wyraźnego wskazania zagrożeń wiążących się z oferowanym kredytem, tak by konsument miał pełne rozeznanie konsekwencji ekonomicznych zawieranej umowy w związku z czym obowiązek informacyjny w zakresie ryzyka kursowego powinien zostać wykonany w sposób jednoznacznie i zrozumiale unaoczniający konsumentowi, który z reguły posiada elementarną znajomość rynku finansowego, że zaciągnięcie tego rodzaju kredytu jest bardzo ryzykowne, a efektem może być obowiązek zwrotu wielokrotnie wyższej od pożyczonej, mimo dokonywanych regularnych spłat. Obowiązek informacyjny określany jest nawet jako "ponadstandardowy", mający dać konsumentowi pełne rozeznanie co do istoty transakcji.

Konstatacje te są równoznaczne ze stwierdzeniem, że ukształtowana przez pozwany Bank treść łączącej strony umowy kredytu i niepełne wypełnienie przez Bank obowiązków informacyjnych o możliwej rażącej dysproporcji świadczeń przemawia za przyjęciem abuzywnego charakteru zawartych w umowie klauzul indeksacyjnych – z uwagi na ich sprzeczność z dobrymi obyczajami i rażące naruszenie interesów powodów.

Zgodnie z art. 385 ¹§1 k.c. konsekwencją uznania za abuzywne klauzul indeksacyjnych zawartych w umowie stron jest, stan niezwiązania powodów (kredytobiorców - konsumentów) zakwestionowanymi postanowieniami.

Stosownie do art. 385 ¹ § 2 k.c., jeżeli postanowienie umowy zgodnie z jego § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie.

Przepis ten wraz z pozostałymi dotyczącymi nieuczciwych postanowień umownych stanowi implementację do krajowego systemu prawnego Dyrektywy Rady 93/13/EWG z 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, z uwzględnieniem jej treści podlegał przeto zastosowaniu w sprawie wobec stwierdzenia w umowie zawartej przez strony niedozwolonych postanowień. Art. 6 ust. 1. Dyrektywy nałożył na Państwa Członkowskie obowiązek zapewnienia, że na mocy prawa krajowego nieuczciwe warunki w umowach zawieranych przez sprzedawców lub dostawców z konsumentami nie będą wiążące dla konsumenta, a umowa w pozostałej części będzie nadal obowiązywała strony, jeżeli jest to możliwe po wyłączeniu z niej nieuczciwych warunków. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 27 listopada 2019 r., II CSK 483/18, obowiązywanie umowy w dalszym ciągu, po wyłączeniu z niej nieuczciwych postanowień umownych jest pomyślane jako ochrona interesu konsumenta, a nie jego kontrahenta i przywołał wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 3 października 2019 r. C-260/18 zapadły na gruncie sprawy bezpośrednio odnoszącej się do polskiego systemu prawnego, według którego, jeżeli sąd krajowy uzna, że zgodnie z odpowiednimi przepisami obowiązującego prawa utrzymanie w mocy umowy bez zawartych w niej nieuczciwych postanowień nie jest możliwe, art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 nie stoi na przeszkodzie stwierdzeniu, że ta umowa nie może dalej obowiązywać bez takich warunków i wtedy sąd powinien orzec jej unieważnienie, wykluczona jest możliwość uzupełnienia luk w umowie, spowodowanych usunięciem z niej nieuczciwych warunków, które w niej się znajdowały, wyłącznie na podstawie przepisów krajowych o charakterze ogólnym, przewidujących, że treść czynności prawnej jest uzupełniana przez skutki wynikające z zasad słuszności lub ustalonych zwyczajów, które nie są zatem przepisami o charakterze dyspozytywnym lub przepisami mającymi zastosowanie, jeżeli strony umowy wyrażą na to zgodę, art. 6 ust. 1 Dyrektywy nie stoi na przeszkodzie zastąpieniu nieuczciwego postanowienia umownego wspomnianym przepisem dyspozytywnym albo przepisem mającym zastosowanie w razie wyrażenia na to zgody przez strony, jednak możliwość ta jest ograniczona do przypadków, w których usunięcie nieuczciwego postanowienia umownego zobowiązywałoby sąd do unieważnienia umowy jako całości, wbrew woli konsumenta, narażając go tym samym na szczególnie szkodliwe skutki. Podobnie wypowiedział się Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 07 maja 2021 roku w sprawie III CZP 6/21.

Po usunięciu z umowy zawartej przez strony niedozwolonych postanowień obowiązywanie jej w dalszym ciągu nie jest możliwe. Wyłączenie mechanizmu waloryzacji i pominięcie odesłania do gotówkowego kursu kupna franka czyni niemożliwym określenie w walucie obcej równowartości kwoty kredytu udzielonego w złotych kredytobiorcy, tym samym odpada realizacja funkcji umowy o kredyt w złotych indeksowany kursem franka. Bez zastosowania przewidzianego w umowie narzędzia indeksacji i gotówkowego kursu sprzedaży franka nie da się też określić wysokości zobowiązań kredytobiorcy płatnych w złotych jako równowartość raty w walucie obcej, ani ustalić salda jego zobowiązań wobec banku w przypadku przewalutowania kredytu. Powodowie nie wyrazili chęci, nie wyrazili zgody na zastąpienie niedozwolonych klauzul umownych innymi postanowieniami. Dlatego też Sąd uznając, że bez niedozwolonych postanowień dotyczących sposobu indeksacji kredytu umowa nie może dalej funkcjonować w obrocie prawnym ze względu na brak istotnych elementów, ustalił nieważność umowy, w oparciu o art. 58 § 1 k.c., jak w pkt. 1 wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., obciążając nimi w całości przegrywającą sprawę stronę pozwaną. Na zasądzoną od strony pozwanej na rzecz każdego z powodów łączną kwotę składały się: opłata sądowa od pozwu w wysokość 1 000 zł, wynagrodzenie pełnomocnika procesowego powodów w wysokości 10 800 zł oraz opłaty skarbowe od pełnomocnictwa w wysokości 51 zł.

R., dn. 11 sierpnia 2022 roku