Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Rybniku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy w Rybniku - III Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Katarzyna Gozdawa-Grajewska

Protokolant: Beata Pinior

w obecności oskarżyciela /

po rozpoznaniu w dniu 28 września 2020r.

sprawy: A. G. /G./

s. S. i B.

ur. (...) w J.

obwinianego o czyn z art. 87 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Raciborzu

z dnia 4 czerwca 2020r. sygn. akt II W 576/19

I.utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.obciąża obwinionego opłatą za II instancję w kwocie 50 (pięćdziesiąt) złotych oraz zryczałtowanymi kosztami postępowania odwoławczego w kwocie 50 (pięćdziesiąt) złotych.

Sędzia Katarzyna Gozdawa-Grajewska

Sygn. akt. III Ka 382/20

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Raciborzu wyrokiem z dnia 4 czerwca 2020r. w sprawie o sygn. akt. II W 576/19 uznał obwinionego A. G. za winnego wykroczenia z art. 87 § 1 kw polegającego na tym, że w dniu 8 stycznia 2018r. około godz. 7: 35 w R. na ul. (...) kierował samochodem osobowym marki M. (...) o numerze rej. (...) znajdując się w stanie po użyciu alkoholu (tj. 021 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu) i za to wymierzył mu karę grzywny w wysokości 500 zł. Nadto zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa wydatki postępowania w wysokości 1439,45 zł oraz opłatę w wysokości 50 zł.

Apelację osobistą wniósł obwiniony i zaskarżył orzeczenie w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił błędne ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę orzeczenia: naruszenie zasad logicznego rozumowania, wyciągnięcie wniosków odmiennych aniżeli zakazywałby zebrany materiał dowodowy, brak zastosowania art. 5 § 2 kpk tj. nierozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na korzyść obwinionego. Wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie go od zarzucanego mu wykroczenia.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Zarzuty podniesione w środku odwoławczym obwinionego, nie zasługiwały na uwzględnienie. Wbrew jego twierdzeniom, Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w przedmiotowej sprawie nie naruszając przy tym, żadnych norm regulujących przebieg postępowania karnego. W tej sytuacji brak było podstaw do uwzględnienia wniosków apelacyjnych o zmianę wyroku i uniewinnienie obwinionego od postawionego mu zarzutu.

Odtworzony sposób zachowania A. G. w dniu 8 stycznia 2018r. ok. godziny 7:35 na ul. (...) w R. znajduje oparcie w zgromadzonym materiale dowodowym. W szczególności wynikał on z notatki urzędowej z dnia 8 stycznia 2018r. sporządzonej przez funkcjonariusza policji, który zatrzymał obwinionego do kontroli drogowej, dwóch opinii za zawartość alkoholu w organizmie obwinionego: z dnia 30 marca 2018r. wydanej przez K. P. i opinii uzupełniającej z dnia 26.03.2019r. oraz opinii Zakładu (...) w K. z dnia 11 marca 2020r. protokołów przebiegu badania stanu trzeźwości , protokołu pobrania krwi do badania.

Z w/w dowodów jednoznacznie wynika, że obwiniony w chwili jazdy samochodem był w stanie po użyciu alkoholu. Niezbicie świadczą o tym badania wykonane wyspecjalizowanymi urządzeniami oraz opinie biegłych wydane w sprawie. Opinie te zgodnie obaliły wersję obwinionego, że wykazany urządzeniami alkohol był alkoholem zalegającym w jego ustach po wzięciu do ust, a następnie wypluciu drinka z dnia poprzedniego a nie w organizmie. Gdyby tak było wówczas tylko pierwsze z badań wykonane o 7:37 wykazałoby obecność alkoholu. Jest bowiem powszechnie wiadomym, że taki alkohol może być wykazany jedynie do kilku minut po wzięciu go do ust. Po 20 minutach od pierwszego badania, (a wtedy o 7:57 było wykonane drugie badanie urzadzenie Alkosensor IV) powinno wykazać wynik 0,00 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Tymczasem wynik nadal wykazywał alkohol : 0,21 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Również kolejne wyniki badań wskazywały na to że wyjaśnienia obwinionego ze wziął alkohol do ust a następnie go wypluł i wsiadł do samochodu są nieprawdziwe. Przecież badanie urządzeniem Alkometr A 2.0 wykazało o godzinie 8:12 0,16 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu a o godzinie 8:17 czyli po czterdziestu minutach od zatrzymania obwinionego i pierwszego badania wynosiło 0,17 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Nie sposób przyjąć, by alkohol wzięty do ust i wypluty utrzymywał się w oddechu obwinionego przez ponad 40 minut. Na ten temat wypowiadali się biegli w sprawie wydając niezależnie opinie i dochodząc do niezależnych od siebie wniosków że A. G. w chwili jazdy samochodem w dniu 8 stycznia 2018r. znajdował się w stanie co najmniej po użyciu alkoholu. Oczywiście rację ma obwiniony zarzucając że nie została bezpośrednio po zdarzeniu przebadana jego krew na zawartość alkoholu. Wysoce niepożądana jest sytuacja, by po kilku godzinach pobierać krew od osoby, która jest podejrzana o wykroczenie jazdy pojazdem mechanicznym w stanie po użyciu alkoholu. Sad II instancji co do tej okoliczności podtrzymuje swoje stanowisko wyrażone w poprzednim wyroku wydanym w sprawie V.2 Ka 471/19. Jednakże okoliczność ta aczkolwiek godna krytyki i ubolewania nad sposobem działania Policji nie może przekreślać tych dowodów, które w sprawie zostały zebrane. A są to niebudzące wątpliwości badania wykonane dwoma różnymi urządzeniami do pomiaru alkoholu w wydychanym powietrzu: Alco-Sensorem IV CM i Alcometrem A 2.0. Oba te urządzenia miały aktualne świadectwa wzorcowania. Były sprawne, a ich wyniki z uwzględnieniem błędu pomiarowego i czasu ich użycia były ze sobą zgodne. Nie sposób więc odmówić tym dowodom wiarygodności i całkowicie je zdyskredytować jak chciałby tego obwiniony.

Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut obwinionego, że Sąd pominął normę art. 5 § 2 kpk wydając wyrok skazujący w niniejszej sprawie. Po pierwsze zarówno Policja jak i Sąd I instancji uwzględnili pojawiające się wątpliwości w sprawie na korzyść obwinionego. Gdyby tego nie uczynili A. G. na podstawie pierwszego z wykonanych badań o godzinie 7:37 odpowiadałby nie za wykroczenie, ale za przestępstwo z art. 178a § 1 kk.

Jednocześnie co do okoliczności że obwiniony w chwili jazdy samochodem był po użyciu alkoholu Sąd Rejonowy słusznie odrzucił alternatywę jaka wynika z art. 5 § 2 kpk i dokonał stanowczego ustalenia, że A. G. dopuścił się zarzucanego mu wykroczenia.

Sytuacja równoznaczna z „niedającymi się usunąć wątpliwościami” jest kategorią obiektywną w tym sensie , iż ani zasady logicznego rozumowania, ani zasady doświadczenia życiowego lub nauki nie pozwalają ustalić określonego faktu. Nie ma zatem nic wspólnego z subiektywnymi ocenami obwinionego. Taka subiektywna ocena dowodów, czy faktów nie powoduje bynajmniej powstania stanu „niedających się usunąć wątpliwości” i tym samym nie może skutecznie kreować zarzutu apelacyjnego. (tak też Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 15 kwietnia 2014r., II KK 369/03, Lex Polonica nr 2441243. )

Sąd Okręgowy w pełni aprobuje stanowisko organu orzekającego I instancji, iż wyjaśnienia obwinionego A. G. nie zasługiwały na uwzględnienie. Odnośnie wyjaśnień obwinionego to wypada jedynie zauważyć, że zostały poddane przez Sąd Rejonowy wnikliwej i rzeczowej analizie i konfrontacji z całokształtem ujawnionych okoliczności w tym z opiniami biegłych.

Przeprowadzona kontrola odwoławcza nie dała podstaw do stwierdzenia, że naruszono przepisy postępowania przy rozpoznawaniu sprawy. Sąd meriti baczył, by przy rozstrzygnięciu niniejszej sprawy wyjaśnić wszystkie okoliczności.

Z przedstawionych powyżej powodów nie można stawiać Sądowi I instancji zarzutu naruszenia art. 7 kpk, gdyż analiza dowodów nie miała charakteru dowolnej. Sąd Rejonowy rozstrzygał w sprawie na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej. Tym samym skoro na podstawie prawidłowej oceny materiału dowodowego ujawnionego na rozprawie, Sąd Rejonowy wyciągnął logiczne wnioski co do zachowania obwinionego w dniu 8 stycznia 2018r. to nie można czynić zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Z pewnością ocena dowodowa Sądu była wszechstronna, a nie selektywna i wybiórcza. Sąd Rejonowy prawidłowo też ustalił kwalifikację prawną czynu przypisanego obwinionemu poprzez przyjęcie, iż dopuścił się on wykroczenia art. 87 § 1 kw.

Sąd Rejonowy uznając winę obwinionego wymierzył mu karę 500 złotych grzywny. Sąd I instancji wziął pod uwagę okoliczności łagodzące i obciążające i należycie je uwzględnił ustalając rodzaj i wysokość kary. W tym kontekście zaskarżony wyrok jest orzeczeniem sprawiedliwym uwzględniającym fakt, iż obwiniony nie jest osobą nagminnie naruszającym przepisy prawa o ruchu drogowym, a inkryminowane zdarzenie miało charakter incydentalny w jego życiu. Nie ulega jednocześnie wątpliwości, że wyrok w takiej postaci wdroży obwinionego w przyszłości do przestrzegania porządku prawnego i przestrzegania bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Również orzeczony zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 miesięcy nie jest szczególnie rażący wobec obwinionego. Wymiar zakazu ustalono w oparciu o dolny próg art. 29 § 1 kw. Należy pamiętać ,że orzeczenie tego środka za wykroczenie z art. 87 § 1 kw zgodnie z § 3 tego przepisu jest obligatoryjne. Zaliczenie zatrzymania prawa jazdy na poczet wymierzonego zakazu było prawidłowe.

Z tych też względów, nie podzielając zarzutów stawianych zaskarżonemu rozstrzygnięciu i uznając orzeczenie Sądu Rejonowego za słuszne, Sąd Odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok nie znajdując jakichkolwiek podstaw do jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Kosztami postępowania odwoławczego obciążono obwinionego jako, że wniesiony w jego imieniu środek odwoławczy nie został uwzględniony. Złożyły się na nie zryczałtowane wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 50 zł oraz opłata za II instancję w kwocie 50 zł.

SSO Katarzyna Gozdawa-Grajewska