Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Rybniku

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 106/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

0

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim z dnia 18 grudnia 2024 roku wydany w sprawie o sygnaturze akt II K 775/23.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.  Obraza przepisów prawa procesowego mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj. naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. polegające na przeprowadzeniu oceny zgromadzonego materiału dowodowego w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a także z pominięciem całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, co skutkowało błędnym uznaniem wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadka T. P. za częściowe niewiarygodne, przy jednoczesnym bezkrytycznym daniu pełnej wiary zeznaniom pokrzywdzonym funkcjonariuszom Policji, a w konsekwencji dokonaniem błędnych ustaleń faktycznych w sprawie,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na podstawę tego orzeczenia, polegający na pominięciu okoliczności, iż funkcjonariusze Policji uprzedzili oskarżonego o zamiarze zabezpieczenia jego samochodu, co miałoby polegać na jego odholowaniu na policyjny parking, a co skłoniło oskarżonego do powrotu po swój telefon pozostawiony w samochodzie,

3.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na podstawę tego orzeczenia, polegający na pominięciu okoliczności, iż to pokrzywdzony funkcjonariusz Policji pierwszy naruszył nietykalność cielesną oskarżonego, a upadek na podłoże oskarżonego i funkcjonariuszy Policji był spowodowany podejmowanymi przez funkcjonariuszy Policji próbami obezwładnienia oskarżonego,

4.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na podstawę tego orzeczenia, polegający na uznaniu, iż oskarżony odmówił wykonania polecenia podania dowodu tożsamości lub podania swych danych osobowych,

5.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na podstawę tego orzeczenia, polegający na pominięciu okoliczności, iż oskarżony dobrowolnie zgodził się na przeprowadzenie badania krwi na zawartość alkoholu,

6.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na podstawę tego orzeczenia, polegający na uznaniu, iż oskarżony przed zdarzeniem zachowywał się agresywnie w stosunku do funkcjonariuszy Policji,

7.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na podstawę tego orzeczenia, polegający na uznaniu, iż oskarżony nie był dwukrotnie zakajdankowany przez pokrzywdzonych funkcjonariuszy Policji,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sposób sformułowania zarzutów, skłaniał do poczynienia kilku uwag natury czysto teoretycznej. Należało więc przypomnieć jedynie, iż co do zasady nieprawidłowe jest łączne formułowanie zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych i obrazy przepisów postępowania, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. W sytuacji, kiedy kwestionuje się oceny dowodów dokonane przez sąd np. w zakresie wiarygodności wyjaśnień oskarżonego, w oparciu o który to materiał poczyniono (nie poczyniono) ustalenia faktyczne, czy też wiarygodność opinii biegłego, to takiej sytuacji zawsze uchybieniem pierwotnym będzie naruszenie przepisu procesowego, tj. art. 7, a jego następstwem – poczynienie ustaleń faktycznych na podstawie dowodu z tych wyjaśnień. Błąd w ustaleniach faktycznych ma charakter wtórny.

Nadto, co ważniejsze, zgodnie z jednolitym orzecznictwem sądów powszechnych jak i Sądu Najwyższego zarzut obrazy prawa materialnego odnoszący się do kwalifikacji prawnej czynu można postawić tylko wówczas, gdy skarżący nie podważa ustaleń faktycznych związanych z tą kwalifikacją. Jeżeli bowiem nieprawidłowe są ustalenia faktyczne, na podstawie których sąd dokonał kwalifikacji prawnej czynu, to błędem pierwotnym jest błąd w ustaleniach faktycznych, a jego następstwem wadliwa kwalifikacja prawna. Dlatego też w takiej sytuacji skarżący powinien postawić tylko zarzut błędu w ustaleniach faktycznych (ewentualnie poprzedzający go zarzut obrazy przepisów postępowania) i wskazać, że mógł mieć on wpływ na treść wyroku (por. wyrok SN z 23.07.1974 r., V KR 212/74, OSNKW 1974/12, poz. 233; postanowienia SN: z 2.12.2008 r., III KK 230/08, LEX nr 491425; z 20.11.2008 r., V KK 158/08, OSNwSK 2008, poz. 2340; z 15.02.2007 r., IV KK 234/06, OSNwSK 2007, poz. 438; z 25.07.2005 r., V KK 61/05, OSNwSK 2005, poz. 1412).

Przyjmując taką hierarchię zarzutów, na wstępie należało rozstrzygnąć, czy sąd I instancji dopuścił się obrazy wskazanych w apelacji przepisów postępowania.

W istocie sąd odwoławczy nie dostrzegł, aby naruszono regułę z art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k.

Sąd meriti, wbrew niepotwierdzonym zarzutom, rzetelnie przeprowadził postępowanie dowodowe, następnie dopuszczone dowody poddał stosownej analizie, której dał wyraz w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Z pisemnych motywów wynika, w oparciu o które dowody sąd poczynił ustalenia faktyczne, które dowody pominął na tym etapie orzekania, jednocześnie wskazał przyczyny takich decyzji. Chociaż rację ma skarżący, że w niektórych kwestiach oceny te są spłycone, to mimo tego, ostateczne wnioski przypuszczone przez sąd I instancji są prawidłowe. Nadto sąd meriti miał w polu widzenia wszystkie przeprowadzone dowody, nie ograniczył się do ich części. Nie mogło być więc mowy o naruszeniu dyrektywy z art. 7 k.p.k., na pewno nie w takim stopniu, którego efektem byłaby zmiana zaskarżonego wyroku w kierunku postulowanym przez autora apelacji.

Przyznać rację należało także skarżącemu, że z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że świadkowi P. sąd dał wiarę częściowo, z tego tylko powodu, iż jest szwagrem oskarżonego, a nadto miał być zaangażowany emocjonalnie. Ograniczenie się do takiej oceny zeznań tego świadka, zwłaszcza w sytuacji, kiedy z drugiej strony pokrzywdzonym policjantom sąd dał wiarę między innymi dlatego, że „powzięli wiadomości na temat zdarzenia, opisanego w zarzucie, wyłącznie w toku czynności służbowych”, jak słusznie wytknął skarżący, nie było wystarczające i uprawniało do twierdzenia, że ocena dowodów zaprezentowana przez sąd rejonowy jest spłycona.

Sąd odwoławczy, analizując zeznania P., nie stwierdził jego „zaangażowania emocjonalnego w przebieg całej sprawy”, z całą pewnością nie było ono większe niż zaangażowanie samych pokrzywdzonych. Jednocześnie uzasadnienie wyroku nie wskazywało, na czym miało polegać owo zaangażowanie emocjonalnie.

Niemniej, jak wyświetlono, pomimo takich usterek, ostateczne wnioski sądu I instancji w zakresie oceny dowodów, były prawidłowe.

W istocie zeznania świadka P. nie podważały wiarygodności pokrzywdzonych, a w niektórych momentach zeznania te korespondowały z zeznaniami policjantów. Świadek ten został przesłuchany przez sąd I instancji na rozprawie w dniu 14 sierpnia 2024 roku (k.147). Faktem jest, że zeznania te były ogólnikowe, co szczególnie dziwić nie powinno, skoro były składane niemal dwa lata po zdarzeniu. Sąd w stosownym trybie odczytał świadkowi zeznania z postępowania przygotowawczego, które świadek złożył w dniu 11 kwietnia 2023 roku, a świadek wprost podał, że „wtedy składałem zeznania, to pamiętałem lepiej” (k.147v). Warto zwrócić uwagę, że świadek ten zasłaniał się głównie niepamięcią, bądź posługiwał się zwrotami wyjątkowo nieprecyzyjnymi, w trybie przypuszczającym, zeznając, że „jemu się wydaje”. Analizując z kolei zeznania, które omawiany świadek złożył w postępowaniu przygotowawczym, nie mogło umknąć uwadze, iż podał on precyzyjnie, że „szwagier swoje dane policjantom podał dopiero po dmuchaniu, jak go skuli” (k.83v). Takiej treści zeznanie z kolei w zupełności koresponduje ze spójnymi zeznaniami pokrzywdzonych policjantów, którzy wskazywali, że przyczyną takiego przebiegu kontroli drogowej był fakt, że oskarżony konsekwentnie odmawiał podania swoich danych osobowych, generalnie kwestionując nadto uprawnienia funkcjonariuszy do prowadzenia owej kontroli drogowej i nie stosował się do ich poleceń związanych z kontrolą drogową. Co istotne, z uwagi na niestosowanie się do poleceń osoby uprawnionej do kontroli ruchu drogowego, nałożono na oskarżonego mandat karny za wykroczenie z art. 92 § 1 k.w. Mandat ten został przyjęty. Materiał aktowy nie wskazuje z kolei, aby doszło nawet do próby uchylenia tego mandatu, przez co, uprawnione jest wnioskowanie, że skoro P. K. ów mandat przyjął, to przyznał się w ten sposób do tego wykroczenia. Także zeznania P. z postępowania przygotowawczego pozwalały na tezę, że oskarżony nie stosował się do poleceń policjantów. Odmówił poddania się testowi na zawartość alkoholu w powietrzu wydychanym. Nadto świadek przyznał, że jego szwagier, nie wykonując poleceń funkcjonariuszy, próbował wsiąść do swego auta, na co policjanci nie chcieli zezwolić, w efekcie czego doszło do użycia siły przez policjantów i stawiania oporu przez oskarżonego, co nie podlega żadnym wątpliwościom. Świadczą o tym nie tylko zeznania wskazanego świadka, lecz także materiał obiektywny w postaci oględzin mundurów policjantów oraz materiał fotograficzny. Dalsza analiza materiału dowodowego nie jest konieczna, gdyż już w oparciu o powyższe rozważania uprawniona jest teza, że ustalenia faktyczne sądu I instancji, pomimo niepełnej, spłyconej oceny dowodów, są prawidłowe. Sąd odwoławczy nie stwierdził więc takiego naruszenia przepisów postępowania, które miałoby wpływ na treść zaskarżonego wyroku. Zeznania P., z przyczyn naprowadzonych w tej sekcji uzasadnienia, nie tyle były niewiarygodne, co z uwagi na ich wspomnianą w tym miejscu treść, były nieprzydatne do tego, aby podważyć w jakimś zakresie relacje pokrzywdzonych.

Wywodzenie przez autora apelacji, że policjanci zaniechali właściwego pouczenia oskarżonego o konieczności odholowania pojazdu na parking, co miało skłonić go do powrotu do swojego auta, na co nie było pozwolenia kontrolującego ruch drogowy, w istocie było bez znaczenia. Jeszcze raz trzeba wyraźnie podkreślić, oskarżony miał obowiązek stosowania się do poleceń policjanta, a skoro tego nie czynił (co w tej sprawie jest jednoznaczne), musiał liczyć się ze stosowną reakcją funkcjonariusza, także z użyciem środków przymusu bezpośredniego. W świetle tego ustalenia zarzut, że policjant pierwszy naruszył nietykalność oskarżonego jest wręcz niezrozumiały. Skoro oskarżony nie stosował się do poleceń policjanta, to ponosił ryzyko, że zostaną względem niego użyte środki przymusu bezpośredniego, z czym wiąże się naruszenie nietykalności cielesnej. Jedocześnie osoba taka, przewiduje i godzi się na to, że stawiając czynny lub bierny osób, dokona naruszenia czynności narządów ciała interweniującego policjanta oraz naruszy jego nietykalność cielesną. Przestępstwa z art. 157 i 222 § 1 k.k. mogą zostać popełnione także w zamiarze ewentualnym, co zdaje się pominął autor apelacji.

Na wcześniejszym etapie wykazano w sposób pewny, że oskarżony odmówił podania swoich danych osobowych policjantom w stosownym czasie – wynika to z cytowanych zeznań P.. Zarzut oznaczony numerem 4 w apelacji jest więc wysoce chybiony.

Wiarygodne zeznania policjantów, częściowo wzmocnione zeznaniami P. – jak wykazano wcześniej, dawały pełną podstawę do ustalenia, że w czasie kontroli, w zasadzie od jej początku oskarżony był arogancki, lekceważył policjantów i przejawiał przynajmniej agresję słowną wobec policjantów. Bez znaczenia dla oceny prawnej ustalonego stanu faktycznego pozostawały zarzuty, z których miało wynikać, że oskarżonemu dwukrotnie w czasie zdarzenia założono kajdanki (zarzuty 5 – 7).

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro omówione zarzuty były niezasadne, to brak było również podstaw do uwzględnienia wniosków apelacyjnych. Wykazane naruszenia przepisów postępowania, a to art. 7 k.p.k., w istocie nie miały wpływu na treść zaskarżonego orzeczenia.

Lp.

Zarzut

1.  obrazę przepisów prawa materialnego, tj. naruszenie art. 222 § 1 k.k. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że dla prawnokarnej oceny zachowania sprawcy bez znaczenia jest kwestia słuszności czynności podejmowanych przez funkcjonariusza publicznego, podczas gdy należycie interpretowany zwrot „w związku z pełnieniem czynności służbowych” należy rozumieć jako powiązanie zachowania sprawcy z konkretną czynnością podejmowaną lub wcześniej wykonaną przez funkcjonariusza w ramach przysługujących mu kompetencji; jeśli postąpienie funkcjonariusza ma charakter bezprawny, często pozorujący legalną czynność służbową, a więc stanowi w znaczeniu negatywnym coś więcej niż „niewłaściwe zachowanie”, o którym mowa w § 2 art. 222 k.k., to wykluczone jest postrzeganie naruszenia nietykalności cielesnej funkcjonariusza w perspektywie art. 222 k.k.,

2.  obrazę przepisów prawa materialnego, tj. naruszenie art. 1 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 06.04.1990 r. o Policji poprzez jego zastosowanie, podczas gdy przepis ten ma wyłącznie charakter zadaniowy, natomiast nie zawiera normy uprawniającej funkcjonariuszy Policji do zatrzymywania kierujących pojazdami mechanicznymi ani poddawania ich badaniu- na zawartość alkoholu, a nadto jego zastosowanie jest wyłączone przez przepisy szczególne określone w ustawie z dnia 20.06.1997 r. – Prawo o ruchu drogowym,

3.  obrazę przepisów prawa materialnego, tj. naruszenie art. 6 ust. 1 i art. 11 pkt 1 ustawy z dnia 24.05.2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej w zw. z art. 3 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności poprzez ich niezastosowanie, co skutkowało tym, że Sąd pierwszej instancji nie rozważył czy niezbędnym było, żeby funkcjonariusze Policji użyli wobec oskarżonego środków przymusu bezpośredniego

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy nie stwierdził naruszenia przepisów prawa materialnego, a to art. 222 § 1 k.k. i 157 § 1 i 2 k.k. – co teoretycznie mogło mieć miejsce w tej sprawie, albowiem stan faktyczny zaprezentowany w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie wzbudzał większych wątpliwości.

Uzasadnienie apelacji zdaje się dowodzić, że w zasadzie to czynności policjantów były bezprawne, a ich zachowanie niewłaściwe, przez to nie były one słuszne, co z kolei powinno doprowadzić do dekompletacji znamion przestępstwa z art. 222 § 1 k.k., a przynajmniej do zastosowania art. 222 § 2 k.k.

Rozumowanie to oparte jest, jak zrozumiał to sąd odwoławczy, na dość nowatorskiej interpretacji przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym ( Dz.U.2024.1251 t.j. z dnia 2024.08.19) (w dalszym toku ustawy p.r.d.). O ile rację miał skarżący, że niezasadnie przywołano w uzasadnieniu do zaskarżonego wyroku przepis art. 1 ust. 2 pkt 2 ustawy dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji, to dalej idące wnioski nie przekonały sądu odwoławczego. Ustawodawca w przepisie art. 1 ust. 2 u.p. wskazał katalog podstawowych zadań Policji. Katalog ten ma charakter ogólny - rozszerzenie zadań przysługujących Policji oraz ich konkretyzacja zawarte zostały w dalszych przepisach ustawy o Policji, ustawach szczególnych oraz właściwych dla nich aktach wykonawczych, a także na gruncie aktów normatywnych o charakterze wewnętrznym - zarządzeń, regulaminów, decyzji, wytycznych i porozumień z organami administracji publicznej i innymi podmiotami.

Co wydaje się oczywiste, przepisy te nie stanowiły żadnej szczególnej podstawy do przeprowadzenia kontroli drogowej oskarżonego, co słusznie wytknął skarżący, jednocześnie wskazując właściwe przepisy z ustawy p.r.d., które regulowały podstawowe uprawnienia policji w sprawie kontroli ruchu drogowego.

Nie sposób jednak zgodzić się z nowatorską wręcz interpretacją i wzajemną relacją pomiędzy przepisami art. 129 ust 1 i 2 ustawy p.r.d. i art. 129 ja tej ustawy, którą zaprezentował skarżący. Wątku tego, autor apelacji, szerzej w żaden sposób nie rozwinął, stąd polemika z nim jest mocno utrudniona. Zdaniem sądu odwoławczego interpretacja skarżącego jest chybiona. Nie ulega żadnej wątpliwości, że to przepis art. 129 ust 1 i 2 pkt 3 ustawy p.r.d. stanowi podstawę ogólną do kontroli bezpieczeństwa w ruchu drogowym w tym żądania poddania się przez kierującego pojazdem lub przez inną osobę, w stosunku do której zachodzi uzasadnione podejrzenie, że mogła kierować pojazdem, badaniu w celu ustalenia zawartości w organizmie alkoholu lub środka działającego podobnie do alkoholu. Z kolei przepis art. 129 ja ustawy p.r.d. wskazuje wprost, jakie czynności może podjąć policjant w toku kontroli drogowej i ten szczególny przepis w żaden sposób nie wyłącza przepisu ogólnego.

Zważając na takie zarzuty, a zwłaszcza na ich nowatorskie uzasadnienie w apelacji, odesłać należało do uzasadnienia projektu ustawy z dnia 23 marca 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2017.966 z dnia 2017.05.17), którą to ustawą wprowadzono w życie podnoszony przepis art. 129ja ustawy prd. Projektodawca wyświetlił wprost, że: „ Ponadto proponuje się wprowadzenie do ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym wyraźnego unormowania, stanowiącego podstawę do poddawania kierujących pojazdami lub innych osób, w stosunku do których zachodzi uzasadnione podejrzenie, że mogły kierować pojazdem, w toku kontroli drogowej przez uprawniony do kontroli organ badaniu w celu ustalenia zawartości w organizmie alkoholu lub obecności środka działającego podobnie do alkoholu. W aktualnym stanie prawnym wskazane uprawnienie organów kontroli jest wyinterpretowywane z unormowań Prawa o ruchu drogowym, w szczególności z art. 129 ust. 2 pkt 3, art. 129i i art. 129j. Możliwość dokonywania badań na zawartość alkoholu lub środków działających podobnie do alkoholu w toku kontroli drogowej w istotny sposób przyczynia się do poprawy bezpieczeństwa na drogach poprzez wyeliminowanie nietrzeźwych i odurzonych kierowców, jest z tego powodu istotnym instrumentem do przeciwdziałania negatywnym zjawiskom na drogach. Biorąc pod uwagę to, że żądanie poddania się takiej kontroli związane jest z ingerencją w prawo do wolności osobistej, niezbędne jest zamieszczenie w ustawie wyraźnego unormowania kompetencyjnego w tym zakresie”.

Powyższa wola ustawodawcy, co nie mogło budzić wątpliwości, kiedy weźmie się pod uwagę podstawowy cel ustawy p.r.d., którym jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym, którego nieodzowną cechą jest bezwzględna trzeźwość osób kierujących pojazdami, całkowicie podważała narrację prawną zaprezentowaną w uzasadnieniu apelacji.

W podsumowaniu, P. K. nie miał żadnych powodów do kwestionowania legalności działania policjantów którzy poddali go kontroli drogowej w dniu 30 grudnia 2022 roku. Działanie policjantów było legalne i opierało się na podstawie powołanych wyżej przepisów. Oskarżony miał obowiązek stosowania się do wydawanych poleceń, czego nie czynił, co z kolei uzasadniało zastosowanie względem niego niezbędnych środków przymusu bezpośredniego, które zastosowano zgodnie z przepisami ustawy z dnia 24 maja 2013 roku o środkach przymusu bezpośredniego.

Twierdzenia, że oskarżony nie naruszył nietykalności cielesnej policjantów i nie spowodował uszczerbku na ich zdrowiu, nie przystają do realiów tej sprawy, zaś lakoniczność uzasadnienia apelacji w tej części (oznaczonej numerem V), zwalnia z dalszej polemiki.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Chociaż zarzut apelacji związany z błędnym powoływaniem się na przepisy ustawy o Policji okazał się zasadny, to nie był on w stanie spowodować odmiennej oceny prawno karnej zachowania się oskarżonego. Dlatego wnioski nie podlegały uwzględnieniu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim z dnia 18 grudnia 2024 roku wydany w sprawie o sygnaturze akt II K 775/23.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z uwagi na to, że zarzuty apelacji okazały się chybione, brak było przesłanek z art. 439 k.p.k. oraz sąd nie dostrzegł potrzeby działania z urzędu w trybie art. 440 k.p.k. i 455 k.p.k., zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy (art. 433 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1 k.p.k.).

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Z uwagi na brak przesłanek z art. 624 § 1 k.p.k., oskarżonego, którego apelacja nie została uwzględniona, należało obciążyć kosztami związanymi z postępowaniem odwoławczym.

7.  PODPIS