Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Rybniku

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 175/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

0

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Jastrzębiu – Zdroju z dnia 26 stycznia 2024 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 587/23.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

1.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj.:

a.  art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie, a w szczególności zeznań świadka K. N., świadka E. N., świadka D. N., świadka J. K., świadka B. S., świadka B. D., świadka E. M., Z. M., świadka J. J., wyjaśnień oskarżonego D. J. w sposób mający umożliwić poparcie z góry przyjętych założeń, co do sprawstwa oskarżonego, mimo że prawidłowa analiza zeznań świadków oraz wyjaśnień oskarżonego D. J. nie pozwala na tak jednoznaczne stwierdzenie;

b.  art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie, a w szczególności uznanie zeznań świadka K. N. jako wiarygodne i przyjęcie na ich kanwie, że zdarzenia opisane w treser aktu oskarżenia miały miejsce, pomimo że sposób przedstawienia zdarzeń objętych aktem oskarżenia na etapie postępowania przygotowawczego różnią się od tych przedstawionych w toku postępowania sądowego,

c.  art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie, a w szczególności uznanie zeznań świadka E. N. jako wiarygodne i przyjęcie na ich kanwie, że zdarzenia opisane w treści aktu oskarżenia miały miejsce, pomimo że sposób przedstawienia zdarzeń objętych aktem oskarżenia na etapie postępowania przygotowawczego różnią się od tych przedstawionych w toku postępowania sądowego,

d.  art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie, a w szczególności uznanie zeznań świadka D. N. jako wiarygodne i przyjęcie na ich kanwie, że zdarzenia opisane w treści aktu oskarżenia miały miejsce, pomimo że sposób przedstawienia zdarzeń objętych aktem oskarżenia na etapie postępowania przygotowawczego różnią się od tych przedstawionych w toku postępowania sądowego,

e.  art. 410 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie istotnych okoliczności wynikających z zeznań świadków S. M., świadka J. J. oraz świadka Z. M., które to zeznania powinny stanowić podstawę dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych, w przedmiocie braku obecności oskarżonego D. J. w dniu 21 sierpnia 2022 r.,

f.  art. 410 k.p.k. poprze nieuwzględnienie istotnych okoliczności wynikających z zeznań świadka E. M., która to zeznała, że po oględzinach stajni usłyszała z ust świadka “K. N., iż ona załatwi D. J. i J. J., co jednoznacznie wskazuje negatywne nastawienie świadka K. N. do Państwa J.,

g.  art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie, a w szczególności uznanie zeznań świadka S. M. jako nie wnoszące nic do postępowania, pomimo że na rozprawie w dniu 18 grudnia r. zeznał, że „Ja mieszkam w Ś. i byłem świadkiem jednej sytuacji. Chodzi o 21 sierpnia 2022 r. To był dzień, w którym były olbrzymie opady deszczu (...) Oskarżonego nie było w dniu tej ulewy na miejscu kłótni. Doszedłem do tych ludzi jakąś minutę po tym jak zaczęła się wymiana zdań z moim tatą", a tym samym niemożliwe jest przyjęcie, że oskarżony D. J. był uczestnikiem zdarzenia opisanego w treści zarzutu,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku polegającego na uznaniu przez Sąd, że z przeprowadzonych w sprawie czynności postępowania dowodowego wynika, że oskarżony D. J. w okresie od bliżej nieokreślonego dnia lipca 2022 r. do 14 września 2022 r. w J. kierował groźby karalne wobec K. N., D. N. oraz E. N. co wzbudziło u zagrożonych uzasadnioną obawę, iż zostaną spełnione

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sposób w jaki sformułowano zarzuty w zakresie występku z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k., nakazywał ich łączne potraktowanie.

Pamiętać trzeba, że co do zasady, nieprawidłowe jest łączne formułowanie zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych i obrazy przepisów postępowania, a to art. 7 k.p.k., w sytuacji, kiedy kwestionuje się oceny dowodów dokonane przez sąd np. w zakresie wiarygodności wyjaśnień oskarżonego, w oparciu o który to materiał poczyniono (bądź nie poczyniono) ustalenia faktyczne. W takiej sytuacji zawsze uchybieniem pierwotnym będzie naruszenie przepisu procesowego, tj. art. 7, a jego następstwem – poczynienie ustaleń faktycznych na podstawie dowodu z tych wyjaśnień. Błąd w ustaleniach faktycznych ma charakter wtórny.

Nadto wskazać przyszło, że zasada wynikająca z art. 410 kpk obowiązuje także przy wyciąganiu wniosków przez strony procesowe, które, przedstawiając w środku odwoławczym własne stanowisko, nie mogą go opierać na fragmentarycznej ocenie dowodów, lecz muszą odnosić się do całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej (wyrok SA w Łodzi z 19 października 1999 r., II AKa 71/99, KZS 2001 r., z. 10, poz. 43; D. Świecki (red.) Kodeks postępowania karnego. Komentarz. Tom I, wyd. II, teza 8 do art. 410 kpk).

Nie tracąc z pola widzenia naprowadzonych uwag natury czysto teoretycznej stwierdzić można, że w istocie postawiono jeden zarzut obrazy przepisów postępowania – art. 7 k.p.k. Jeżeli tak, to niezbędne wydaje się wskazanie, że zgodnie z art. 7 k.p.k. organy postępowania, a więc także i sąd, kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., wtedy gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 KPK), jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 i 2 kpk).

W ocenie sądu odwoławczego sąd rejonowy sprostał tym wymaganiom, a z pisemnych motywów wynika, którym dowodom, w jakiej części i dlaczego sąd dał wiarę. Wyjaśnił przy tym dlaczego odmówił wiary, czy też nie uwzględnił dowodów przeciwnych. Te wszystkie oceny sąd odwoławczy popiera i przyjmuje jako własne.

Zasadnie sąd I instancji oparł swoje ustalenia na zeznaniach pokrzywdzonych E. N., D. N. i K. N.. Relacje te, wbrew zarzutom skarżącego, korespondują z dowodami obiektywnymi, a także w istocie pozostawały, co do zasadny, niezmienne w toku procesu. Z kolei autor apelacji skupił się na wyszukiwaniu rozbieżności w zeznaniach tych świadków, tych z postępowania przygotowawczego i tych złożonych przed sądem. Tymczasem ujawnione drobne rozbieżności, czy też niewskazanie przez pokrzywdzonych konkretnego dnia miesiąca sierpnia 2022 roku, co kilkukrotnie podnosił skarżący, równie dobrze może świadczyć o tym, że depozycje wskazanych świadków były spontaniczne i niewyreżyserowane na potrzeby postępowania karnego. Nie jest niczym odosobnionym, jak wskazuje praktyka sądowa, że zeznania składane przez świadków przed sądem, różnią się w detalach od relacji tych osób z dochodzenia, zwłaszcza jeżeli przed sądem dane osoby przesłuchiwane są kilka, czy nawet kilkanaście miesięcy później. Z tych powodów nie sposób, tylko z tej przyczyny, odmówić wiary pokrzywdzonym, a także świadkom J. K. i B. D.. Ostatecznie przed sądem pokrzywdzony D. N. nie był pewny, czy groźby pozbawienia życia ich zwierząt padły w lipcu 2022 roku w jego obecności, czy wiedział o tym z relacji żony. Podobnie należało zinterpretować, w tej części zeznania E. N.. W każdym razie świadek J. K. pewny był, że był przy tym, kiedy oskarżony groził pokrzywdzonej, że pozabija jej zwierzęta (kota). Łączna ocena tego materiału, połączona z treścią zeznań teściów oskarżonego, w części dotyczącej zwłaszcza jego zachowania się po alkoholu (k. 135 – 136), a także z treścią zapisów na elektronicznych nośnikach informacji, nie pozostawiała złudzeń. Podkreślanie przez E. M., że owe nerwowe i głośne zachowania się oskarżonego, nie miały miejsca w okresie objętym zarzutami aktu oskarżenia, nie przekonywały sądu odwoławczego. Skonfrontować to należało chociażby z zeznaniami postronnego świadka, a to B. D.. Świadek ten wyraźnie chciał zachować dystans do zdarzeń będących przedmiotem rozpoznania. O ile faktycznie zeznał, że nie słyszał konkretnych gróźb, które w dniu 14 września 2022 roku miał wypowiadać oskarżony względem pokrzywdzonych (co nie mogło dziwić, skoro był operatorem koparki, która emitowała określony hałas), to był pewny, że oskarżony zachowywał się prowokacyjnie i wulgarnie. Świadek ten dokładnie pamiętał jednak, że nawet jemu oskarżony zagroził w wulgarny sposób, że „poda go do sądu” (k. 32, 117). Chociaż autor apelacji w sposób zdecydowany starał się zdyskredytować zeznania świadka B. S., to ich treść ściśle koresponduje z wyżej zaprezentowana interpretacją materiału dowodowego. Ostatnio wskazany świadek potwierdził w jaki sposób zachowywał się oskarżony, nie tylko wobec niego ale również w stosunku do oskarżonego, zwłaszcza podczas zdarzenia z dnia 21 sierpnia 2022 roku (k. 27, 116). Całkowicie bez znaczenia dla końcowego rozstrzygnięcia były szeroko prezentowane wywody w zakresie przebiegu granicy działek oskarżonego i pokrzywdzonego oraz to, czy podczas zdarzenia z 14 września 2022 roku oskarżony tę granicę przekroczył. Nie sposób uznać za trafny zarzut, z którego wywodzić należało, że skoro oskarżony zarejestrował przebieg zajścia z dnia 14 września 2022 roku i nie ujawniono na nim gróźb karalnych, to z całą pewnością takowe nie miały miejsca. Co najmniej osobliwym byłoby zachowanie oskarżonego, który ochoczo prezentowałby sądowi takie materiały wiedząc, że potwierdzają one jego sprawstwo. Skarżący całkowicie pominął w tym przypadku, co słusznie podnosił sąd I instancji, że przedmiotowy zapis nie obejmował całego zdarzenia, a jedynie jego niewielką część. Wreszcie nie przekonały sądu odwoławczego, równie obszerne wywody autora apelacji, które miały świadczyć o niewiarygodności świadka K. N., a wedle których świadek ten wezwała Policję aż 10 minut po tym, kiedy powstał zapis zdarzenia przedstawiony przez oskarżonego. Jak wyżej stwierdzono, nie jest wiadomym, jak długo owe zdarzenie trwało i w którym jego momencie oskarżony groził pokrzywdzonym. Protokół rozprawy z dnia 15 stycznia 2024 roku wskazał, że nagranie to trwało zaledwie 1 minutę i 13 sekund. Tymczasem relacje przesłuchanych osób nakazują wnioskować, że zajście trwało zdecydowanie dłużej, a oskarżony był wręcz nieustępliwy. Skarżący w zupełności pominął jednak, z sobie znanych przyczyn, treść komunikatu, który przekazała pokrzywdzona dyżurnemu Policji, który wynika ze stosownego raportu (k.5). K. N. przekazała wprost, że D. J. groził jej śmiercią. Te wszystkie dowody, ocenione zgodnie z dyrektywą z art. 7 k.p.k., pozwalały i zobowiązywały do dokonania ustaleń, jakie poczynił sąd I instancji w zaskarżonym wyroku. Efektem tego było dokonanie stosownej weryfikacji zeznań świadków M. i J. J., których to ocen sąd odwoławczy w tym miejscu nie będzie powielał, gdyż nie jest to konieczne.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na to, że skarżący nie był w stanie uzasadnić przedstawionych zarzutów, nie był w stanie wskazać przyczyny, dla który sąd odwoławczy miałby uchylić zaskarżony wyrok, czy też wydać orzeczenie reformatoryjne, wnioski należało ocenić jako chybione.

Lp.

Zarzut

2.

obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj.

a.  art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie, a w szczególności zeznań świadka K. N., świadka E. N., wyjaśnień oskarżonego D. J. w sposób mający umożliwić' poparcie z góry przyjętych założeń, co do sprawstwa oskarżonego, mimo że prawidłowa analiza zeznań świadków oraz wyjaśnień oskarżonego D. J. nie pozwala na tak jednoznaczne stwierdzenie;

b.  art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie, a w szczególności zeznań świadka K. N. i świadka E. N. poprzez bezzasadne przyjęcie, że ich zeznania są ze sobą spójne i logiczne oraz nie pozostają w sprzeczności, pomimo że wyraźna lektura tych zeznań na to nie pozwala,

c.  art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie, a w szczególności uznanie zeznań świadka K. N. jako wiarygodne i przyjęcie na ich kanwie, że zdarzenia opisane w treści aktu oskarżenia miały miejsce, pomimo że sposób przedstawienia zdarzeń objętych aktem oskarżenia na etapie postępowania przygotowawczego różnią się od tych przedstawionych w toku postępowania sądowego,

d.  art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie, a w szczególności uznanie zeznań świadka E. N. jako wiarygodne i przyjęcie na ich kanwie, że zdarzenia opisane w treści aktu oskarżenia miały miejsce, pomimo że sposób przedstawienia zdarzeń objętych aktem oskarżenia na etapie postępowania przygotowawczego różnią się od tych przedstawionych w toku postępowania sądowego,

e.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku polegającego na uznaniu przez Sąd, że z przeprowadzonych w sprawie czynności postępowania dowodowego wynika, że oskarżony D. J. w bliżej nieustalonym dniu sierpnia 2022 r. w J. poprzez wejście na ogrodzoną posesję przy ul. (...)BB naruszył mir domowy, działając na szkodę K. N..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie wskazać trzeba, że aktualne i w tym przypadku pozostają rozważania natury prawno – karnej, stąd nie będą one powielane w tym miejscu. Podstawowym zarzutem skarżącego w zakresie występku z art. 193 k.k., w istocie było założenie skarżącego, że pokrzywdzone nie potrafiły spójnie umieścić tego zdarzenia w czasie. Jedna wskazywać miała, że nastąpiło to początkiem sierpnia 2022 roku, a druga, że końcem sierpnia 2022 roku. Nadto, co najważniejsze, dla autora apelacji, to niekwestionowany przez nikogo fakt, że przecież oskarżony w dniach od 7 sierpnia do 17 sierpnia 2022 roku wyjechał do K., na co przedłożone zostały stosowne dokumenty. Sęk w tym, że w K. oskarżony przebywał w środku miesiąca i tylko to spostrzeżenie nie było w stanie samodzielnie podważyć wiarygodności świadków. W tych okolicznościach próby zdyskredytowania zeznań pokrzywdzonych kobiet poprzez proste wyszukiwanie wszelkiego rodzaju drobnych rozbieżności w ich relacjach w postępowaniu przygotowawczym i przed sądem, z powodów wyświetlonych wcześniej, nie mogły przynieść, oczekiwanych przez apelującego skutków. Mając na uwadze naprowadzone już dowody świadczące o sposobie zachowywania się oskarżonego, wszelkie oceny sądu w zakresie materiału dowodowego dotyczącego drugiego zarzutu, należało podzielić.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W podsumowaniu, sąd I instancji nie dopuścił się obrazy przepisów postępowania, a w konsekwencji błędu w ustaleniach faktycznych, co uniemożliwiało inne potraktowanie wniosków apelacyjnych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Jastrzębiu – Zdroju z dnia 26 stycznia 2024 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 587/23.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z uwagi na to, że zarzuty apelacji okazały się chybione, brak było przesłanek z art. 439 k.p.k. oraz sąd nie dostrzegł potrzeby działania z urzędu w głównym nurcie w trybie art. 440 k.p.k. i 455 k.p.k., wyrok należało utrzymać w mocy (art. 433 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1 k.p.k.). Podzielając argumenty sądu I instancji, brak było jakichkolwiek podstaw do wzruszenia zaskarżonego wyroku.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 złotych oraz obciążono opłatą za II. instancję w kwocie wynikających z przepisów ustawy (art. 8 w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych oraz art. 636 § 1 k.p.k. i art. 634 k.p.k.).

7.  PODPIS