Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Rybniku

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 471/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Jastrzębiu – Zdroju z dnia 16 maja 2024 roku wydany w sprawie o sygnaturze akt II K 45/12.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I.

naruszenie art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 w zw. z art. 194 w zw. z art. 200 § 1 k.p.k., poprzez niedopuszczenie opinii biegłego grafologa, na okoliczność, czy nakreślony ręcznie podpis na spornej umowie kredytu, należy do Oskarżonego — podczas gdy, materiał dowodowy, na kanwie którego oparto wyrokowanie, nie dawał podstaw do przyjęcia sprawstwa oskarżonego A. P. w tymże zakresie

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W sprawie nie ujawniły się żądne wątpliwości, które nakazywałyby powoływanie się na przepis art. 5 § 2 k.p.k., a które należałoby interpretować na korzyść oskarżonego.

Całkowicie niezrozumiałe jest stawianie zarzutu naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. i łączenie go z przepisami art. 193 § 1 k.k. i art. 194 k.p.k., czyli wywodzenie, że w sprawie należało zasięgnąć opinii biegłego z zakresu badania pisma ręcznego, celem ustalenia autora podpisu na umowie kredytowej z dnia 3 marca 2009 roku.

Już w tym miejscu wypada wyświetlić, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, że nie można łącznie postawić zarzutu naruszenia art. 5 § 2 i art. 7. Jeżeli bowiem skarżący kwestionuje ocenę dowodów co do ich wiarygodności, to takiej sytuacji dotyczy nie art. 5 § 2, lecz art. 7.

Wracając jednak do zarzutu art. 5 § 2 k.p.k., to jego naruszenie jest możliwe tylko i wyłącznie w sytuacji, gdy sąd orzekający w sprawie rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec niemożliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Jeżeli natomiast pewne ustalenia faktyczne są zależne np. od dania wiary lub odmówienia jej określonym dowodom, to nie można mówić o naruszeniu art. 5 § 2, a ewentualne zastrzeżenia do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów mogą być rozstrzygane jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobodnej oceny dowodów wynikającej z treści art. 7 (por. wyroki SN: z 11.10.2002 r., V KKN 251/01, Prok. i Pr.-wkł. 2003/11, poz. 5; z 8.09.2009 r., WA 26/09, OSNwSK 2009, poz. 1844; postanowienie SN z 15.04.2004 r., II KK 369/03, LEX nr 109464). Wyrażono także pogląd, że naruszenie zasady in dubio pro reo możliwe jest jedynie wtedy, gdy sąd w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe i w sposób zgodny z art. 7 ocenił zgromadzone dowody, a pomimo to z dowodów uznanych za wiarygodne nadal wynikają co najmniej dwie wersje faktyczne i organ procesowy rozstrzyga niedające się usunąć wątpliwości niezgodnie z kierunkiem określonym w przepisie art. 5 § 2.

Przenosząc te rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy, skoro skarżący zarzucił nieprzeprowadzenie dowodów, w tym przypadku dowodu z opinii biegłego, który, jego zdaniem, był niezbędny do tego, aby ustalić, że to oskarżony sfałszował umowę kredytu z dnia 3 marca 2009 roku, to powinien postawić zarzut błędu „braku”, czyli art. 7 k.p.k. w zw. ze stosownymi przepisami ustawy.

Niemniej, odnosząc się do treści zarzutu, wskazać należy, że nie był on zasadny, gdyż zgromadzony materiał dowodowy jest jednoznaczny i wskazuje na winę oskarżonego - o czym będzie mowa w kolejnych podsekcjach uzasadnienia. Nadto, co w kontekście omawianego zarzutu jest najważniejsze, to fakt, że na dzień dzisiejszy przeprowadzenie dowodu w postaci opinii z zakresu badania pisma ręcznego odnośnie podpisu na złożonym wniosku kredytowym, jest niemożliwe, albowiem zniszczeniu uległ materiał dowodowy w postaci przedmiotowego podpisu na nim. Podpis ten został zamazany (k.67).

Wreszcie, skoro całość materiału dowodowego jednoznacznie wskazuje na sprawstwo oskarżonego, przeprowadzanie kolejnych dowodów, w tym opinii w zakresie sfałszowania podpisu już na samej umowie kredytowej z dnia 3 marca 2009 roku (włączonej do akt sprawy (...) SR W. k.65), w sposób oczywisty zmierzałoby do dalszego niezasadnego przedłużania tego postępowania karnego.

Co równie istotne, to fakt, że analiza akt sprawy dowodzi, iż w toku trwającego wiele lat postępowania karnego ani oskarżony, ani jego obrońca nie składali wniosku dowodowego o przeprowadzenie dowodu ze wskazanej opinii. To zaś generuje wniosek, w konfrontacji z dyspozycją przepisu art. 427 § 3a k.p.k., że aktualnie omawianego zarzutu, w ogóle nie powinno się podnosić, zwłaszcza w świetle wręcz jednoznacznego materiału dowodowego.

Zarzut naruszenia art. 200 § 1 k.p.k., nie przystaje do realiów tej sprawy, skoro sąd nie dysponował w ogóle opinią biegłego grafologa.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ze wskazanych względów, przedmiotowy zarzut, samoistnie nie był w stanie spowodować orzeczenia reformatoryjnego w kierunku postulowanym przez autora apelacji.

Lp.

Zarzut

II.

a.  naruszenie art. 5 § 2 w zw. z art. 7 k.p.k., poprzez przekroczenie granic oceny przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego — przejawiające się w — zdaniem Sądu pozytywnej ocenie wyjaśnień Oskarżonego, niejako wyłącznie przez pryzmat jego wyjaśnień: „popełnił kilka identycznych czynów na szkodę M. P. ” — podczas gdy już z samej opinii psychologiczno-psychiatrycznej, jawi się trudność, co do prawidłowej oceny Oskarżonego (niepamięć w stosunku do wielu cytowanych w tejże opinii, zdarzeń): badania i przyjęta postawa opiniowanego, nie pozwalaiq biegłym w sposób rzeczowy, wydać opinii sqdowo-pspchiatrvcznei”;

b.  naruszenie art. 5 § 2 w zw. z art. 7 k.p.k., poprzez przekroczenie granic oceny przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego — przejawiające się — zdaniem Sądu - w pozytywnej ocenie wyjaśnień świadka K. G. podczas gdy z jej depozycji, wyłaniają się okoliczności, które należało zweryfikować przez pryzmat niedających się usunąć, wątpliwości,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Tak postawione zarzuty, w okolicznościach tej sprawy, musiały dziwić. Nie jest zrozumiałe powoływanie się przez skarżącego na niepełną opinię biegłych psychiatrów z 7 listopada 2022 roku i na jej podstawie wyciąganie daleko idących wniosków, skoro sąd dysponował kompleksową opinią w zakresie zdrowia psychicznego oskarżonego z dnia 11 marca 2024 roku. Z sobie znanych powodów skarżący pominął, że ostatnia opinia została sporządzona po przeprowadzeniu obserwacji psychiatrycznej, zaś biegli, nie zawarli w niej rewelacji, na które powołał się skarżący.

Odnosząc się do relacji świadka G., zeznania tego świadka, płynące z protokołów jej przesłuchania, które zostały ujawnione w stosownym trybie, zwłaszcza te dopuszczone jako dowód przez sąd odwoławczy, wskazują jednoznacznie na sprawstwo oskarżonego. Świadek nie miała wątpliwości, że oskarżony, w czasookresie odpowiadającym dacie zdarzenia, był w posiadaniu dokumentów na nazwisko P.. Jeżeli dodatkowo zwróci się uwagę, że P. został już prawomocnie skazany, wyrokiem Sądu Rejonowego w W. z dnia 16 grudnia 2013 roku w sprawie (...), za szereg występków z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k., gdzie modus operandi był wręcz identyczny, jak w aktualnie rozpoznawanej sprawie, to nie pojawiały się w sprawie żadne wątpliwości. Przecież oskarżony w ostatnio powołanej sprawie wyłudzając kredyty, jak wskazują opisy części czynów mu przepisanych, również posługiwał się dokumentami M. P.. Daty zdarzeń tam przypisanych P. przeplatają się z datą zdarzenia objętego niniejszym postępowaniem. Wreszcie, zeznania powołanego w tym miejscu świadka korespondują z wyjaśnieniami oskarżonego P., który przyznał się do sprawstwa i złożył nawet wniosek o dobrowolne poddanie się karze. Także z tych względów zarzut naruszenia art. 7 k.p.k., był bezzasadny. Sąd I instancji ocenił zgromadzone dowody swobodnie, zgodnie z zasadami logicznego rozumowania i podstawowego doświadczenia życiowego, czemu dał wyraz w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. W oparciu o tak przeprowadzone dowody dokonał jedynych możliwych ustaleń w tej sprawie, które poddał ocenie prawnej.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W okolicznościach przytoczonych wyżej, pewnym było, że żaden wniosek apelacyjny nie podlegał uwzględnieniu.

Lp.

Zarzut

III.

naruszenie art. 46 § 1 k.k., poprzez orzeczenie wobec Oskarżonego, obowiązku naprawienia szkody na rzecz (...) S.A. z/s w K., poprzez zapłatę kwoty 6 000 zł — podczas gdy zaskarżonym orzeczeniem, A. P., został zwolniony od ponoszenia kosztów niniejszego postępowania, co zresztą nie umknęło uwadze Sądu na etapie sporządzania uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia: „Sąd zwolnił Oskarżonego od kosztów sądowych (...) kierując się przede wszystkim względami słuszności (e. nie sposób zakładać, że będzie mieć obiektywna możliwość uiszczenia kosztów postepowania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest wyjątkowo bezzasadny. Czym innym są koszty postępowania, a czym innym środek kompensacyjny, czy też uprzednio obowiązek naprawienia szkody.

Zgodnie z jednoznacznymi poglądami tak doktryny jak i judykatury obowiązek określony w art. 46 § 1 k.k. jest środkiem karnym i w przypadku jego orzekania stosuje się te same reguły, co przy wymiarze kary. Sytuacja materialna oskarżonego nie może mieć wpływu na wymiar orzeczonego środka karnego.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jeżeli tak, to oczywiście i w tym zakresie wnioski apelacji były bezzasadne.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Jastrzębiu – Zdroju z dnia 16 maja 2024 roku wydany w sprawie o sygnaturze akt II K 45/12.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z uwagi na to, że zarzuty apelacji okazały się chybione, brak było przesłanek z art. 439 k.p.k. oraz sąd nie dostrzegł potrzeby działania z urzędu w trybie art. 440 k.p.k. i 455 k.p.k., zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy (art. 433 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1 k.p.k.).

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II i III

Na rzecz obrońcy z urzędu przyznano stosowne wynagrodzenie powiększone o należny podatek VAT. Z kolei oskarżonego, dostrzegając przesłanki z art. 624 § 1 k.p.k., zwolniono z obowiązku uiszczenia kosztów postępowania odwoławczego.

7.  PODPIS