Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Rybniku

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 516/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

0

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 7 czerwca 2024 roku w sprawie o sygnaturze akt III K 2185/23.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, który miał w wpływ na wydanie w sprawie rozstrzygnięcia polegający na błędnym przyjęciu, że oskarżony dopuścił się czynu szczegółowo opisanego w części wstępnej wyroku mającego wyczerpywać znamiona przestępstwa z art. 200 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k., podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadka M. S. i ich prawidłowej oceny opartej o zasady doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania takiego wniosku wyciągnąć nie można,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut apelacji nie zasługiwał na uwzględnienie.

Sąd I instancji, po przeprowadzeniu przewodu sądowego i prawidłowym wprowadzeniu do procesu całości materiału dowodowego, poddał go ocenie, która nie jest obarczona błędem. Sąd ten wskazał w oparciu, o które dowody poczynił ustalenia faktyczne, wskazał które dowody nie zasługiwały na uwzględnienie i z jakiej przyczyny. Zaprezentowane oceny nie są więc obarczone błędem dowolności, a wręcz przeciwnie, są one swobodne. Przypomnieć przyszło w tym miejscu, iż zgodnie z art. 7 kpk organy postępowania, a więc także i sąd, kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 kpk, wtedy gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 kpk), stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk), jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 i 2 kpk).

Sąd I instancji sprostał w zupełności przedstawionym wytycznym. Nie sposób więc przyjąć, że sąd I instancji dopuścił się błędu w ustaleniach fatycznych i to takiego, który miał wpływ na treść zaskarżonego wyroku.

Nie sposób przyjąć, jak uczynił to autor apelacji, że jedynie słuszne byłoby w tej sprawie, poczynienie ustaleń faktycznych w oparciu o wyjaśnienia oskarżonego A. T., gdyż świadek M. S. nigdy miał nie być świadkiem negatywnych zachowań oskarżonego wobec wnuczki K. S. (1). Innych istotnych zarzutów w apelacji, względem poczynionych ustaleń faktycznych, nie sposób stwierdzić. Niestety analiza zeznań M. S., zaprezentowana w apelacji, jest nader spłycona. Autor apelacji nie sprostał więc przywołanym wyżej regułom. Tymczasem zasada wynikająca z art. 410 kpk obowiązuje także przy wyciąganiu wniosków przez strony procesowe, które, przedstawiając w środku odwoławczym własne stanowisko, nie mogą go opierać na fragmentarycznej ocenie dowodów, lecz muszą odnosić się do całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej (wyrok SA w Łodzi z 19 października 1999 r., II AKa 71/99, KZS 2001 r., z. 10, poz. 43; D. Świecki (red.) Kodeks postępowania karnego. Komentarz. Tom I, wyd. II, teza 8 do art. 410 kpk).

Z tego powodu zasadne było potraktowanie apelacji jako dowolnej polemiki z prawidłowymi ustaleniami, jakich dokonał sąd I instancji.

Skarżący nie dostrzegł bowiem, że świadek S. zeznał między innymi, że: „ Ja dopiero o wszystkim się dowiedziałem w szpitalu, bo tam córka rysowała jakieś rysunki i psycholog doszedł do tego, że córka była molestowana”. Nadto należało zauważyć, iż świadek podał, ze „ Może tam raz na działce, jak wino piliśmy, to dziadek się chciał do niej przytulić a ona odeszła na bok” (k.198). Z zeznań ojca małoletniej pokrzywdzonej wynika nadto, że ta nie chciała się przytulać do dziadka, nie chciała „ do niego iść”. Trudno oprzeć się wnioskowi, że M. S. osobiście nie był zainteresowany wychowaniem córki, skoro nawet nie mieszkał z nią i z konkubiną, a pozostała treść jego zeznań wprost potwierdza postawioną tezę. O ile rzeczywiście ojciec pokrzywdzonej nie był świadkiem innych niestosownych zachowań oskarżonego względem niej, to wskazał, co przekazała mu córka w szpitalu (k.198). Nie sposób też znaleźć w protokole przesłuchania świadka S. twierdzeń, wedle których miał co dzień przebywać w mieszkaniu oskarżonego i to po kilka godzin, na bazie których to sformułowań, obrońca próbował zbudować narrację, że skoro świadek nie widział w tym czasie dotykania pokrzywdzonej po miejscach intymnych, to do nich w ogóle nie dochodziło. Powoływanie się przez obrońcę także na jednoznaczne wyjaśnienia oskarżonego, z których wynika w zasadzie jego zaprzeczenie sprawstwa, nie mogło, w konfrontacji z pozostałym materiałem dowodowym, przynieść oczekiwanych przez obrońcę skutków. Wskazywanie przez oskarżonego, że jedyny kontakt cielesny z wnuczką to miał jedynie w sytuacji, kiedy dał jej 10 zł, za co ta mu podziękowała, nie przekonały sądu odwoławczego. Tudzież co innego wskazał nawet powoływany w apelacji świadek S.. Zupełnie odmienny obraz relacji oskarżonego z pokrzywdzoną płynie wreszcie z zeznań świadka K. T. (siostry pokrzywdzonej), na co zasadnie zwrócił uwagę sąd I instancji, stąd nie ma potrzeby ponownego powoływania tej samej argumentacji w tym miejscu. Warto jedynie wskazać, że K. S. (2) była świadkiem jak oskarżony zachowywał się względem pokrzywdzonej, a nadto siostra mówiła jej o tym. Wreszcie skarżący w zupełności pominął wnioski opinii biegłego psychologa, a także treść dokumentacji z leczenia szpitalnego pokrzywdzonej, kiedy to powstały podejrzenia, że była ona ofiarą molestowania seksualnego.

Przypomnienia wymagało również, z uwagi na poczynioną ku temu wzmiankę w apelacji, że zgodnie z utrwalona linią orzeczniczą okoliczność, iż biegły seksuolog nie zdiagnozował u oskarżonego zaburzeń preferencji seksualnych o charakterze pedofilnym, nie stoi na przeszkodzie przypisaniu sprawstwa czynów z art. 200 k.k.

W podsumowaniu stwierdzić przyszło, że apelacja nie zawierała argumentów, które w jakimkolwiek zakresie podważałyby pełną i jednoznaczną ocenę dowodów zaprezentowaną w uzasadnieniu skarżonego wyroku, zwłaszcza w zakresie wyjaśnień oskarżonego i zeznań pokrzywdzonej. Powtarzanie tej argumentacji i jej szczegółowa analiza w tym miejscu nie jest celowa, albowiem autor apelacji nie dostarczył ku temu podstaw, które podważałyby trafność wyciągniętych wniosków.

Wreszcie odnoszą się do sugestii obrońcy zawartej w uzasadnieniu apelacji, z której można wyczytać, że próbował on zakwestionować prawidłowość ocen prawno - karnych (przy zarzucie błędu w ustaleniach faktycznych, co nie jest prawidłowe), to wskazać można było tylko, iż naruszenie nietykalności cielesnej (art. 217 § 1 k.k.) może być realizowane z rozmaitą motywacją zasługującą na potępienie, w tym także z motywacją o charakterze seksualnym. Dopiero kiedy zamach na wolność seksualną uzyska pewien określony stopień intensywności, możliwe będzie zastosowanie art. 200 § 1 k.k. Nie ulega wątpliwości, iż stan faktyczny prawidłowo ustalony przez sąd rejonowy, intensywność zachowania się oskarżonego, sposób dotykania wnuczki, zważając na fakt, że ta sobie tego nie życzyła, a co było efektem stwierdzonych później u niej objawów, świadczył o znamionach przypisanego oskarżonemu występku.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na fakt, że zarzut okazał się niezasadny, brak było możliwości uwzględnienia wniosków apelacyjnych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 7 czerwca 2024 roku w sprawie o sygnaturze akt III K 2185/23.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z uwagi na to, że zarzuty apelacji okazały się chybione, brak było przesłanek z art. 439 k.p.k. oraz sąd nie dostrzegł potrzeby działania z urzędu w trybie art. 440 k.p.k. i 455 k.p.k., zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy (art. 433 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1 k.p.k.).

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 złotych oraz obciążono go opłatą 300 złotych (art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 2 i 3 i art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych oraz art. 636 § 1 k.p.k. i art. 634 k.p.k.).

7.  PODPIS

SSO Paweł Stępień (spr.)

SSR (del.) Anna Trybek SSO Lucyna Pradelska - Staniczek