Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Rybniku

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 517/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Żorach z dnia 12 czerwca 2025 roku wydany w sprawie o sygnaturze akt II K 71/25.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

na podstawie przepisu art. 438 pkt 2) k.p.k. obrazę przepisów postępowania, tj. przepisu art. 7 k.p.k., art. 366 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k., mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, a polegającą na naruszeniu przez Sąd I instancji zasady swobodnej oceny dowodów oraz braku wszechstronnego rozważenia przez Sąd I instancji całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie oraz wszystkich istotnych okoliczności ujawnionych w sprawie, poprzez:

a.  nieuwzględnienie przez Sąd I instancji całokształtu przebiegu zdarzenia;

b.  nieuwzględnienie wyjaśnień oskarżonego złożonych podczas rozprawy w dniu 12 czerwca 2025 roku, w których to P. C. nie przyznał się do zarzucanego mu czynu;

c.  uwzględnieniu zeznań świadka Ł. W..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest bezzasadny, zaś w uzasadnieniu apelacji trudno znaleźć argumenty, które umożliwiałyby inną jego ocenę.

Zasadnie sąd I instancji ustalił, jak to ujął skarżący, przebieg zdarzenia, w oparciu o zeznania Ł. W. oraz dokumentację przedstawioną przez pokrzywdzony podmiot, która w całości zeznania te potwierdzała. Co najmniej zaskakujące były wywody apelacji, które zresztą same w sobie przekonują o jej czysto polemicznym charakterze, że powinny zostać uwzględnione wyjaśnienia oskarżonego z dnia 12 czerwca 2025 roku, w których ten stanowczo zaprzeczył swojemu sprawstwu, a to w kontekście „innych dowodów”. Charakterystyczne jest, że sąd odwoławczy nie był w stanie, w oparciu o treść apelacji, ustalić jakie inne dowody miał na myśli jej autor. W każdym razie w żadnym miejscu środka odwoławczego dowody te nie zostały ujawnione. Przechodząc do oceny wyjaśnień oskarżonego z dnia 12 czerwca 2025 roku, to zdaniem sądu II Instancji, ujmując to eufemistycznie, są one nieprzekonujące. Twierdzenia oskarżonego, iż ten dzwonił do pożyczkodawcy, gdyż nie posiadał numeru konta do spłaty, zaś ten odmawiał mu jego podania, są wręcz naiwne. Każda instytucja udzielająca pożyczek, kredytów jest zainteresowana w ich zwrocie i niespotykane jest, żeby to te instytucje unikały kontaktu ze swoim dłużnikiem. Takie tłumaczenie się oskarżonego nie da pogodzić się ze zdrowym rozsądkiem oraz podstawowym doświadczeniem życiowym. Zresztą w dobie świata cyfrowego, co potwierdził również przedstawiciel (...) S.A., istnieje możliwość zalogowania się do swojego konta w stosownej aplikacji, na którym to koncie ujawnione są wszelkie dane udzielonego zobowiązania, wraz z saldem i numerem konta do spłaty. Oskarżony nie musiał nawiązywać żadnego kontaktu ze swoim wierzycielem, a dostęp do niezbędnych danych o zadłużeniu mógł uzyskać w kilka minut za pośrednictwem urządzenia mobilnego, którym przecież dysponuje. Zresztą w zakresie kontaktów przedstawicieli (...) S.A. z oskarżonym, zeznawał kwestionowany świadek Ł. W.. Ocena zeznań tego świadka nie wzbudziła najmniejszych wątpliwości sądu odwoławczego. Jednocześnie warto wyświetlić, w odniesieniu do zarzutów, że świadek ten w zupełności i wyjątkowo przekonująco podważył naiwną narrację oskarżonego. Z zeznań tych wynika wprost, że oskarżony wręcz unikał kontaktów z windykatorami. Fakt, że W. był zatrudniony w pokrzywdzonej spółce od sierpnia 2023 roku, nie miał żadnego znaczenia, gdyż świadek zapoznał się z dokumentacją wytworzoną przez tę firmę przed tą datą, zaś po tej dacie uczestniczył w jej tworzeniu.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Tak sformułowany, czysto polemiczny, zarzut nie mógł doprowadzić do uniewinnienia oskarżonego.

Lp.

Zarzut

2.

na podstawie przepisu art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania, tj. przepisu art. 7 k.p.k., mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, a polegającą na dowolnej ocenie zeznań świadka Ł. W., dokonanej z przekroczeniem zasad prawidłowego rozumowania, co w konsekwencji doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych, a polegających na przyjęciu, iż świadek w sposób konsekwentny i przekonujący przedstawił przebieg zdarzenia, podczas gdy jak wynika ze złożonych w dniu 12 czerwca 2025 roku zeznań wynika, że Ł. W. pracuje w (...) S.A. dopiero od sierpnia 2023 roku i nie przeprowadzał osobiście wszystkich rozmów z oskarżonym, co uniemożliwia ustalenie stanu faktycznego, w tym przebiegu rozmów z oskarżonym oraz postawy pracowników pokrzywdzonej względem P. C.;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W istocie cytowany w tej sekcji zarzut, stanowi powielenie zarzutu oznaczonego lp. 1. Zeznania wymienionego świadka nie tylko znajdują oparcie w dokumentacji zawartej w aktach sprawy, która skutecznie została wprowadzona do materiału dowodowego, co przede wszystkim, zeznania te są przekonujące, zgodne z wiedzą i podstawowym doświadczeniem życiowym. Takich atrybutów nie można z kolei, co już zaznaczono nadać nieprzekonującym wyjaśnieniom oskarżonego. Okoliczność, że oskarżony był zatrudniony w pokrzywdzonej spółce od sierpnia 2023r. została omówiona wcześniej i nie miała wpływu na oceny sądu meriti.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Tak sformułowany, czysto polemiczny zarzut nie mógł doprowadzić do uniewinnienia oskarżonego.

Lp.

Zarzut

3.

na podstawie przepisu art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania, tj. przepisu art. 7 k.p.k., mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, a polegającą na dowolnej, nieuwzględniającej zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, ocenę dowodów w postaci wyjaśnień oskarżonego i przyznanie waloru wiarygodności w sposób wybiórczy, nieuwzględniający ewentualnych sprzeczności i braku pokrycia w materiale dowodowym;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W tym miejscu, skarżący po raz kolejny powielił przedstawione w poprzednich punktach zarzuty, prawdopodobnie wychodząc z założenia, że ich wielość wywoła pożądane przez niego skutki.

Skoro tak, to nie pomijając tego, o czym była mowa wcześniej, przypomnieć przyszło, iż godnie z art. 7 kpk organy postępowania, a więc także i sąd, kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 kpk, wtedy gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 kpk), stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk), jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 i 2 kpk).

Tym wymaganiom sąd I instancji sprostał, czemu dano wyraz w poprzednich sekcjach uzasadnienia, a czego nie można powiedzieć o treści apelacji.

Co w tej sprawie istotne, a co uzasadnia postawioną w poprzednim akapicie tezę, to fakt, że zasada wynikająca z powołanego w zarzucie apelacji przepisu art. 410 k.p.k. obowiązuje także przy wyciąganiu wniosków przez strony procesowe, które, przedstawiając w środku odwoławczym własne stanowisko, nie mogą go opierać na fragmentarycznej ocenie dowodów, lecz muszą odnosić się do całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej (wyrok SA w Łodzi z 19 października 1999 r., II AKa 71/99, KZS 2001 r., z. 10, poz. 43; D. Świecki (red.) Kodeks postępowania karnego. Komentarz. Tom I, wyd. II, teza 8 do art. 410 kpk).

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Tak postawiony i pozbawiony jakiegokolwiek uzasadnienia zarzut nie mógł doprowadzić do uniewinnienia oskarżonego

Lp.

Zarzut

4.

na podstawie przepisu art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania, tj. art. 4 k.p.k., 7 k.p.k., art. 167 k.p.k., 170 § 1 pkt 2 i 5 k.p.k., 410 k.p.k., 366 k.p.k. i art. 424 § 1 k.p.k. poprzez niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy, mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, a polegającą na nieuprawnionym oddaleniu wniosku dowodowego złożonego przez obrońcę oskarżonego na rozprawie w dniu 12 czerwca 2025 roku, a dotyczącym zobowiązania (...) S.A. do przedłożenia dokumentacji wewnętrznej dotyczącej oskarżonego, z której to wynikają daty oraz wewnętrzne notatki dotyczące kontaktu z oskarżonym oraz o zobowiązanie (...) S.A. do przedłożenia nagrań z rozmów telefonicznych z oskarżonym na okoliczność wskazania rzeczywistego przebiegu rozmowy, podejmowania przez oskarżonego prób spłaty pożyczki, częstotliwości kontaktów oraz ogólnej postawy oskarżonego, podczas gdy przeprowadzenie wskazanych dowodów ma istotne znaczenie dla sprawy i nie zmierza do przedłużenia postępowania, a okoliczności te nie zostały udowodnione;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy nie stwierdził naruszenia wskazanych w trym miejscu przepisów postępowania. Po myśli art. 366 k.p.k. sprawa została wyjaśniona w sposób wystarczający i nadawała się do rozstrzygnięcia. Zasadne było oddalenie wniosku dowodowego na rozprawie w dniu 3 czerwca 2025 roku, gdyż w istocie wniosek dowodowy obrońcy nie zawierał wymaganej tezy, o czym mowa w art. 169 § 1 k.p.k. Z kolei jeżeli skarżący domagał się udowodnienia „rzeczywistego przebiegu rozmów telefonicznych oskarżonym” oraz częstotliwości kontaktów i „ogólnej postawy oskarżonego”, to fakty te wynikały wprost z wiarygodnych i skutecznie niezakwestionowanych zeznań Ł. W.. Zeznania świadka były wystarczające do dokonania ustaleń zgodnie z osobliwą tezą wniosku dowodowego. Skoro tak, to dopuszczanie takich dowodów odbywałoby się z naruszeniem rygoru z art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k.

Uzasadnienie zaskarżonego wyroku spełnia wymagania z art. 424 § 1 k.p.k., zaś skarżący nie wysilił się nawet, aby wykazać, że jest inaczej.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Naruszenie przepisów postępowania, nawet gdyby miało miejsce, to musiało jeszcze mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku. W rozpoznawanej sprawie nie stwierdzono naruszenia przepisów procesowych, a już z pewnością nie takich, które miałyby wpływ na treść wyroku.

Lp.

Zarzut

na podstawie przepisu art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych, poprzez przyjęcie, że oskarżony dopuścił się popełnia zarzucanego mu czynu, w sytuacji gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego można wysunąć wnioski odmienne;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obrońca, pomimo postawienia zarzutu, nie wyjaśnił sądowi odwoławczemu, jakie odmienne wnioski można było logicznie wyciągnąć z zabranego materiału dowodowego. Odnosząc się do tak postawionego, wyjątkowo ogólnego zarzutu, należało podkreślić, że nie ulega dziś wątpliwości, iż o zamiarze popełnienia przestępstwa art. 286 § 1 k.k. można wnioskować także na podstawie faktów, które zaistnieją już po zdarzeniu, które kwalifikowane jest jako czyn przestępczy; te okoliczności mogą bowiem wskazywać na zamiar, jaki towarzyszył podejmowaniu określonej decyzji.

Świadek Ł. W., w swoich wiarygodnych zeznaniach, wyjątkowo szczegółowo zobrazował zachowanie się oskarżonego po popełnieniu przypisanego mu czynu, a które w sposób wyjątkowo przekonujący świadczy o tym, że w istocie nigdy nie miał on zamiaru spłacić zaciągniętego zobowiązania. Oskarżony unikał od początku kontaktu z windykatorami (np. poprzez celowe podanie adresu, gdzie nigdy nie zamieszkiwał k. 168v). Świadek W. podał nadto sposób w jaki udawało się nawiązywać z kontakt z C.. Mianowicie, oskarżony wielokrotnie usiłował zaciągać pożyczki w firmach, które trudnią się podobną działalnością do (...) S.A., gdzie musiał podać swój numer telefonu. Po nawiązaniu z nim kontaktu, kiedy uzyskano połączenie telefoniczne, gdy oskarżony zorientował się kto dzwoni, niejako automatycznie rozłączał się, ewentualnie używał wulgaryzmów. Było to zachowaniem wielce wymowne i charakterystyczne dla osób wyłudzających różnego rodzaju zobowiązania i świadczenia. Jednocześnie oskarżony C. osiąga niewielkie dochody z tytułu renty i mimo tego nie był zainteresowany przeznaczeniem chociażby niewielkiej ich części na spłatę długu.

W tych realiach dalsza polemika z obrońcą, w sytuacji braku argumentów przeciwnych, jest niemożliwa

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Tak postawiony i pozbawiony jakiegokolwiek uzasadnienia zarzut nie mógł doprowadzić do uniewinnienia oskarżonego

Lp.

Zarzut

na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. rażącą niewspółmierność orzeczonej kary 1 (jednego) roku ograniczenia wolności, polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzi w stosunku miesięcznym, z uwagi na niewłaściwe zastosowanie przez Sąd dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 § 1 i § 2 k.k., przejawiające się w szczególności w nienależytym uwzględnieniu właściwości i warunków osobistych oskarżonego, w tym znacznego ograniczenia zdolności rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem w czasie popełnienia czynu zabronionego oraz zupełnym pominięciu postawy oskarżonego w toku postępowania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zgodnie z jednolitym orzecznictwem jak i poglądami doktryny rażąca niewspółmierność kary, o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 KK oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo (wyr. SA w Katowicach z 5.10.2017 r., II AKa 318/17, Legalis). Kara może być uznana za rażąco niewspółmierną z powodu niewłaściwego wyboru jej rodzaju, jej nadmiernej wysokości, albo z powodu nieorzeczenia warunkowego zawieszenia jej wykonania (wyr. SA w Łodzi z 23.11.2016 r., II AKa 222/16, Legalis).

Taka sytuacja, co wydaje się wyjątkowo czytelne, nie miała miejsca w tej sprawie.

Mało tego, sąd odwoławczy stwierdził, że orzeczona kara jest, lecz rażąco i niewspółmiernie łagodna, kiedy prawidłowo zważy się na całokształt ujawnionych okoliczności. Uważna analiza danych o karalności dowiodła, że oskarżony był karany wielokrotnie, co zresztą skutkowało przypisaniem mu działania w warunkach recydywy z art. 64 § 1 k.k. Jest więc sprawcą wielokrotnym, wobec którego nie istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna. Wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego w połączeniu z dotychczasowym sposobem życia (które to fakty płyną także z dowodów przeprowadzonych na rozprawie), nakazywał orzeczenie kary surowej. Tylko taka kara mogła spełnić swe cele w zakresie tak prewencji indywidualnej jak i przede wszystkim prewencji ogólnej.

Nieznacznie umniejszony stopień winy, z uwagi na działanie oskarżonego w warunkach z art. 31 § 2 k.k., w ocenie sądu odwoławczego, sam w sobie, nie uzasadniał zastosowania dyspozycji art. 37 a § 1 k.k. (w aktualnym stanie prawnym byłoby to w ogóle niemożliwe).

Tylko z tych powodów zarzut rażąco niewspółmiernie surowej kary był bezzasadny i to w stopniu oczywistym.

Sąd odwoławczy, przy braku aktywności prokuratora, nie mógł orzekać w kierunku przeciwnym.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ze wskazanych powodów, co oczywiste, zmiana wyroku nie była możliwa.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Z urzędu, w trybie art. 440 k.p.k., sąd zmienił wyrok w pkt 1, poprzez wyeliminowanie z podstawy wymiaru kary przepisu art. 31 § 2 k.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Samodzielną podstawą orzeczenia kary innej niż w dyspozycji przepisu art. 286 § 1 k.k., był przepis art. 37a § 1 k.k.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Żorach z dnia 12 czerwca 2025 roku wydany w sprawie o sygnaturze akt II K 71/25.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z uwagi na to, że zarzuty apelacji okazały się chybione, brak było przesłanek z art. 439 k.p.k. oraz sąd nie dostrzegł potrzeby działania z urzędu w stopniu szerszym niż przedstawiony wyżej, w trybie art. 440 k.p.k. i 455 k.p.k., zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy (art. 433 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1 k.p.k.).

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Rejonowego w Żorach z dnia 12 czerwca 2025 roku wydany w sprawie o sygnaturze akt II K 71/2 w pkt 1

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zostały omówione w sekcji 4.1.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III i IV.

Na rzecz obrońcy z urzędu przyznano stosowne wynagrodzenie powiększone o należny podatek VAT. Z kolei oskarżonego, dostrzegając przesłanki z art. 624 § 1 k.p.k., zwolniono z obowiązku uiszczenia kosztów postępowania odwoławczego.

Jednocześnie sąd odwoławczy nie znalazł powodów, aby zmieniać orzeczenie o kosztach procesu za I instancję. Sąd odwoławczy jest zdania, że oskarżony, posiadający stałe źródło, chociaż niedużych dochodów, powinien przynajmniej w części ponieść koszty procesu, w tym przypadku te koszty związane z postępowaniem przed sądem I instancji. Dlatego w tym zakresie nie został podzielony zarzut apelacji.

7.  PODPIS