Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Rybniku

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 571/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 2 lipca 2024 roku wydany w sprawie o sygnaturze akt III K 1040/23.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I.  obrazę przepisów postępowania karnego, mającą istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, tj.

1.  art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie, a w szczególności zeznań świadka A. T., wyjaśnień oskarżonego R. W. w sposób mający umożliwić poparcie z góry przyjętych założeń, co do sprawstwa oskarżonego, mimo że prawidłowa analiza zeznań świadka oraz wyjaśnień oskarżonego nie pozwala na tak jednoznaczne stwierdzenie;

2.  art. 7 k.p.k. polegające na ocenie zeznań świadka – pokrzywdzonej A. T. jako wiarygodne, wzajemnie spójne i konsekwentne, podczas gdy ocena zeznań świadka w sposób zgodny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego nakazuje ocenę ich zeznań z daleko posuniętą ostrożnością z uwagi na fakt, iż świadek ten pozostaje w konflikcie z oskarżonym i miała interes złożyć obciążające dla oskarżonego zeznania;

3.  art. 7 k.p.k. polegające na ocenie wyjaśnień R. W. za mające na celu jedynie uniknięcie odpowiedzialności karnej, podczas gdy oskarżony R. W. jednoznacznie zaprzeczył, że zdarzenie miało miejsce, a jego wypowiedzi były spójne, logiczne i konsekwentne;

4.  art. 7 k.p.k. polegające na ocenie ustnej opinii biegłej psycholog w sprawie prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Rybniku III Wydział Karny, sygn. akt III K 539/21 za dowód niemający znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, pomimo że z treści ustnej opinii biegłej psycholog wynika, że zachowanie A. T. wpływa na obniżenie jej wiarygodności w postępowaniu przeciwko oskarżonemu R. W.;

5.  art. 410 k.p.k. polegającą na pominięciu przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych okoliczności wynikających z uznanych za w pełni wiarygodne materiałów uzyskanych w ramach procedury Niebieskiej Karty (k. 112-140), z których wynikało, że pokrzywdzona A. T. dwukrotnie zaprzeczyła, że oskarżony R. W. dopuścił się w stosunku do niej przemocy seksualnej i tym samym oparcie ustaleń faktycznych jedynie na części materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie;

6.  art. 410 k.p.k. polegającą na pominięciu przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych okoliczności wynikających z uznanych za w pełni wiarygodne zeznań świadka J. K., która w toku zeznań wskazała, że pokrzywdzona A. T. nie potwierdziła przemocy seksualnej w jej związku z oskarżonym R. W.;

7.  art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. poprzez wydanie wyroku w oparciu o sporządzoną z naruszeniem przepisów prawa procesowego opinie biegłych, które nie są spójne, wyczerpujące i kompleksowe i zostały sporządzone bez uzyskania istotnych informacji o stronach postępowania a w konsekwencji:

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja nie podlegała uwzględnieniu.

Sposób przedstawienia zarzutów oznaczonych punktem I., dla czystości formy, spowodował konieczność ich łącznego omówienia.

Analiza pisemnego uzasadnienia apelacji dowodzi, że w ocenie jej autora, zarzut naruszenia art. 7 k.p.k., polegał przede wszystkim na tym, że sąd I instancji dokonał ustaleń faktycznych przede wszystkim w oparciu o zeznania pokrzywdzonej A. T., w sytuacji, kiedy oskarżony w swych wyjaśnieniach nie przyznał się do winy.

O naruszeniu art. 7 k.p.k., przy jednoczesnym zignorowaniu zasady z art. 410 k.p.k., zdaniem obrońcy, przemawiała, w szczególności treść dokumentów z kart 112 – 140 akt sprawy, których sąd rejonowy nie uwzględnił, tj. tzw. niebieskich kart sporządzonych przez pracownika socjalnego i funkcjonariusza Policji w dniach 10 i 12 marca 2020 roku. W dokumentach tych, sporządzonych w oparciu o urzędowy formularz, w odpowiednich rubrykach, zaznaczono, na podstawie wywiadu z pokrzywdzoną, że sprawca nie stosował wobec niej przemocy seksualnej. Bazując głównie na tych faktach, obrońca postawił wniosek, że pokrzywdzona była świadkiem niewiarygodnym, co nakazywało uniewinnienie oskarżonego.

Dla oczyszczenia przedpola należało więc przypomnieć jedynie, że zgodnie z art. 7 kpk organy postępowania, a więc także i sąd, kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 kpk, wtedy gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 kpk), stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk), jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 i 2 kpk).

Nadto, co charakterystyczne w tej sprawie, to fakt, że reguły wynikające z art. 410 kpk, obowiązują także przy wyciąganiu wniosków przez strony procesowe, które, przedstawiając w środku odwoławczym własne stanowisko, nie mogą go opierać na fragmentarycznej ocenie dowodów, lecz muszą odnosić się do całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej (wyrok SA w Łodzi z 19 października 1999 r., II AKa 71/99, KZS 2001 r., z. 10, poz. 43; D. Świecki (red.) Kodeks postępowania karnego. Komentarz. Tom I, wyd. II, teza 8 do art. 410 kpk).

Przenosząc tylko te naprowadzone tutaj zasady, na grunt rozpoznawanej sprawy, stwierdzić przyszło, że sąd I instancji miał w polu widzenia, wbrew zarzutom apelacji, wszystkie przeprowadzone dowody, czego dowodzi pisemne uzasadnienie zaskarżonego wyroku. Wskazano w nim, które dowody i dlaczego ocenione zostały jako wiarygodne, a które i z jakich powodów należało pominąć na etapie ustalania stanu faktycznego sprawy. Co istotne, oceny te nie były obarczone błędem, są zgodne z zasadami logiki i podstawowego wręcz doświadczenia życiowego. Tym samym spełniają warunek z art. 7 k.p.k. Z kolei autor apelacji skupił się w głównej mierze na wskazanych wyżej dwóch dokumentach, dowolnie, w oderwaniu od pozostałych dowodów, oparł się na stwierdzeniach biegłego B. K., które ta wypowiedziała podczas jej przesłuchania, odpowiadając zresztą na pytania autora apelacji, w toku pierwszego postępowania w tej sprawie (III K 539/21). Na stronie 4 apelacji obrońca zaprezentował nawet kilka cytatów z owej ustnej opinii biegłego K.. Cytowane odpowiedzi biegłego w sumie nie mogły dziwić, gdyż oczywistym jest, że faktycznie osoba, która przeczyła stosowania względem niej przemocy seksualnej, a później zeznająca inaczej, może być traktowana jako osoba mniej wiarygodna, od osoby która od początku jest konsekwentna. Do takich stwierdzeń nie jest potrzebny żaden biegły ani wiedza specjalna. Nie jest wreszcie rolą biegłego psychologa, o czym zdaje się całkowicie zapomniał skarżący, wartościowanie poszczególnych dowodów, w tym ocena procesowa wiarygodności zeznań świadków. Czynności te zawsze należą do organu procesowego, w tym przypadku do sądu. Wreszcie, odnosząc się do tych fragmentów apelacji, już w tym miejscu należało wyświetlić, że niemal w zupełność, jej autor, ze sobie znanych przyczyn, pominął opinię wydaną w tym postępowaniu przez psychologa E. K. (k. 543 – 555, 593 – 595), czy w zupełności uchybił wiążącej go przecież zasadzie z art. 410 k.p.k. Tymczasem to ta opinia, która zresztą charakteryzuje się zewnętrzną zgodnością z opinią psycholog K., została wydana po ponownym przesłuchaniu pokrzywdzonej A. T.. Jakże istotne jest, że to dopiero to przesłuchanie przedstawiało niezbędny poziom szczegółowości i to podczas tych czynności A. T. miała możliwość wskazania w jakich okolicznościach składała oświadczenia do tzw. niebieskich kart sporządzonych 10 i 12 marca 2020 roku. W sposób niezwykle przekonujący świadek potrafiła wytłumaczyć fakt, że nie wskazała wówczas na przemoc seksualną, którą stosował wobec niej partner – ojciec jej trojga dzieci (k. 585 – 588). Pokrzywdzona zeznała, że dzieci te były obecne (wraz z czwartym synem, który w tamtym czasie miał kilkanaście lat), podczas wizyty pracownika socjalnego w dniu 10 marca 2020 roku. Z kolei 12 marca 2020 roku interwencja policji odbyła się w godzinach wieczornych w związku z użyciem przemocy przez oskarżonego względem dwóch synów J. i P. i uszkodzeniem ich ciała, za co zresztą oskarżony został już skazany. A. T. szczegółowo opisała również okoliczności sporządzenia także tej niebieskiej karty. Wskazała, że formularz uzupełniał policjant w jej domu w godzinach późno wieczornych, zaś ona miała na rękach płaczące, kilkumiesięczne dziecko. Fakty te były poza zainteresowaniem autora apelacji, który skupił się jedynie na wyciąganiu z tych dokumentów, jakże doniosłych, wygodnych dla oskarżonego wniosków. Zdaniem sądu odwoławczego, co słusznie podkreślał sąd I instancji, wyjątkowo nietrafne było całkowite zbagatelizowanie przez obrońcę faktu, że po raz pierwszy, pokrzywdzona zgłosiła przemoc rodzinną telefonicznie do Ogólnopolskiego (...). Podczas rozmowy telefonicznej, która odbyła się 7 marca 2020 roku, której efektem były czynności podjęte przez (...) w C., pokrzywdzona T. wprost zaznaczyła, że oskarżony stosował wobec niej przemoc seksualną (k.112). Podnoszenie przez skarżącego, że fakt ten nie miał decydującego znaczenia, gdyż „nie wynika w jaki sposób przeprowadzona była rozmowa telefoniczna, ani jaki był jej rzeczywisty przebieg” wiadomo jak przebiegała rozmowa”, jest wyjątkowo nietrafne. Równie dobrze, analizując apelację zauważyć należało, że z jej uzasadnienia nie wynika, czy też pominięto sposób i okoliczności sporządzania tzw. niebiskich kart, a mimo to, w oparciu o te dokumenty, obrońca forsował śmiałe tezy o całkowitej niewiarygodności pokrzywdzonej.

Tylko te okoliczności, w połączeniu ze szczegółowymi zeznaniami pokrzywdzonej, która od początku przecież wskazywała na sposób, w jaki oskarżony traktował pożycie intymne w ich związku, a także mając w polu widzenia zeznania świadków szczegółowo omówionych w uzasadnieniu do zaskarżonego wyroku, w zupełności trafne były oceny sądu I instancji, a wedle w których informacje o przemocy seksualnej w niebiskich kartach zwyczajnie przez pokrzywdzoną zostały pominięte. Zważając dodatkowo, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku spełnia wszelkie wymogi określone w art. 424 k.p.k. powielanie argumentów sądu I instancji nie jest konieczne.

Sugerowanie przez skarżącego, że fakt, iż dopiero 6 maja 2020 roku, A. T. złożyła zeznania, w których wyjawiła, iż w ostatnich dniach grudnia 2019 roku została zgwałcona przez oskarżonego, było wynikiem jej odwetu, za to, że oskarżony w kwietniu 2020 roku złożył zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa z art. 284 przez pokrzywdzoną (k.381 – 388), w obliczu wszystkich ujawnionych przez sąd I instancji okoliczności, całkowicie nie przekonywało sądu odwoławczego. Okoliczność ta została w wystarczający sposób omówiona przez sąd rejonowy i nie należało w tym zakresie nic dodawać.

Odnośnie zeznań świadka J. K. – pracownika socjalnego sporządzającego notatkę z dnia 10 marca 2020 roku, wskazać przyszło, że nie do końca było tak, jak ujął to autor apelacji. Tudzież na rozprawie w dniu 8 września 2021 roku J. K. wskazała, a które to zeznanie świadek podtrzymała w toku tego procesu, że „ temat przemocy seksualnej jest ciężkim tematem. Z tego co pamiętam, pani A. wspominała, że dla świętego spokoju współżyła z panem R. i to jest jedyne co mogłabym powiedzieć, bo nie wchodziliśmy w ten temat” (k.255v). Świadek potwierdziła więc, że również wobec świadka, pokrzywdzona nie ukrywała problemów w sferze życia seksualnego w jej związku z oskarżonym. O ile wprost pokrzywdzona nie powiedziała świadkowi o potocznie rozumianej przemocy seksualnej, to z całą pewnością temu nie zaprzeczyła, jak chciał tego autor apelacji. Samo współżycie „dla świętego spokoju”, w konkretnych okolicznościach, jak w tej właśnie sprawie, świadczyć może o przemocy seksualnej.

Z zarzutem naruszenia art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. nie sposób polemizować, gdyż w tym zakresie apelacja nie spełnia wymogów formalnych. Zarzut w żaden sposób nie został uzasadniony, skarżący nawet nie próbował wykazać, ze opinie psychologiczne sporządzone w toku dwóch postępowań sądowych, są zewnętrznie sprzeczne, czy też nie spełniają warunków z art. 201 k.p.k. Mało tego, już wcześniej wykazano, że jest wprost przeciwnie. Opinie te są nie tylko zewnętrznie zgodne, co również są wewnętrznie niesprzeczne, jasne i pełne. Spełniają więc warunek z art. 201 k.p.k. Każda z biegłych złożyła dodatkowo, obszerne i szczegółowe opinie ustne na rozprawie, które w żadnym zakresie nie zostały skutecznie zakwestionowane przez strony.

Obszerne dywagacje zawarte w uzasadnieniu apelacji, a oznaczone numerem III (strona 5 i 6 apelacji), gdzie jej autor usiłował wykazywać rozbieżności w relacjach A. T., również nie przekonywały. Charakterystyczne jest, że nawet z tej części apelacji wynika, że pokrzywdzona nie chciała przedmiotowego stosunku seksualnego, a rozpoczęła współżycie z uwagi na zachowanie się oskarżonego, który nalegał. W czasie stosunku stanowczo zareagowała i stwierdziła, że jest to to dla niej bolesne, nakazała oskarżonemu przestanie, co jednak nie nastąpiło, zaś oskarżony złapał ją za nadgarstki i próbował skończyć stosunek (przyp. Sąd). Uważana analiza protokołów przesłuchania pokrzywdzonej ujawnia, że błędne było utożsamianie przez skarżącego stwierdzenia pokrzywdzonej „nie potrafił osiągnąć sprawności seksualnej” z osiągnięciem wzwodu i na tej podstawie wyszukiwanie niekonsekwencji świadka. Już podczas pierwszego przesłuchania A. T. zeznawała, że odczuwała ból, jak wynika z kontekstu, związany z penetracją. Co wydaje się oczywiste i wątku tego nie należy rozwijać, nie jest możliwa w normalnych warunkach, penetracja kobiety przez mężczyznę, bez osiągnięcia wzwodu. Z kolei ową niemoc w osiągnięciu sprawności seksualnej, pokrzywdzona zdefiniowała należycie podczas drugiego przesłuchania, wyjaśniając wprost, że oskarżony „nie mógł dojść do wytrysku”, co zresztą potęgowało jego złość i agresję. Wreszcie na zakończenie, skoro stało się to przedmiotem mowy końcowej skarżącego, a także opisywał to skarżący na stronie 6 apelacji, taki sposób odbycia stosunku seksualnego, pomimo wyraźnie zakomunikowanego w czasie współżycia sprzeciwu i z użyciem przemocy polegającej na trzymaniu za nadgarstki, stanowi o realizacji przesłanek z art. 197 § 1 k.k., bez względu na to, czy stosunek rozpoczął się za zgodą stron. Słuszne uwagi na ten temat zawarł sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i nie jest konieczne ich powielanie także w tym miejscu.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd nie stwierdził naruszenia przepisów postępowania wskazanego w powyższych zarzutach apelacji, stąd wnioski apelacji należało ocenić jako niezasadne.

Lp.

Zarzut

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku polegający na przyjęciu, że: R. W. w nieustalonym dniu pomiędzy 27 a 30 grudnia 2019 r. w B. przemocą w postaci przytrzymywania i szarpania doprowadził A. T. do obcowania płciowego wbrew jej woli w ten sposób, że odbył z nią stosunek płciowy dopochwowy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Jak wiadomo, błąd w ustaleniach faktycznych co do sprawstwa ma miejsce wówczas, gdy na podstawie prawidłowo przeprowadzonych i prawidłowo ocenionych dowodów sąd błędnie ustalił fakty. Wówczas ten błąd ma wpływ na treść orzeczenia. Natomiast jeżeli dowód został nieprawidłowo przeprowadzony, to nie może stanowić podstawy ustaleń faktycznych. Jeśli zaś dowód został nieprawidłowo oceniony, to następstwem błędnej oceny są błędne ustalenia faktyczne. W takim układzie procesowym uchybieniem pierwotnym, którego powinien dotyczyć zarzut, jest obraza przepisów postępowania, a jego następstwem są błędne ustalenia faktyczne.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powyższy błąd w ustaleniach faktycznych, jak zaznaczył skarżący, miał być efektem naruszenia przepisów postępowania, co jednak nie miało miejsca w rozpoznawanej sprawie. Jeżeli tak, to nie doszło również do błędnego ustalenia faktów. W efekcie, także i ten zarzut nie był w stanie doprowadzić do zmiany zaskarżonego wyroku w kierunku postulowanym przez skarżącego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 2 lipca 2024 roku wydany w sprawie o sygnaturze akt III K 1040/23.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z uwagi na to, że zarzuty apelacji okazały się chybione, brak było przesłanek z art. 439 k.p.k. oraz sąd nie dostrzegł potrzeby działania z urzędu w trybie art. 440 k.p.k. i 455 k.p.k., zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy (art. 433 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1 k.p.k.).

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Od oskarżonego zasądzono opłatę od kar w kwocie 420 złotych i obciążono go wydatkami związanymi z doręczeniem pism w kwocie 20 złotych (art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 2 i 4 i art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych oraz art. 636 § 1 k.p.k. i art. 634 k.p.k.).

W tym przypadku nie stwierdzono przesłanek z art. 624 § 1 k.p.k.

7.  PODPIS

SSO Paweł Stępień (spr.)

SSR (del) Anna Trybek SSO Lucyna Pradelska – Staniczek