Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Rybniku

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 597/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

0

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Jastrzębiu - Zdroju z dnia 11 czerwca 2024 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 381/23.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacja obrońcy K. J. :

Obrazy prawa materialnego, a nadto przepisów postępowania - które to uchybienia Sądu a quo, doprowadziły do błędu w ustaleniach faktycznych, co z kolei miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, jak również rażącej niewspółmierności kary a to:

I.  naruszenie art. 279 § 1 k.k. - poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i postawienie w stan oskarżenia K. J. w oparciu o w/ w przepis - podczas gdy przestępstwo „kradzieży z włamaniem”, nie może mieć zastosowania w realiach sprawy niniejszej, albowiem holistycznie z materiału dowodowego, zdeponowanego w aktach sprawy, explicite wynika, że Pokrzywdzeni: G. i P. J. — w sposób swobodny, nieskrępowany i na ich własne życzenie („na ich zlecenie") dali w posiadanie oskarżonej K. J., dostęp do bankowości internetowej, w postaci loginu i hasła, a nadto — co nie uszło uwadze Sądu i znajduje odzwierciedlenie w samym uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia „transakcje z dnia 25.06.2022 r., NIE BYŁY WYNIKIEM PRZEŁAMANIA ZABEZPIECZEŃ SYSTEMU BANKOWEGO, ta informacja świadczy o tym, że transakcje zostały wykonane przez osobę, która miała dane dostępowe do aplikacji bankowej, z której wypłat dokonano” — co więc per se wyklucza spełnienie przesłanek, implikujących byt przestępstwa kradzieży z włamaniem

II.  naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. z art. 5 § 2 k.p.k. — poprzez oparcie wyrokowania wyłącznie przez pryzmat zeznań Pokrzywdzonych, z jednoczesnym deprecjonowaniem wyjaśnień Oskarżonej - podczas gdy zeznania G. i P. J., nie pozostawały ze sobą zbieżne i nie korelowały ze stanem faktycznym, niekwestionowanym przez Strony w toku procesu - in concreto - przebywania oskarżonej K. J. w swoim domu w P., w dacie i miejscu inkryminowanego zdarzenia co zresztą zostało przyznane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przez sam Organ orzekający, czego nie zakwestionowano a co ma relewantne znaczenie w odniesieniu do bezkrytycznego przyjęcia przez Sąd I instancji, iż K. J., dopuściła się przestępstwa kradzieży z włamaniem

III.  naruszenie arte 7 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. - poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodów, a nadto niezastosowanie naczelnej zasady procesu karnego in dubio gro reo — w sytuacji, gdy skazanie przed Sądem w I instancjit nastąpiło głównie w oparciu o tzw. poszlaki, zaś, defacto, brak było dostatecznych dowodów, wskazujących na sprawstwo Oskarżonej — co zresztą zostało zauważone przez sam Organ orzekający i wyraźnie przyznane wręcz, w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku

IV.  naruszenie art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 i 10 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie - podczas gdy w przedmiotowej sprawie, brak było skargi uprawnionego oskarżyciela, a to w odniesieniu do pokrzywdzonego P. J. - a przyjęcie przez Sąd a quo, iż współwłasność środków Pokrzywdzonych, jest wystarczająca do uznania, że złożenie wniosku o ściganie, mogło być dokonane przez li tylko jednego Pokrzywdzonego - stanowiło nieuprawnioną nadinterpretację przepisu statuującego o w/w negatywnej przesłance procesowej

IV.  naruszenie art. 46 § 1 k.k. - poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i zobowiązanie Oskarżonej do solidarnego naprawienia szkody poprzez zapłatę kwoty 17 842,50 zł (słownie: siedemnaście tysięcy osiemset czterdzieści dwa złote 50/100) na rzecz Pokrzywdzonych: G. i P. J. podczas gdy primo - w realiach sprawy niniejszej, nie zdołano ustalić faktycznego sprawstwa Oskarżonej, co per se dezawuuje zasadność solidarnego naprawienia szkody, zgodnie z przepisami prawa; secundo zaś, Sąd zwolnił Oskarżoną od ponoszenia kosztów sądowych w całości, obciążając nimi Skarb Państwa, a ponadto Oskarżonej, została przydzielona obrona z urzędu

V.  naruszenie art. 54 k.k. — poprzez jego niezastosowanie i nieuwzględnienie celów wychowawczych kary, jakie ustawa karna zastrzega wobec osób nieletnich i młodocianych - podczas gdy oskarżona K. J., pozostaje nadal osobą młodocianą

VI.  naruszenie art. 69 § 1 i § 2 k.k. oraz art. 70 § 2 k.k. - poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i orzeczenie okresu próby w wymiarze dwóch lat - mimo że primo, zgodnie z treścią w/ w art., okres próby, może być zastosowany w wymiarze już od roku, secundo zaś - Sąd, wyrokując, zupełnie pominął prymat kary z art. 54 k.k., dot. młodocianego, a który do bez wątpienia należało przenieść do realiów sprawy przedmiotowej

VII.  naruszenie art. 72 § 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 73 § 2 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i oddanie oskarżoną K. J. pod dozór kuratora sądowego w okresie próby, a nadto pod obowiązek informowania kuratora o przebiegu okresu próby - podczas gdy wobec oskarżonej K. J., orzeczenie dozoru, nie miało charakteru obligatoryjnego, albowiem wobec Oskarżonej, nie mają zastosowania przesłanki, o których statuuje art. 73 § 2 k.k., a nadto - wbrew chybionej skądinąd, konstatacji Sądu a quo - Oskarżona nie jest osobą małoletnią

VIII.  naruszenie art. 167 k.p.k. w zw. z art. 201 i art. 202 k.p.k. — poprzez jego niezastosowanie , tj. niezwrócenie się z urzędu o wydanie opinii biegłego z zakresu analizy kryminalnej: analizy i obrazowania danych telekomunikacyjnych, danych z obrotów na kontach bankowych, powiązań własnościowych i osobowych podmiotów oraz chronologicznej analizy zdarzeń podczas gdy Organ orzekający bezkrytycznie, bezrefleksyjnie i niejako ad hoc, bez przekonania kategorycznie wywiódł, że K. J., dopuściła się zarzucanego jej, czynu - zaś opinia biegłego była niezwykle istotna dla ustalenia, w jaki sposób rzekome działanie Oskarżonej, skutkowało powstaniem inkryminowanego zdarzenia, zwłaszcza przez pryzmat okoliczności, czy i w jaki sposób jej aparat telefoniczny (nr (...) wszak to do Oskarżonej nr ten należy), miał być rzekomo powiązany z wirtualną wypłatą środków pieniężnych z rachunku bankowego Pokrzywdzonych;

IX.  naruszenie art. 627 k.p.k. - poprzez jego niewłaściwe zastosowanie - i zasądzenie od Oskarżonych solidarnie na rzecz Oskarżycieli posiłkowych, kwoty w wys. 2 066, 40 zł, tytułem wydatków, związanych z ustanowieniem w sprawie pełnomocnika - podczas gdy Oskarżona, z uwagi na swoją sytuację materialną, popartą odpowiednimi dokumentami, zawnioskowała o wyznaczenie obrońcy z urzędu, a następnie - zastępowana była przez obrońcę z urzędu;

X.  naruszenie art. 4 k.k. — poprzez jego niezastosowanie w odniesieniu do uprzedniej niekaralności Oskarżonej w dacie inkryminowanego zdarzenia, co zresztą wskazano w samym uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, przy jednoczesnym daniu prymatu karalności w dacie wyrokowania podczas gdy winno brać się okoliczności względniejsze dla sprawcy;

XI.  błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, poprzez uznanie przez Organ orzekający, iż Oskarżona przywłaszczyła nieużywany telefon marki S. (...) SM- (...), stanowiący własność Pokrzywdzonego - dokonała jego przywłaszczenia, a następnie przekazała go A. K., z którym była w związku, aby ten dokonał wypłaty środków za pośrednictwem aplikacji. K. J. przekazała także A. K. dane do logowania, aby ten mógł dokonać wypłaty środków' podczas gdy taka konstatacja, stanowi rażąco nieuprawnione przez Sąd Rejonowy, przyjęcie, że nastąpiło przywłaszczenie aparatu telefonicznego przez oskarżoną K. J., a następnie przekazanie go współoskarżonemu, A. K. albowiem fakt rzekomego przywłaszczenia aparatu telefonicznego przez Oskarżoną, w żaden sposób, nie został ustalony przez Organ orzekający w toku postępowania przed Sądem I instancji, nadto — telefonu tego nie szukali sami Pokrzywdzeni (P. J. zresztą zanegował zabór urządzenia przez swoją córkę), ani też — nie udowodniono, iż K. J. w ogóle była w posiadaniu tegoż urządzenia;

XII.  błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, poprzez uznanie przez Organ orzekający, iż Oskarżona wraz ze współoskarżonym, A. K., działali wspólnie i w porozumieniu — podczas gdy Oskarżona nie tylko nie wypełniła znamion zarzucanego jej czynu, lecz także nie uczestniczyła w inkryminowanym zdarzeniu, tym bardziej zaś — jakkolwiek nie akceptowała go;

XIII.  błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, poprzez przyjęcie przez Sąd a quo, że kwestia konfliktu Oskarżonej z Pokrzywdzonymi — w tym wywiedzenie powództwa o alimenty - nie mogła korelować z zaistniałym zdarzeniem, albowiem konflikt na tym tle, nastąpił później, a także K. J. złożyła pozew po dacie inkryminowanego zdarzenia - podczas gdy Sąd zupełnie stracił z pola widzenia, że oskarżona K. J., miała pełne prawo i dowolność decyzyjną w przedmiocie wystąpienia na drogę sądową, by egzekwować środki od rodziców na swe utrzymanie i edukację, albowiem dobrowolnie nie chcieli oni pomagać finansowo swojej córce;

XIV.  błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść zaskarżonego wyroku, poprzez bezkrytyczne przyjęcie przez Sąd I instancji, że — mimo braku dowodów i zgoła odmiennego stanu faktycznego w sprawie przedmiotowej - Sąd uznał oskarżoną K. J., za winną popełnionego przestępstwa

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W niniejszej sprawie zasadnym byłoby łączne omówienie zarzutów poszczególnych apelacji, gdyż w zasadniczej części są one tożsame, jednakże sposób sformułowania zarzutów przez obrońcę oskarżonej K. J. skutecznie to uniemożliwił.

Dla zachowania czytelności uzasadnienia zasadnym było więc indywidualne odniesienie się do apelacji oskarżonej i jej obrońcy oraz oskarżonego i jego obrońcy.

Niemniej z uwagi na okoliczność, że zdecydowana większość zarzutów jest tożsama, czynione będą odpowiednie wzmianki.

Na wstępie wskazać przyszło autorowi aktualnie omawianej apelacji, a to z uwagi na postawienie zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych jak i obrazy szeregu przepisów prawa materialnego, iż zgodnie z jednolitym orzecznictwem sądów powszechnych jak i Sądu Najwyższego zarzut obrazy prawa materialnego odnoszący się do kwalifikacji prawnej czynu można postawić tylko wówczas, gdy skarżący nie podważa ustaleń faktycznych związanych z tą kwalifikacją. Jeżeli bowiem nieprawidłowe są ustalenia faktyczne, na podstawie których sąd dokonał kwalifikacji prawnej czynu, to błędem pierwotnym jest błąd w ustaleniach faktycznych, a jego następstwem wadliwa kwalifikacja prawna. Dlatego też w takiej sytuacji skarżący powinien postawić tylko zarzut błędu w ustaleniach faktycznych i wskazać, że mógł mieć on wpływ na treść wyroku (por. wyrok SN z 23.07.1974 r., V KR 212/74, OSNKW 1974/12, poz. 233; postanowienia SN: z 2.12.2008 r., III KK 230/08, LEX nr 491425; z 20.11.2008 r., V KK 158/08, OSNwSK 2008, poz. 2340; z 15.02.2007 r., IV KK 234/06, OSNwSK 2007, poz. 438; z 25.07.2005 r., V KK 61/05, OSNwSK 2005, poz. 1412).

Co do zasady nieprawidłowe jest również łączne formułowanie zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych i obrazy przepisów postępowania, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. W sytuacji, kiedy kwestionuje się oceny dowodów dokonane przez sąd, np. w zakresie wiarygodności wyjaśnień oskarżonego, w oparciu o który to materiał poczyniono ustalenia faktyczne, czy też wiarygodność opinii biegłego, to takiej sytuacji zawsze uchybieniem pierwotnym będzie naruszenie przepisu procesowego, tj. art. 7 w połączeniu z przepisami szczególnymi, a jego następstwem – poczynienie ustaleń faktycznych na podstawie dowodu z tych wyjaśnień (opinii). Błąd w ustaleniach faktycznych ma charakter wtórny.

Wreszcie wskazać należało, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, że nie można łącznie postawić zarzutu naruszenia art. 5 § 2 i art. 7. Jeżeli bowiem skarżący kwestionuje ocenę dowodów co do ich wiarygodności, to takiej sytuacji dotyczy nie art. 5 § 2, lecz art. 7. Natomiast gdy skarżący podważa prawidłowość ustaleń faktycznych wynikających z oceny dowodów – w sytuacji gdy sąd powziął wątpliwości, ale rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, albo gdy takich wątpliwości nie miał, choć powinien je powziąć, skoro po dokonaniu oceny dowodów nie miał podstaw do odrzucenia korzystnej dla oskarżonego wersji zdarzenia – należy postawić zarzut naruszenia art. 5 § 2. Jednakże naruszenie tego przepisu jest możliwe tylko i wyłącznie w sytuacji, gdy sąd orzekający w sprawie rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec niemożliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Jeżeli natomiast pewne ustalenia faktyczne są zależne np. od dania wiary lub odmówienia jej określonym dowodom, to nie można mówić o naruszeniu art. 5 § 2, a ewentualne zastrzeżenia do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów mogą być rozstrzygane jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobodnej oceny dowodów wynikającej z treści art. 7 (por. wyroki SN: z 11.10.2002 r., V KKN 251/01, Prok. i Pr.-wkł. 2003/11, poz. 5; z 8.09.2009 r., WA 26/09, OSNwSK 2009, poz. 1844; postanowienie SN z 15.04.2004 r., II KK 369/03, LEX nr 109464).

Powyższa teoretyczna część uzasadnienia, stanowiąca niejako wstęp do dalszych rozważań została wymuszona, głównie przez sposób sformułowania zarzutów w aktualnie omawianej apelacji. Wskazane tezy będą również odnosiły się do pozostałych środków odwoławczych, nie będą więc powielane na dalszym etapie uzasadnienia.

Przechodząc do istoty, mając w polu widzenia poczynione uwagi, skoncentrować należało się na zarzutach pierwotnych, czyli tych dotyczących rzekomego naruszenia przez sąd przepisów postępowania, które to naruszenia miały wpływ na treść wyroku.

Sąd odwoławczy takich uchybień nie stwierdził.

Sąd meriti, wbrew niepotwierdzonym zarzutom, rzetelnie przeprowadził postępowanie dowodowe, następnie dopuszczone dowody poddał kompleksowej analizie, której dał wyraz w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, które spełniło wymagania z art. 424 § 1 i 2 k.p.k. Z pisemnych motywów wynika bowiem, w oparciu o które dowody sąd poczynił ustalenia faktyczne, które dowody pominął na tym etapie orzekania, jednocześnie wskazał przyczyny takich decyzji. Co istotne, oceny te nie są obarczone dowolnością. Sąd I instancji miał bowiem w polu widzenia wszystkie przeprowadzone dowody, nie ograniczył się do ich części, a dokonane oceny są zgodne z podstawową wiedzą i doświadczeniem życiowym. Nie mogło być więc mowy o naruszeniu dyrektywy z art. 7 k.p.k.

W świetle całokształtu materiału dowodowego, całkowicie zasadnym było pominięcie w toku zasadniczych ustaleń faktycznych, wyjaśnień obojga oskarżonych. Z kolei tymi zasadniczymi ustaleniami faktycznymi było wskazanie kto gdzie, kiedy i w jaki sposób dokonał wypłaty pieniędzy z rachunku bankowego P. i G. J., w łącznej kwocie 15 300 złotych oraz obciążył dodatkowo kartę debetową na kwotę 2000 złotych, także wypłacając tę kwotę.

Wskazywanie w apelacji, że w dniu zdarzenia, tj. 25 czerwca 2022 roku K. J. przebywała w domu rodziców w P., które to fakty nie były przez nikogo kwestionowane, a przez to nie wypłacała pieniędzy w P. i nie może za to ponosić odpowiedzialności, w istocie nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia tej sprawy. Skarżący w zupełności pominął, że z opisu czynu przypisanego wynika, że oskarżony K. działał wspólnie i w porozumieniu ze swoją ówczesną partnerką K. J.. Z kolei, jak wiadomo i co wynika z definicji współsprawstwa, współsprawca nie musi swoim działaniem zrealizować wszystkich czynności sprawczych zarzuconego mu przestępstwa, mało tergo, nie musi zrealizować jakiejkolwiek czynności sprawczej. Wystarczy obejmowanie przez takiego sprawcę swoją świadomością, że współdziałający, w tym przypadku K., takie czynności realizuje. Porozumienie może być nawet dorozumiane, o czym będzie mowa w dalszej części uzasadnienia.

Sąd I instancji w pisemnym uzasadnieniu wystarczająco jasno wyświetlił na czym polegały czynności sprawcze K. J., a także wykazał, które dowody na to wskazywały. Próby dowodzenia w uzasadnieniu apelacji braku spójności w zeznaniach pokrzywdzonych, nie mogły przynieść oczekiwanych rezultatów. Bez wątpienia, co również nie było kwestionowane, w dacie zdarzenia K. J. mieszkała ze swoimi rodzicami w P., wiedziała gdzie zdeponowany był telefon o nazwie SM – (...), na którym zainstalowana była aplikacja mobilna G. Banku, znała login i hasło (kod pin) do tej aplikacji. W przeszłości wykonywała płatności na rzecz gospodarstwa domowego z wykorzystaniem tej aplikacji, co robiła na wyraźną prośbę P. J. i z jego ustnego upoważnienia. Te istotne, z punktu widzenia odpowiedzialności karnej oskarżonej, ustalenia faktyczne, nie były przez nikogo kwestionowane. Z kolei, co wynika wprost z treści apelacji, skarżący skupił się na wyszukiwaniu drobnych nieścisłości w zeznaniach pokrzywdzonych, dotyczących ich relacji z córką, czy też faktu, że w przeszłości syn pokrzywdzonego (brat oskarżonej), kupił grę za pieniądze z tego konta. Pominął jednak autor apelacji, że brat oskarżonej miał wówczas 10 lat i już z tej przyczyny trudno posądzać go o działanie wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym K.. Tylko z tych kilku powodów, podnoszenie, że skoro oskarżona w chwili zdarzenia przebywała w P. to nie miała z nim nic wspólnego, jest bez znaczenia dla jej odpowiedzialności karnej.

Nie ulega przecież wątpliwości, co w zupełności konsekwentnie pomijali w swoich apelacjach wszyscy ich autorzy, a co wynika z dowodów materialnych (rzeczowych), a przez to w tej sprawie niepodważalnych, że wskazany wyżej telefon zalogował się, jak precyzyjnie ustalił sąd rejonowy, o godzinie 00:09 w dniu 25 czerwca 2022 roku w B. za pomocą stacji (...) przy ulicy (...). W tej samej stacji (...) o godzinie 1:01 w dniu 25 czerwca 2022, zalogowało się urządzenie należące do oskarżonego K., które współpracowało z jego numerem abonenckim (...). Obydwa te urządzenia logowały się w P. w godzinach od 6:54 do 12:32. Fakty te, jak chcieli by skarżący, nie są wynikiem dowodzenia poszlakowego. Z lektury poszczególnych środków odwoławczych nie sposób dowiedzieć się skąd wynikały te zbieżności. O ile w toku przewodu sądowego, można było odnieść wrażenie, że oskarżony K. próbował, za pomocą nieprzekonujących poszlak, udowadniać, że jego telefon zalogował się w P. o godzinie 12:32, gdyż przejeżdżał przez to miasto koleją do W., to zdaje się zaprzeczył tej narracji we własnej apelacji.

W środku odwoławczym, jak należy wywodzić, przekonywał, że 25 czerwca 2022 roku od godziny 8:00 do 21:00 to jednak przebywał w B. na uczelni. Dowodem na to miała być bliżej niesprecyzowana karta wstępu na salę (k.485). Kwestie te będą jeszcze przedmiotem analizy. Wracając jednak do apelacji obrońcy oskarżonej, skoro ten nie był w stanie odnieść się do ujawnionych faktów, a z ustaleń sądu rejonowego, wynikało dodatkowo, że w czasie wypłaty środków, oskarżona komunikowała się z oskarżonym, to oczywistym jest, że omawiane zarzuty, oznaczone numerami II i III, były nieprzekonujące.

Chybione były także zarzuty naruszenia przepisów postępowania, a to at. 167, 201, 202, 4 k.p.k. Wskazywanie naruszenia art. 201 i 202 k.p.k. jest niezrozumiałe dla sądu odwoławczego i wynika raczej z nieznajomości przepisów. Przecież w tej sprawie nie przeprowadzano żadnej opinii biegłego i nie było możliwe naruszenie tych przepisów, zwłaszcza art. 202 k.p.k. Sąd nie naruszył także obrazy przepisu art. 167 k.p.k., poprzez niedopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu analizy kryminalnej, analizy obrazowania danych telekomunikacyjnych, danych z obrotów na kontach bankowych, gdyż w tej nieskomplikowanej sprawie nie była potrzeba żadna wiedza specjalna. Odwołujący się nie potrafił wykazać do czego owa wiedza specjalna była niezbędna. Zdaniem sądu odwoławczego przeciętne doświadczenie życiowe w połączeniu z danymi udostępnionymi przez bank w połączeniu z ogólnie dostępną wiedzą w zakresie obsługi mobilnej aplikacji bankowej, były wystarczające do dokonania jednoznacznych ustaleń faktycznych w tej sprawie. W każdym razie sąd I instancji sprostał temu zadaniu, a ustalenia te są prawidłowe.

Jednocześnie sąd odwoławczy nie podzielił wniosków przedstawionych w prywatnych dokumentach podpisanych przez osobę mianującą się biegłym sądowym, tj. A. B., na którą zresztą powoływali się wszyscy apelujący (k.476). Fakt, że oskarżeni wypłacili z konta pokrzywdzonych gotówkę za pomocą tzw. kodu Blik, co uczynili trzykrotnie na kwotę 1800 złotych oraz, że wypłacili kwotę 13500 złotych w czternastu transakcjach, wynika wprost z informacji banku oraz wyciągu z rachunku (k.28 – 29 i 20) i do stwierdzenia tych okoliczności nie był potrzebny żaden biegły.

Jednocześnie niezrozumiałe jest zarzucanie sądowi I instancji błędnych ustaleń faktycznych w zakresie sposobu wypłaty owych środków (tj. czy tzw. blikiem, czy w inny sposób). W żadnym miejscu uzasadnienia wyroku sąd I instancji nie wskazał bowiem, jak chcieli tego oskarżeni, w jaki konkretnie sposób nastąpiła wypłata gotówki. Sąd rejonowy ustalił przecież ogólnie, że: „ transakcje zostały zrealizowane za pomocą systemu BLIK oraz elektronicznego wydania dyspozycji polegającej na wypłacie za pomocą obciążenia karty. Z informacji banku wynika, że autoryzacja dyspozycji zleconych przez bankowość internetową odbywa się poprzez wprowadzenie kodu SMS, kodu (...) bankowości mobilnej ( w przypadku składania dyspozycji mobilnej) lub hasła do czeków BLIK – nadawane w dyspozycji utworzenia czeku BLIK przez aplikację mobilną w przypadku aktywnej usługi mobilnej autoryzacji” (k.431v).

W świetle tych faktów na szczególną uwagę zasługują jednak nieścisłości, czy wręcz przekłamania w omawianym prywatnym dokumencie sporządzonym przez A. B., na które powoływali się skarżący. Z narracji budowanej przez autorów wszystkich apelacji, zdaje się wynikać, że oskarżeni, a ściślej A. K., nie mógł zrealizować 14 wypłat w P., gdyż dokonano ich za pomocą karty (...) nr (...), a do czego niezbędny był kod P.. Nadto karta ta była w posiadaniu P. J., który miał w tym czasie przebywać w P.. Mało tego, oskarżony K., na tej podstawie, jak się wydaje, próbował odsunąć podejrzenie od siebie, kierując go na bliżej niesprecyzowaną rodzinę pokrzywdzonego mieszkającą w W..

Tymczasem uważna analiza dokumentów przedstawionych przez G. Bank, nie pozostawiała złudzeń, że ustalenia sądu meriti były jedynymi słusznym, zaś powyższa narracja oskarżonych, stanowiła jedynie ich linię obrony. Tudzież z pierwszego dokumentu nadesłanego organom ścigania przez G. Bank, zawartego na karcie 20 akt sprawy, wynika jednoznacznie, iż owych 14 transakcji na kwotę 13500 złotych dokonano za pomocą tzw. T.. I co najważniejsze, co ze sobie znanych powodów pominęła A. B., w swojej tzw. ekspertyzie, bank wskazał wprost, wbrew dowolnym sugestiom tzw. biegłego, że takie transakcje nie wymagają dodatkowego potwierdzenia, np. kodem P. (k.20). Snucie jakichś wątpliwości przez autora prywatnego dokumentu (k.477), jest sprzeczne z danymi uzyskanymi z banku. Tzw. tokenem w przypadku konta pokrzywdzonych, była karta dodana do usługi płatności alternatywnej ((...)/(...)/(...)). Najprościej rzecz ujmując, tokenem umożliwiającym wypłatę były w.w. aplikacje mobilne zainstalowane na urządzeniu opisanym na wstępie. Z powszechnie dostępnych informacji wynika, że tzw. token np.(...) to: system płatności mobilnych i cyfrowy portfel stworzony przez firmę (...) Inc., który pozwala użytkownikom dokonywać płatności za pomocą urządzeń(...) A. W., (...) oraz (...). Wypłaty na kwotę 13500 złotych, zostały więc zrealizowane, nie tak jak wywodzili oskarżeni, za pomocą plastykowej karty płatniczej, lecz jak wskazał bank, poprzez zbliżenie telefonu o nazwie SM – (...) do terminala bankomatu wyposażonego w taką opcję wypłaty (tzw. płatność (...)). Również elektronicznie wydano dyspozycję obciążenia karty M. V. (...) numer **** (...), na kwotę 2000 złotych (k.404 – 405).

Wbrew nieustannym wywodom skarżących, do w.w. wypłat nie był potrzebny żaden kod P. do karty, lecz aplikacja zainstalowana na wskazanym telefonie, do której nieograniczony dostęp posiadała oskarżona. Wskazane urządzenie zaś, jak wiadomo zaginęło, w nieznanych okolicznościach. K. J. z kolei oświadczyła rodzicom, że „ nigdy go nie znajdą”.

Jakże dowolne były twierdzenia skarżących, podnoszących, iż nie doszło do popełnienia przez K. czynu zabronionego, gdyż sąd I instancji ustalić miał:

„ Raz jeszcze podkreślenia wymaga, że informacja pochodząca ze strony banku, w świetle której pokrzywdzony udostępnił login i hasło do bankowości internetowej oraz wprowadził kod SMS dotyczyła aktywowania tego urządzenia do wykorzystywania dla obsługi aplikacji, co wynika wprost z treści pisma z dnia 28.06.2022 r., a nie dotyczyła wypłat z dnia 25.06.2022 r.”.

Powoływanie się na powyższe słuszne ustalenie sąd I instancji, bez odniesienia się do dalszych fragmentów stanu faktycznego zaprezentowanego przez sąd rejonowy, samo przez się nakazywało ocenę takich zarzutów jako dowolnych, a przez to niezasługujących na uwzględnienie.

Bez wątpienia P. J. w opisany wyżej sposób aktywował na swoim urządzeniu bankowość mobilną, czyli opisany wcześniej tzw. T.. Skarżący pominęli jednak, jak wskazał kilka wersów dalej sąd I instancji, że „ możliwe jest wykonanie transakcji wypłaty środków z bankomatu dysponując danymi logowania do aplikacji bankowej oraz kodem pin do tej aplikacji (tj. w sytuacji korzystania z aplikacji nie jest potrzebne potwierdzanie płatności kodem wysłanym za pośrednictwem smsa)”. W żadnej apelacji sąd odwoławczy nie stwierdził, aby rzeczowo odniesiono się łącznie do tych jednoznacznych i prawidłowych ustaleń faktycznych sądu I instancji.

Te wszystkie, naprowadzone wyżej okoliczności, przekonywały, że sąd nie dopuścił się żadnego błędu w ustaleniach faktycznych, a na pewno takich o jakich mowa w apelacji obrońcy oskarżonej.

Bez wątpienia nie zasługiwały na uwzględnienie zarzuty obrazy przepisów prawa materialnego. Trudno oprzeć się wrażeniu, że duża ich część wynika z nieznajomości przepisów prawa lub z błędnej jego wykładni.

Oczywiście chybione były zarzuty dotyczące naruszenia przepisów art. 46 § 1 k.k., 54 k.k., 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 2 k.k. oraz art. 72 § 1 pkt 1 i art. 73 § 2 k.k.

Zarzut obrazy przepisów związanych z zastosowaniem wobec oskarżonej J. środka probacyjnego i związanego z nim okresu próby, skarżący, jak dowiódł w zarzutach oznaczonych numerami VII i VIII, zakotwiczył na nieznajomości definicji sprawcy młodocianego. Wskazane przez autora apelacji przepisy stanowią, że wobec sprawcy młodocianego dozór jest obligatoryjny, zaś okres próby oznacza się na czas od lat 2 do 5. Tymczasem skarżący utożsamił sprawcę młodocianego, o którym mowa w przepisie art. 115 § 10 k.k., z osobą małoletnią. Nie ulega wątpliwości, że oskarżona J., urodzona (...), była sprawcą młodocianym, w rozumieniu powołanego ostatnio przepisu, skoro inkryminowane zdarzenie miało miejsce 25 czerwca 2022 roku.

W odniesieniu do zarzutu obrazy przepisu art. 46 § 1 k.k., wskazać jedynie należało, że wpływu na wysokość zadośćuczynienia nie mają możliwości finansowe skazanego. Z kolei instytucja miarkowania zadośćuczynienia z art. 440 k.c. ma tu co najwyżej ograniczone zastosowanie wobec faktu popełnienia przestępstwa, a więc czynu z istoty swej o nieznikomym stopniu szkodliwości społecznej. Trudno zatem przyjąć z reguły, że zasady współżycia społecznego mogłyby wymagać ograniczenia wysokości zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Decydować zatem o tej wysokości powinna skala cierpień i dolegliwości doznanych przez pokrzywdzonego, a więc ocena skali krzywdy, której doznał (I KK 506/22 Wyrok Sądu Najwyższego, LEX nr 3586094 - wyrok z dnia 18 lipca 2023). Powyższe stanowisko jest w zupełności utrwalone i nie sposób, na dzień dzisiejszy znaleźć poglądy odmienne. O ile wskazane tezy dotyczą zadośćuczynienia, w zupełności mają odpowiednie zastosowanie do odszkodowania, co również nie wzbudziło żadnych kontrowersji, tak w doktrynie jak i orzecznictwie.

W zakresie przepisu art. 54 k.k., stanowiącego tudzież jedną z generalnych dyrektyw wymiaru kary, sąd odwoławczy w zupełności podzielił wywody sądu rejonowego w tym zakresie, nie stwierdzając w ostatecznym rozrachunku, aby orzeczona kara, z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, była niewspółmiernie rażąco surowa. Sąd I instancji w sposób wyczerpujący dał temu wyraz w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, zaś sam fakt, że oskarżona studiuje, czym inwestuje w swój rozwój, nie mógł zmienić zaskarżonego orzeczenia w tym zakresie. Tudzież sąd I instancji miał na uwadze ten fakt, jak i inne okoliczności świadczące na korzyść oskarżonych, stąd orzekł karę w ustawowym minimum oraz założył, że wobec obojga oskarżonych istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna, stąd obdarzył ich zaufaniem i zastosował środki probacyjne.

Sąd nie stwierdził wystąpienia tzw. bezwzględnej podstawy odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 i 10 k.p.k. W postępowaniu przed sądu I instancji obydwoje oskarżeni reprezentowani byli przez obrońców, zaś ich udział nie był w rozprawie obowiązkowy. W dacie pierwszej rozprawy oskarżona miała skończone 18 lat (k. 308). Zarzuty obrazy przepisu art. 17 § 1 pkt 10 k.p.k., nie przystają więc do realiów tej sprawy.

Nie jest zrozumiały zarzut obrazy przepisu art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k., skoro na rozprawie w dniu 8 grudnia 2023 roku pokrzywdzony P. J. w sposób zdecydowany dał wyraz, że żąda ścigania swojej córki za przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. (k.312v). Jeżeli w tym zakresie powstały jakiekolwiek wątpliwości, to sąd odwoławczy na rozprawie w sposób jednoznaczny odebrał stosowne oświadczenie od tego pokrzywdzonego (k.597). Wreszcie, co powinien wiedzieć autor apelacji, to fakt, że w przypadku ustalenia istnienia wielu pokrzywdzonych w ramach jednego czynu (wyrok SN z 24.04.1990 r., WR 116/90, OSNKW 1991/1–3, poz. 6) warunkiem możliwości ścigania jest uzyskanie wniosku od jednego z uprawnionych. Najważniejsze jest jednak to, przyjmując narrację skarżących, że jedyną cezurą czasową w przypadku złożenia wniosku o ściganie jest upływ terminu przedawnienia karalności przestępstwa (wyrok SN z 24.01.2019 r., II KK 6/19, LEX nr 2610302). Może on zostać zatem złożony przed wszczęciem postępowania przygotowawczego (art. 307), w toku postępowania sądowego, w tym postępowania odwoławczego (uchwała SN (7) z 17.12.1970 r., VI KZP 43/68, OSNKW 1971/7–8, poz. 101). Wreszcie, kończąc wątek tego najpoważniejszego zarzutu, wskazać należy, iż ten brak może zostać uzupełniony nawet po prawomocnym zakończeniu postępowania, chyba że, jak wskazano, wystąpiła negatywna przesłanka procesowa w postaci przedawnienia karalności (wyrok SN z 4.04.2000 r., V KKN 29/00, Prok. i Pr.-wkł. 2001/2, poz. 11). Ta okoliczność powoduje, że przy rozpoznaniu kasacji, wskazującej jako naruszenie prawa procedowanie bez wniosku uprawnionego, o ile procedowanie odbywa się przed upływem karalności, Sąd Najwyższy powinien uchylić zaskarżone orzeczenie i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania, a nie umorzyć postępowanie z uwagi na brak wniosku na podstawie art. 17 § 1 pkt 10 (wyrok SN z 23.11.2011 r., II KK 279/11, LEX nr 1084721).

Ostatnim, również chybionym zarzutem, było naruszenie przepisu art. 279 § 1 k.k. Także w tym przypadku zaznaczyć należało, że co najmniej od kilku lat wątpliwości interpretacyjne w zakresie czynu polegającego na płatnościach zbliżeniowych bezprawnie uzyskaną kartą płatniczą, czy też płatnościach (...), przy pomocy urządzenia zabranego bez zgody właściciela, nie występują.

Sąd Najwyższy w kwestiach tych wypowiadał się wielokrotnie. Wskazane zostało w szczególności, że kod (...), choć stanowi istotne zabezpieczenie dostępu do środków zgromadzonych przez właściciela karty płatniczej, jest tylko zabezpieczeniem dodatkowym. Pierwotnym bowiem jest konstrukcja karty płatniczej, która zawiera mikroprocesor (w którym zapisany jest niepowtarzalny klucz bezpieczeństwa umożliwiający dostęp do konkretnego rachunku bankowego), umożliwiający dokonywanie wszelkich transakcji, w tym również zbliżeniowych, bez użycia kodu (...). Przybliżenie karty płatniczej do terminalu, tak samo jak przybliżenie urządzenia mobilnego z odpowiednią aplikacją do płatności (...), skutkuje uzyskaniem dostępu do rachunku bankowego właściciela karty (urządzenia), dochodzi zatem do przełamania bariery elektronicznej w systemie bankowej płatności bezgotówkowej. Dojść zatem należy do wniosku, że jeżeli czyni to osoba nieuprawniona, która weszła w posiadanie karty wbrew woli jej posiadacza, w celu dokonania płatności za określony towar lub usługę, dokonuje kradzieży z włamaniem. Podobnie jak w przypadku wejścia bez zgody właściciela w posiadanie klucza i posłużenie się nim (podobnie postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2021 r. III KK 102/21). Pokreślono również, że dokonanie płatności kartą płatniczą w formie tzw. płatności zbliżeniowej przez osobę nieuprawnioną, która weszła w posiadanie karty wbrew woli jej właściciela, stanowi przestępstwo kradzieży z włamaniem. Karta bankomatowa stanowi narzędzie nadające się do popełnienia przestępstwa kradzieży z włamaniem (art. 279 § 1 k.k.), bez względu na to, czy sprawca dysponuje prawidłowym kodem ( (...)) zabezpieczającym kartę (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 2023 r. V KK 387/23).

Sąd odwoławczy nie znajduje podstaw do tego, aby w stanie faktycznym tej sprawy dokonać innej wykładni znamion występku z art. 279 § 1 k.k. Skarżący także nie dostarczyli sądowi II instancji argumentów ku temu. Twierdzenie obrońcy oskarżonej, że „transakcje z dnia 25 czerwca 2022 roku nie były wynikiem przełamania zabezpieczeń systemu bankowego”, w świetle pełnej i konstruktywnej argumentacji przedstawionej chociażby w powołanych orzeczeniach Sądu Najwyższego, są wyjątkowo nieprzekonujące.

Jeszcze raz można powtórzyć, iż urządzenie, którym bez apelacyjne posłużono się w dniu 25 czerwca 2022 roku w P., do wypłaty środków pieniężnych z konta pokrzywdzonych, za pośrednictwem bankomatów, znalazło się w rękach sprawców, bez zgody i wiedzy osób uprawnionych. Nie ma przy trym znaczenia, co podnoszą wszyscy skarżący, że K. J. znała kod P. do tego urządzenia, że miała zgodę ojca do dysponowania nim. Tudzież, co zostało już wyświetlone, wola właściciela rachunku na dysponowanie przez oskarżoną wskazanym urządzeniem, dotyczyła tylko płatności związanych ze wspólnym gospodarstwem domowym i w ściśle określonych celach. Wynika to z wiarygodnych zeznań obojga pokrzywdzonych, której to oceny nie zmieniają wyłuszczane, zwłaszcza w osobistych apelacjach oskarżonych, drobne rozbieżności w protokołach przesłuchania pokrzywdzonych, tak w tym postępowaniu, jak i w procesach przed Sądem rodzinnym w Kielcach. Do tych kwestii, zwłaszcza rzekomej chęci odwetu ze strony P. J., która miała mu przyświecać w posądzaniu córki o zabór pieniędzy, tj. odwetu za wystąpieniem przez oskarżoną z pozwem o alimenty, rzeczowo i po raz koleiny trafnie i wyczerpująco, odniósł się sąd I instancji. Z kolei sąd odwoławczy również te oceny w pełni podziela, a ponowne przytaczanie tej argumentacji w tym miejscu nie jest konieczne.

Z kolei zarzuty osobistej apelacji K. J., prezentowały się następująco:

Na podstawie art. 427 § 1 , art. art. 438§ pkt I i la i art. 439 § I pkt 9-10 KPK, wyrokowi temu zarzucam naruszenie przepisów prawa materialnego oraz przepisów postępowania a mianowicie:

1.  naruszenie art. 12 § 1, art. 17§ 1 pkt 9-10 KPK polegające na procedowaniu i wydaniu wyroku co do czynu ściganego na wniosek, pomimo niezłożenia przez pokrzywdzonego P. J. wniosku o ściganie, co stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą określoną w art. 439 § 1 pkt 9 KPK;

2.  naruszenie art. 279 § 1 KK poprzez nieprawidłowe przypisanie Oskarżonej czynu z art. 279 par. 1 KK, mimo że to zgodnie z treścią art. 279 par. 2 KK ściganie następuje na wniosek osoby najbliższej, a taka sytuacja zachodzi w sprawie niniejszej w odniesieniu do wniosku, złożonego przez Pokrzywdzoną

Na podstawie art. 427 § I i art. 438 pkt 2 KPK wyrokowi temu zarzucam obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku a mianowicie.

1.  obrazę art. 2§ 2, 5 § 2, 7 w zw. z art. 440 KPK wyrażająca się w ustaleniu okoliczności faktycznych sprawy na podstawie poszlak, podczas, gdy całokształt materiału dowodowego pozwala na przyjęcie innej wersji wydarzeń, tj. wykluczającej sprawstwo oskarżonej odnośnie do popełnionego czynu, co wskazuje na rażąca niesprawiedliwość jeżeli zasadnicze wątpliwości budzą ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę zaskarżonego orzeczenia a w szczególności są one zarówno niespójne, jak i oparte na całkowicie arbitralnych domniemaniach niekorzystnych dla oskarżonej i w konsekwencji wydanie wyroku skazującego, mimo że nie wykazano w żaden sposób winy oskarżonej to należy uznać, ze zaskarżone orzeczenie jest oczywiście rażąco niesprawiedliwe.

2.  naruszenie art. 4, 7 , 5 § 2 w zw. z art. 424 § 1 KPK poprzez dokonanie dowolnej i sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania oceny dowodów poprzez danie wiary dowodom nieprzekonującym, zlekceważenie dowodów w postaci wyjaśnień oskarżonej wyrażająca się w ustaleniu okoliczności faktycznych sprawy iż oskarżona w dacie popełnienia zarzucanego jej czynu nie miała jakiegokolwiek źródła dochodu wobec czego jest w pełni zrozumiale, że mogła za zgodą rodziców dokonywać płatności podczas gdy oskarżona od roku 2021 prowadzi swój własny rachunek bankowy, miała dochód z korepetycji na własne potrzeby, w grudni 2021 roku wpłaciła kwote 2600 zł.

3.  naruszenie art. 424 § 1 KPK polegającą na nie odniesieniu się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do istotnych kwestii mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy — a mianowicie okoliczności, że świadek Z. S., zeznała w toku przeprowadzonego postępowania, że „ Domyślam sie z jakiego powody zostałam wezwana. Słyszałam, że pozwana podała swoich rodziców o alimenty. Domyślam się, że chodzi o alimenty” po czym zeznała „wyprowadziłam sie P. gdzieś ok. maja/czerwca 2022 roku” świadek wiedział iż oskarżona poda o alimenty przed inkryminowanym zdarzeniem, a ponadto okoliczności, z powodów których sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonym, że „ zależało by mi na tym żeby ona zniosła sprawę o alimenty” oraz na jakiej podstawie odmówił wiarygodności wyjaśnieniom złożonym przez oskarżonych, że niniejsza sprawa jest ripostą za alimenty podczas gdy Pokrzywdzeni złożyli zeznania niekorzystne dopiero, gdy oskarżona we wrześniu wyprowadziła sie z domu.

4.  obrazę art. 2 § 2, 4 w zw. z art. pkt 2 KPK przez uznanie, że wniosek dowodowy obrońcy oskarżonego A. K. o przeprowadzenie dowodu z akt sprawy PR w K. o sygn. akt 4122-4.Ds. (...).2023, albowiem dotyczy on okoliczności, które nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, a ponadto w świetle informacji z pisma Prokuratury Rejonowej w Kielcach z dnia 17.01.2024 (k.346) dowód jest nieprzydatny do stwierdzenia okoliczności złożenia przez P. i G. J. fałszywych zeznań mimo, że Sąd wyrokował na podstawie zeznań oskarżycieli, którzy zeznali wielokrotnie nieprawdę przed Sądem I instancji w Jastrzębiu-Zdroju w tym kłamstwa odnośnie do posiadania wiedzy na temat danych do logowania przez oskarżoną.

5.  art. 4 , 7, 410, 424 KPK mająca wpływ na treść orzeczenia, polegająca na tym, że przy rozstrzyganiu o winie oskarżonej sąd uwzględnił jedynie okoliczności przemawiąjące na niekorzyść oskarżonej i całkowicie pominął w uzasadnieniu wyroku fakt iż żaden z oskarżonych nie wypełnił znamion zarzucanego czynu oraz nikt nie uczestniczył inkryminowanym zdarzeniu tym bardziej zaś — nikt go nie akceptował;

6.  naruszenie arf. 4 i 7 k.p.k. zw. z arf. 5 § 2 k.p.k. — poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów i nadinterpretację iż Telefon Samsung G. i numer (...) należący do G. J., która jest i była współwłaścicielem rachunku bankowego czuje się pokrzywdzona nie wykazując żadnego dowodu iż była w innym miejscu i czasie niż w miejscu inkryminowanego zdarzenia podczas gdy jest prowadzone dochodzenie odnośnie do złożenia przez G. J. fałszywych zeznań w Sądzie Rejonowym w Kielcach sygn. akt. 4122-4.Ds. (...).2023 a nadto przyznała ona że „Nie pracuje”, nie uczy się i nie ma obowiązków rodzinnym oraz ma mnóstwo wolnego czasu, a zatem dacie zdarzenia Pokrzywdzonej nie było w domu;

7.  obrazę art. 7 KPK w zw. z art. 391 § 1 KPK poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodu, jakim były zeznania P. i G. J. , które to zeznania różnią sie diametralnie na poszczególnych etapach postepowania i w tym kontekście powinny być przez sąd orzekający w sprawie ocenione ze szczególną ostrożnością podczas gdy wobec P. i G. J. prowadzone jest postępowanie przygotowawcze o fałszywe zeznania złożone przez nich przed Sądem Rejonowym w Kielcach do sprawy o sygn. akt III RC 775/22;

8.  obrazę art. 167 w zw. z art. 201 i art. 202 KPK poprzez nieprzeprowadzenie z urzędu przez sąd o wydanie opinii biegłego z zakresu analizy kryminalne: analizy i obrazowania danych telekomunikacyjnych, danych z obrotów na kontach bankowych, powiązań własnościowych i osobowych podmiotów oraz chronologicznej analizy zdarzeń choć stan sprawy tego wymagał co w konsekwencji skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych przez Sąd I instancji za podstawę orzeczenia podczas, gdy oskarżona nie wyczerpała swoim zachowaniem chociażby jednego ze znamion, określonego we wskazanym powyżej przepisie prawa karnego tj. art. 279 § I KK

9.  obrazę art. 167 i 352 KPK wzw. z art. 2§ 2KPK poprzez nieprzeprowadzenie wszystkich niezbędnych a możliwych dowodów i w tym z urzędu czy Telefon Samsung G. o numerze SM- (...) przypadkiem nie jest nadal użytkowany przez P., P. bądź G. J., gdzie się on znajduje ?;

10.  naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. z art. 5§ 2 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej i sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania oceny dowodów poprzez danie wiary dowodom nieprzekonującym z zeznań Pokrzywdzonych, przy jednoczesnym zlekceważeniu dowodów w postaci wyjaśnień oskarżonej i Z. Ś. w związku z wieloletnim konfliktem oskarżonej z rodzicami, bezpodstawne pominięcie twierdzeń dowodowych w postaci zeznań G. o to, że kolega kupił gre przez Internet z konta od męża albowiem z materiału dowodowego sprawy wynika brak dostatecznych dowodów, wskazujących na sprawstwo Oskarżonei oraz wynikają różne wersje wydarzeń a wątpliwości nie zostały w żaden sposób usunięte wiec należy ie tłumaczyć na korzyść oskarżonej.

11.  art 2 2, art. 170 § 2 a concrario, art., 366 1 KPK polegające na zaniechaniu dopuszczenia dowodu w postaci zeznań świadka H. J. (dziadka oskarżonej) na okoliczność czy oskarżona znała dane do logowania pokrzywdzonych, pożyczania pokrzywdzonych pieniędzy na wakacje w kwocie 5000 zł co w konsekwencji skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mającego wpływ na jego treść i wydanie orzeczenia w oparciu o zeznania oskarżycieli oraz jednoczesnego przyjęcia, że oskarżona będąc w wieloletnim konflikcie z oskarżycielami, dysponowałaby tak sensytywnymi danymi, jak dane do konta — przy przyjęciu, że używałaby ich bez wiedzy Pokrzywdzonych — podczas jednoczesnego przyznania za oczywiste i niekwestionowane przez Sąd Rejonowy, że Oskarżona pomagałą rodzicom w opłacaniu oraz robieniu zakupów, w tym także dla samej siebie przez wzgląd na zamieszkiwanie wspólnie z nimi. pobieranie nauki w liceum, a zatem niepracowanie — co dla Sądu stanowiło zupełnie normalną kolei rzeczy.

12.  art. 410 KPK poprzez pominięcie przy ustaleniach faktycznych zeznań świadka Ż. S. które Sąd uznał za przekonujące i wiarygodne tj. „ Nic nie słyszałam na temat zaginięcia telefonu. ” „Nie mówili nic na ten temat” a zatem dowód ten powinien stanowić podstawę stanu faktycznego ustalonego przez Sąd meriti iż telefon zapewne w dalszym ciągu znajduje się w „komodzie” w mieszkaniu P. i G. J. oraz jest używany przez oskarżycieli.

13.  art. 167 i 352 KPK polegające na zaniechaniu dopuszczenia z urzędu dowodu z zapytaniem do Banku w jaki sposób wykazanie transakcje zostały dokonane ? na okoliczność transparentności w ustaleniu poprawnego stanu faktycznego w dacie inkryminowanego zdarzenia i potencjalnych (lecz, finalnie niewykazanych i nieudowodnionych) powiazań Oskarżonej z tym zdarzeniem;

Na podstawie art. 427 I i art. 438 pkt 3, wyrokowi temu zarzucam błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę i mających wpływ na treść wyroku.

1.  poprzez uznanie, że po dokonaniu czynu, Oskarżona ad hoc opuściła swoje miejsce zamieszkania, niezwłocznie udając się do A. K., a w konsekwencji przyjęcie jako okoliczność obciążającą, że taki splot wydarzeń, stanowi działanie wspólnie i w porozumieniu, podczas gdy P. i G. J. znali plany na przyszłość skarżonej oraz wiedzieli wszystko o oskarżonej, jaki i znali zamiar wyjazdu K. J. do swojego chłopaka;

2.  poprzez bezpodstawne pominiecie określonych twierdzeń dowodowych z korespondencji pochodzącej od (...) Bank S.A oraz od (...) S. A w uzasadnieniu Sąd przyznaję iż „Raz jeszcze podkreślenia wymaga, że informacja pochodząca ze strony banku, w świetle której pokrzywdzony udostępnił login i hasło do bankowości internetowej oraz wprowadził kod SMS dotyczyła aktywowania tego urządzenia do wykorzystywania dla obsługi aplikacji, co wynika wprost z treści pisma z dnia 28.06.2022 r., a nie dotyczyła wypłat z dnia 25.06.2022 r. ” ponadto w dniu 31 stycznia 2024 r. G. Z. „ Nie wiem czy w dniu zdarzenia telefon był włączony, czy był użytkowany” wobec powyższego Sąd błędnie ustalił stan faktyczny.

3.  poprzez niezasadne ustalenie na podstawie braku dowodów (tutaj brak dowodów jest stanem faktycznym), że oskarżona dopuściła się zarzucanego jej czynu z art. 18 3 kk w zw. z art. 279 1 kk podczas gdy zeznania oskarżycieli są niespójne i sprzeczne co dowodzi również iż są oni podejrzani o złożenie fałszywych zeznań przed Sądem Rejonowym w Kielcach do sprawy o sygn. akt III RC 775/22;

4.  polegającym na bezzasadnym przyjęciu ignorując powszechnie akceptowaną wiedzę ,doświadczenie życiowe a zasadność dokonanych ocen i wniosków nie odpowiada zasadom logicznego rozumowania jakoby zeznania oskarżycieli były rzeczowe jasne i spojne podczas gdy P. J. w dniu 8 grudnia 2023 r. zeznał w Sądzie Rejonowym w Jastrzębiu Przyjechałem do domu, weszlem na komputer, bvło wszystko poblokowane, telefon też był poblokowany. Zadzwoniłem do banku na infolinię i łam mi powiedzieli, że pieniqdze zostały wyciqgnięte z konta ” natomiast G. J. w dniu 3 1 stycznia 2024 zeznała odmiennie „ Wstałam rano i mąż pojechał na zakupy, chciał zapłacić kartą bankomatową, ale była odrzucona, bo nie było tak środków na koncie. Przyjechał do domu, wszedł na konto bankowe a tam nie było żadnych środków. Potem przyszedł znajomy od męża, pomagał mu tam, wydzwaniał do banku, zablokować środki i później poszedł na Policję i zgłosił kradzież” po czym w dniu 8 grudnia 2023 r. P. J. wykrętnie zeznaje Zadzwoniłem do tego banku Żeby mi pomogli zablokować i wgrać różne antywirusy na komputerze” należy zatem przyjąć iż to P. J. zablokował rachunek bankowy na swoje życzenie, gdyż domagał się tego od banku a dowody w postaci zeznań oskarżycieli powinny zostać nieuwzględnione, gdyż są niewiarygodne. Wobec powyższego Sąd błędnie ustalił stan faktyczny;

5.  poprzez przyjęcie — wbrew zeznaniom oskarżycieli oraz wyjaśnieniom oskarżonych iż P. J. kilka miesięcy przed wypłatą środków zmienił aparat telefoniczny podczas gdy G. J. zeznała że P. J. po tym zdarzeniu zmienił telefon w związku z powyższym Sąd I instancji błędnie ustalił stan faktyczny i nie może się on w takiej formie ostać;

6.  polegającym na bezzasadnym przyjęciu i oparciu się na poszlakach w istocie nieudowodnionych że oskarżona przywłaszczyła telefon podczas gdy oskarżyciele zeznali iż telefon został schowany do komody w mieszkaniu wobec powyższego oskarżona nie miała wiedzy gdzie taki telefon się znajduje ponadto w wyjaśnieniach zeznała iż nie wiedziała o istnieniu takiego telefonu, gdyż korzysta od 5 lat z I. 6s.

7.  polegającym na bezzasadnym przyjęciu i oparciu się na poszlakach w istocie nieudowodnionych, a zatem rzekomo miałaby brać udział w zdarzeniu oraz że oskarżona znała login i hasło dostępu do aplikacji podczas gdy w korespondencji z G. Bankiem Sąd w uzasadnieniu przyznał, że „Raz jeszcze podkreślenia wymaga, że informacja pochodząca ze strony banku, w świetle której pokrzywdzony udostępnił login i hasło do bankowości internetowej oraz wprowadzi/ kod SMS dotyczyła aktywowania tego urządzenia do wykorzystywania dla obsługi aplikacji, co wynika wprost Z treści pisma z dnia 28.06.2022 r., a nie dotyczyła wypłat Z dnia 25.06.2022 r. wobec powyższego Sąd I instancji błędnie ustalił stan faktyczny.

8.  polegający na bezzasadnym przyjęciu i danie wiary dowodom nieprzekonującym, że G. J. nigdy nie posługiwała się numerem telefonu o nr 889 758 274 nie rejestrowała go podczas gdy ten numer telefonu łączył się z siecią Internet w dniu zdarzenia wobec powyższego Sąd I instancji błędnie ustalił stan faktyczny;

9.  polegający na bezzasadnym przyjęciu nie odpowiadającym zasadom prawidłowego rozumowania iż oskarżona nagle poinformowała rodziców o tym, że wybiera się do B. podczas gdy P. J. znał plany na przyszłość córki, wiedział o planowanej podróży, gdyż sam uczestniczył w jej wyjeździe ponadto oskarżona miała rozmowę kwalifikacyjną w związku z podejmowaną tam pracą o czym wiedzieli oskarżyciele P. i G. wobec powyższego błędnie ustalony jest fakt przez Sąd I instancji.

Zdecydowana część zarzutów oskarżonej pokrywa się z zarzutami jej obrońcy, stąd nie zasadnym jest ponowne odnoszenie się do nich w tym miejscu.

Zarzut dotyczący faktu zarejestrowania numeru (...) przez G. J., nie mógł przynieść oczekiwanych przez skarżącą rezultatów. Z materiałów zawartych w aktach sprawy wynika przecież, że oskarżona J. miała nieograniczony dostęp do rzeczy swoich rodziców, w tym do dowodu osobistego matki, który w żaden sposób nie był zabezpieczany. Nie istniały więc żadne przeszkody, aby aktywować kartę telefoniczną o numerze wskazanym wyżej elektronicznie za pośrednictwem sieci. Podnoszeniu całej serii zarzutów, w tym istnienia karty zarejestrowanej na pokrzywdzoną J., która współpracowała z urządzeniem, które wykorzystano do wypłaty środków, niestety nie towarzyszy odniesienie się do dowodów obiektywnych, z których wynika np. fakt, że ów telefon zalogował się niemal w tym samym czasie, w dniu 25 czerwca 2022 roku, w B. w stacji (...) przy ulicy (...), w którym logował się do tej stacji telefon użytkowany przez oskarżonego K.. Za całą pewnością nie mogło to stanowić jakiegoś wyjątkowego zbiegu okoliczności, co zdają się forsować autorzy apelacji.

Zarzuty dotyczące obrazy przepisu art. 170 k.p.k. poprzez oddalenie wniosków dowodowych nie są zasadne. Postanowienia zawarte w protokole rozprawy z 29 maja 2024 roku, chociaż lakonicznie uzasadnione, znajdują oparcie tak w stanie faktycznym jak i prawnym tej sprawy. Rozwinięciem tychże postanowień, chociaż nie jest to poprawne, jest uzasadnienie zaskarżonego wyroku, które spełnia, wbrew zarzutom skarżących, wymagania z art. 424 § 1 k.p.k.

Prawidłowo sporządzone uzasadnienie powinno zawierać dokonane w przejrzysty i zwięzły sposób przez sąd ustalenia faktyczne, i to w sposób odrębny co do każdego czynu zarzucanego oskarżonemu, z jednoczesnym podawaniem dowodów, na podstawie których sąd dokonał ustaleń poszczególnych faktów. Tak też postąpił sąd rejonowy.

Rozważania sądu co do wiarygodności poszczególnych dowodów nie mogą ograniczać się jedynie do wskazania, którym dowodom sąd dał wiarę, a którym odmówił prawa do wiarygodności. W uzasadnieniu należy bowiem wskazać rzeczowe argumenty, które za tym przemawiają i które w efekcie skłoniły sąd do uznania jednych dowodów za wiarygodne, podczas gdy drugim odmówiono tego przymiotu. Tym wymaganiom również sprostał sąd I instancji, oceniając wiarygodność osobowych źródeł informacji konfrontując je z dowodami obiektywnymi, co w realiach tej sprawy było wielce pożądane. Z uzasadnienia wynika jednoznacznie, którym dowodom i w jakiej części sąd odmówił wiary, a z naprowadzonych powyżej powodów, sąd odwoławczy oceny te podziela.

Zasadnie sąd I instancji ocenił zeznania Ż. Ś., jako nie mające znaczenia w tej sprawie. Przecież świadek wprost zeznała, że wyprowadziła się z P. przed datą inkryminowanego zdarzenia, około maja/ czerwca 2022 roku (k.351). Analiza całości zeznań tego świadka w żadnym razie nie dawała podstaw do ustalenia, że telefon o nazwie SM – (...) nadal znajduje się w posiadaniu pokrzywdzonych i jest przez nich użytkowany. Podstaw takich nie mogły też stanowić dowolne wnioski zawarte w osobistej apelacji oskarżonej.

Sąd rejonowy, wbrew zarzutom apelacji, nie pominął żadnych twierdzeń płynących z korespondencji nadesłanej z (...) S.A. Wręcz przeciwnie, sąd należycie i zasadnie, w oparciu o te dokumenty przedstawił chronologię zdarzeń, które miały miejsce w tej sprawie. Wywody zawarte w apelacji stanowią próbę dowolnej manipulacji faktami płynącymi z korespondencji z banku, do czego odnosił się już sąd odwoławczy.

Nie było przy tym konieczności, wbrew twierdzeniom autorów apelacji, do zwracania się do banku o dodatkowe informacje. Przyczyny do tego nie dostarczyła tzw. prywatna opinia przedłożona przez skarżących jako załącznik do apelacji. Dane płynące z tego dokumentu świadczą o wyrywkowej ocenie przedstawionych dokumentów nadesłanych przez bank. Autor tej prywatnej opinii, z sobie znanych powodów, pominął to, co było w tej sprawie najważniejsze, a to fakt, że kwotę 13500 złotych wypłacono za pomocą tzw. tokena i nie wymagało to żadnego potwierdzenia kodem P.. T. była stosowna aplikacja zainstalowana na urządzeniu przenośnym o nazwie SM – (...). Powyższe wynika wprost z informacji banku z dnia 28 czerwca 2022 roku (k.20), które to fakty świadomie musiał przemilczeć autor tzw. prywatnej opinii. To zaś z kolei nakazywało zignorowanie tego dokumentu przez sąd odwoławczy i oceny go jako niezdatnego do poczynienia w oparciu o niego jakichkolwiek ustaleń.

Wreszcie, chociaż wprost nie wyartykułowano zarzutu obrazy przepisu art. 18 § 1 k.k., dotyczącego współsprawstwa, to wynika to pośrednio tak z apelacji oskarżonej jak i jej obrońcy.

Obydwoje skarżący podnosili, że K. J. w chwili zdarzenia przebywała w P. i tylko przez to nie wyczerpała swoim działaniem jakichkolwiek czynności sprawczych.

W odniesieniu do tego, o czym wcześniej już napisano, wskazać trzeba skarżącym, że nawet sam fakt pozbawienia skazanego wolności w chwili czynu nie wyklucza a priori możliwości przypisania odpowiedzialności w formie współsprawstwa. Dla tej formy zjawiskowej (art. 18 § 1 k.k.) nie jest bowiem konieczne, aby każda osoba działająca w porozumieniu realizowała osobiście znamiona czynu zabronionego, gdyż wystarczy, że osoba taka działa w ramach uzgodnionego podziału ról, umożliwiając innemu sprawcy wykonanie czynu.

Nie jest konieczne, aby każda osoba działająca w porozumieniu realizowała własnoręcznie znamiona czynu zabronionego, czy nawet część z tych znamion. Wystarczy, że osoba taka działa w ramach uzgodnionego podziału ról, ułatwiając bezpośredniemu sprawcy realizację wspólnie zamierzonego celu.

Na te wszystkie cechy działania oskarżonej J. wskazano wcześniej.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro zarzuty okazały się nietrafne, brak było podstaw do przyjęcia, że ustalenia faktyczne w zaskarżonym wyroku są błędne, a przez to wnioski apelacyjne nie podlegały uwzględnieniu.

Lp.

Zarzut

Apelacja obrońcy oskarżonego K.:

I.  obrazę przepisów postępowania tj. art. 4 i 7 kpk, który miał wpływ na treść orzeczenia, a polegający na ich niezastosowaniu i dokonaniu oceny materiału dowodowego w sposób dowolny, z pominięciem zasady prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego w oparciu o okoliczności przemawiające wyłącznie na niekorzyść oskarżonego, polegający na:

a.  odmowie przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego A. K. i oskarżonej K. J., podczas gdy wyjaśnienia te były spójne, logiczne i korespondowały z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności zaś wyjaśnienia oskarżonego A. K., który konsekwentnie twierdził, że dnia 25 czerwca 2022 r. o godzinie 10:00 był w B. i co, wbrew twierdzeniom Sądu pierwszej instancji, znajduje odzwierciedlenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym bowiem jak wynika z danych logowania telefonu oskarżonego, w P. był on dopiero ok 12:30, zaś podróż z B. do P. pociągiem trwa około 2 godzin (co wynika z przedstawionego przez oskarżonego rozkładu jazdy pociągów).

b.  przyznaniu waloru wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonych w części wskazującej na sprawstwo oskarżonego A. K., podczas gdy zeznania te były niespójne i nie korelowały z zebranym materiałem dowodowym oraz opierały się na domniemaniach pokrzywdzonych, nie zaś na faktach, w tym w szczególności w zakresie:



stwierdzenia, że A. K. jest biegły w zakresie informatyki (m.in. słowa G. J. "Ty masz komputer w małym palcu");



twierdzenie pokrzywdzonej G. J., że nie posiadała i sama nie rejestrowała numeru (...), podczas gdy, zgodnie z logiką i doświadczeniem życiowym, obecnie nie jest możliwe zarejestrowanie karty sim na osobę trzecią bez jej wiedzy i zgody, bowiem wymaga to okazania dowodu osobistego;

c.  błędnym przyjęciu przez Sąd pierwszej instancji, że wszystkie wypłaty dokonane dnia 25 czerwca 2022 r. w bankomacie w P. zostały dokonane za pomocą tzw. blika, tj. bez potrzeby dokonania dodatkowej autoryzacji, podczas gdy jak wynika z historii rachunku pokrzywdzonych za okres 24.06.22 do 01.07.22 r., za pomocą tzw. blika wypłacono łącznie 1 800 zł, pozostałe wypłaty, tj. łącznie 13 500 zł, zostały wykonane za pomocą karty nr (...). Kradzieży karty zaś pokrzywdzeni nie zgłaszali.

II.  Obrazę przepisów postępowania, który miał wpływ na treść orzeczenia, a to art. 167 k.p.k. polegające na nie skierowaniu do banku zapytania, o to czy na dzień 25 czerwca 2022 r. istniała możliwość dla klienta (pokrzywdzonych) wypłaty środków w inny sposób niż BLIK czy wypłata z użyciem karty i nr (...), oraz czy wykazane transakcje rzeczywiście zostały w ten sposób dokonane?

III.  Wynikający z opisanych wyżej naruszeń przepisów prawa procesowego błąd w ustaleniach faktycznych, a polegający na:

a.  błędnym uznaniu, że oskarżony A. K. dnia 25 czerwca 2022 r. w godzinach pomiędzy 7:43, a 8:12 oraz pomiędzy 10:55, a 10:56 był w P., mimo, że żadne zebrane w sprawie dowody nie wskazują jednoznacznie, że tak było;

b.  błędnym uznaniu, że G. J. nie posiadała i sama nie rejestrowała numeru (...), mimo że jak wynika z zebranego materiału dowodowego, to ona była dysponentem tego numeru i to ona dokonała jego rejestracji; c, błędnym ustaleniu, że wypłaty dokonane dnia 25 czerwca 2022 1. zostały wykonane jedynie za pomocą tzw. blika, podczas gdy jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego, większość wypłat została wykonana za pomocą karty nr (...), co wymagało nie tylko znajomości numeru (...), ale także posiadania fizycznej karty.

c.  Błędnym uznaniu, że oskarżony A. K. dysponował telefonem o numerze 889 758 274, którym to telefonem posłużono się przy kradzieży środków z rachunku bankowego pokrzywdzonych, podczas gdy żaden ze zgromadzonych w sprawie dowodów nie wskazuje na taką okoliczność.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Także apelacja obrońcy oskarżonego nie dostarczyła żadnych nowych argumentów, które nakazywałyby odmienne ustalenia faktyczne w tej sprawie, a przez to odmienną jego subsumpcję.

Do zarzutów oznaczonych numerem I, sąd odwoławczy już odniósł się w zdecydowanej mierze na kanwie wcześniej omawianych apelacji.

W tym miejscu szczególności należało jedynie wyświetlić, że obrońca oskarżonego nie był w stanie wykazać jaki wpływ na ustalenia faktyczne miały cytowane przez niego w tym zarzucie fragmenty zeznań pokrzywdzonych, zwłaszcza G. J.. (...) aplikacji mobilnej zainstalowanej na telefonie nie wymaga ponadprzeciętnej wiedzy teleinformatycznej. Z kolei G. J., jak to zostało już wypunktowane, w okolicznościach tej sprawy, nie musiała mieć świadomości, że na jej dane osobowe została zarejestrowana karta telefoniczna.

Odpowiedzi na pytania, które postawił autor aktualnie omawianej apelacji w treści zarzutu oznaczonego numerem II, wynikają wprost z całości, ocenianej łącznie, dokumentacji pozyskanej z banku. Sąd odwoławczy wskazywał na te dokumenty wcześniej, stąd nie będzie, po raz kolejny, powielał tych argumentów.

Skoro sąd I instancji nie dopuścił się obrazy przepisów postępowania, które wskazał skarżący, to jednocześnie nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych w tej sprawie, zwłaszcza tych zaprezentowanych przez obrońcę oskarżonego.

Powtórzyć można, że linia obrony prezentowana przez oskarżonego K., okazała się wewnętrznie sprzeczna. Nie mógł bowiem jednocześnie przebywać w pociągu do W. około godziny 12:00, skoro w tym czasie pociąg ten miał znajdować się w P. i jednocześnie przebywać w budynku Akademii (...) w B. przy ulicy (...). Tak też samo oświadczenie oskarżonego, podnoszone w jego apelacji, że w dniu zdarzenia wypożyczył salę dydaktyczną wspomnianej uczelni w B. przy ulicy (...) o godzinie 8:00, a zwrócił klucz o godzinie 21:00, samo w sobie nie wykluczało jego sprawstwa. Dokument, który miał rzekomo potwierdzać tę czynność (k. 542), sam w sobie może budzić wątpliwości. Nie jest przecież w żaden sposób zdefiniowany, zaś oskarżony miał pobrać klucz o godzinie 8:00 rano (czyli jako pierwszy tego dnia), zaś wpisany jest na ostatniej pozycji. Warto też zwrócić uwagę, że wpisy dotyczące sali numer 102 pojawiają się tego dnia kilkukrotnie. Z zestawienia godzin należałoby wysnuć wniosek, że sala ta była otwarta w godzinach 10:30 do 11:30 oraz 18:00 do 21:20, przy czym osobami pobierającymi klucze były inne osoby. Tylko te, budzące poważne zastrzeżenia fakty, nie przekonały sądu do wątpliwej narracji samego oskarżonego. Odnosząc się w dalszym ciągu do zarzutów samego oskarżonego, warto nadto zwrócić uwagę na dane płynące z logowania się jego telefonu w dniu 25 czerwca 2022 roku. Mianowicie o godzinie 18:29 urządzenie to zalogowało się w stacji (...) przy ulicy (...) w B., czyli tej samej co około godziny 1:00 w nocy tego samego dnia. Przy czym stacja ta znajduje się w innej części B. niż ulica (...), tj. w odległości ponad 2 km w linii prostej. Charakterystyczne jest, że bezpośredniej bliskości do Akademii (...) jest kilka innych nadajników (...) operatora T – M., w których nie zalogował się jednak telefon oskarżonego.

Skupiając się na apelacji osobistej oskarżonego K., sąd odwoławczy nie stwierdził w niej zarzutów, które nie zostałyby już omówione.

Nie jest zasadnym cytowanie tych, obszernych zarzutów w tym miejscu, gdyż było to w realiach tej sprawy zwyczajnie niecelowe i powodowałoby nadmierne, niczemu niesłużące rozbudowanie uzasadnienia sądu II instancji.

Wypada jedynie wskazać, że w swojej narracji oskarżony, który wywodził, że nie miał nic wspólnego ze zdarzeniem będącym przedmiotem rozpoznania, w żaden sposób nie odniósł się do faktu, że jego telefon, jak i telefon, którym posłużono się do wypłaty pieniędzy z rachunku pokrzywdzonych, zalogowały się 25 czerwca 2022 roku niemal jednocześnie do tego samego przekaźnika (...) w B.. Oskarżony nie był także w stanie skutecznie zanegować faktu, że przed południem 25 czerwca 2022 roku, jego telefon logował się w P., tak samo jak urządzenie należące do P. J.. O tym wszystkim jednak była już mowa. Z kolei przedłożenie rozkładu jazdy pociągów, co miało dowodzić jego podróży do W. przez P., a następnie, jak należy wywodzić, zmiana narracji i wskazywanie przez oskarżonego, że przebywał w B. przy ulicy (...) i to przez cały dzień, same w sobie czyniły jego wyjaśnienia jeszcze mniej przekonującymi. Gdy zaś uwzględni się pozostałe okoliczności tej sprawy, całkowicie zasadne było pominięcie wyjaśnień oskarżonego na etapie czynionych ustaleń faktycznych.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro zarzuty okazały się nietrafne, brak było podstaw do przyjęcia, że ustalenia faktyczne w zaskarżonym wyroku są błędne, a przez to wnioski apelacyjne nie podlegały uwzględnieniu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Jastrzębiu - Zdroju z dnia 11 czerwca 2024 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 381/23.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z uwagi na to, że zarzuty apelacji okazały się chybione, brak było przesłanek z art. 439 k.p.k. oraz sąd nie dostrzegł potrzeby działania z urzędu w trybie art. 440 k.p.k. i 455 k.p.k., zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy (art. 433 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1 k.p.k.).

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II – IV

W punktach tych orzeczono o kosztach postępowania. Przyznano na rzecz obrońcy z urzędu oskarżonej K. J., stosowane wynagrodzenie w związku z udzieloną i nieopłaconą pomocą prawną, zaś samą oskarżoną zwolniono z obowiązku uiszczenia kosztów postępowania odwoławczego. Od oskarżonego K. z kolei zasądzono opłatę w kwocie 180 złotych i obciążono go wydatkami związanymi z doręczeniem pism w kwocie 10 złotych. W tym przypadku nie stwierdzono przesłanek z art. 624 § 1 k.p.k.

7.  PODPIS