Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Rybniku

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 619/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

0

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 11 sierpnia 2022 roku w sprawie o sygnaturze akt III K 1207/20.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że oskarżony w okresie od dnia 21 września 2019 roku do dnia 25 września 2019 roku w R., posiadał na dysku twardym treści pornograficzne związane z posługiwaniem się zwierzęciem w ilości jednego pliku oraz, że w okresie od dnia 4 listopada 2015 roku do dnia 25 września 2019 roku w R., posiadał na dysku twardym T. nr (...) komputera stacjonarnego treści pornograficzne przedstawiające wytworzony i przetworzony wizerunek małoletniego uczestnika w czynności seksualnej, tj. zarzutów ujętych w punkcie 1 i 2 wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Tak sformułowany zarzut, zważając także na jego uzasadnienie, nie mógł przynieść oczekiwanych przez jego autora rezultatów.

Na wstępie przypomnieć tylko trzeba, że błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd braku) lub z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd dowolności). Może on być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7), np. błąd logiczny, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonywającym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, czy oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych (wyr. SA w Lublinie z 9.2.2017 r., II AKa 256/16, Legalis).

Utarte zostały poglądy, zgodnie z którymi przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną reguły z art. 7 k.p.k., jeżeli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego oraz jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (wyr. SA w Katowicach z 10.11.2016 r., II AKa 420/16, Legalis). Wreszcie, co w świetle postawionych zarzutów przełożyło się na wynik postępowania apelacyjnego, to fakt, że istota zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie może opierać się tylko na odmiennej ocenie materiału dowodowego i polegać na forsowaniu własnego poglądu na tę kwestię. Stawiając tego rodzaju zarzut należy wskazać, jakich uchybień w świetle zgodności (lub niezgodności) z treścią dowodu, zasad logiki (błędność rozumowania i wnioskowania) czy sprzeczności (bądź nie) z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy dopuścił się w dokonanej przez siebie ocenie dowodów sąd pierwszej instancji (wyr. SA w Katowicach z 25.11.2016 r., II AKa 398/16, Legalis).

Zaznaczyć przy tym przyszło, że sąd I instancji przeprowadził i to z urzędu wyczerpujące postępowanie dowodowe. Dowody poddał drobiazgowej i wszechstronnej analizie, a czemu dał wyraz w wręcz precyzyjnym, w tej części, uzasadnieniu, czyniąc tym samym zadość regułom z art. 7 k.p.k. Taki sposób procedowania został pozytywnie oceniony przez sąd II instancji, a kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku nie sprawiała żadnych problemów.

Nie tracąc z pola widzenia naprowadzonych wcześniej uwag natury czysto teoretycznej, stwierdzić z kolei należało, że apelacja obrońcy nie czyniła zadość wskazanym wytycznym.

W zakresie czynu opisanego w pkt 1 zaskarżonego wyroku, a dotyczącego jednego pliku zawierającego treści pornograficzne związane z posługiwaniem się zwierzęciem, obrońca zdaje się zupełnie pominął zarówno wnioski jak i obszerną argumentację biegłego z zakresu informatyki G. S.. Apelujący wywiódł, że nie było możliwe ustalenie, czy ów plik był kompletny, czy możliwe było zapoznanie się z nim. W dalszej części apelacji, obrońca próbował dodatkowo przekonać, że przedmiotowy plik z tzw. pornografią zwierzęcą znalazł się w posiadaniu oskarżonego przypadkowo. A nadto podniesione zostało, że oskarżony nie posiadał tych treści w celu ich rozpowszechniania.

Skarżący pominął jednak, to na co zwracał uwagę sąd rejonowy, a mianowicie, że plik opisany szczegółowo w pkt 1 zaskarżonego wyroku, był jednak rozpowszechniany w rozumieniu art. 202 § 3 k.k. Ze sobie znanych powodów autor apelacji zupełnie pominął jednoznaczne ustalenia biegłego wskazane na stronie 15 opinii zasadniczej (k. 302 akt sprawy). W tym miejscu można jedynie powtórzyć, to na co zwrócił uwagę sąd I instancji. Analiza artefaktów dotyczących pobieranych oraz udostępnianych plików pozostawionych przez oprogramowanie u., pozwoliła na ujawnienie na twardym dysku komputera oskarżonego omawianego pliku. Co ważniejsze, tenże sam plik ujawniono w folderze (...), a co oznacza nic innego, że ten plik był udostępniany za pomocą tej sieci. Co charakterystyczne, jak to wystarczająco i celnie wyjaśnił sąd meriti, nie jest konieczne dla udostępnienia, aby nastąpiło pobranie całego pliku, a wystarczające jest pobranie jego części. Dlatego wiodące zarzuty apelacji dotyczące kompletności pliku, czy też faktu, że oskarżony mógł ich nie otwierać, nie były wystarczające do oswobodzenia oskarżonego od sprawstwa w tym zakresie. Zważając, chociażby tylko, na ilość materiałów z tzw. pornografią zwierzęcą ujawnioną u oskarżonego, której samo posiadanie, np. w celach prywatnych, nie jest karalne, nie przekonały sądu zarzuty o przypadkowym wejściu w posiadanie pliku opisanego w pkt 1 zaskarżonego wyroku. Mimo tego sąd odwoławczy zobowiązany był dokonać zmiany opisu czynu przypisanego i w miejsce znamienia modalnego „w celu rozpowszechniania”, przyjął, że oskarżony przedmiotowy plik rozpowszechniał za pomocą sieci T.. Tym samym zdezaktualizował się zarzut obrońcy, że przecież oskarżony mógł nie zapoznać się z treścią pliku, czyli mógł nie wiedzieć, jaka treść się w nim zawiera, a przez to nie mógł działać z zamiarem bezpośrednim rozpowszechniania. Powyższa zmiana podyktowana była nie tylko postawionym de facto w uzasadnieniu apelacji zarzutem, co również ustaleniami sądu I instancji. Mianowicie sąd meriti, co najmniej kilka razy słusznie i przekonująco wskazał, że oskarżony w istocie godził się na posiadanie takich treści, a przez to godził się na ich rozpowszechnianie za pomocą sieci wskazanego oprogramowania. Powielanie tych ustaleń w tym miejscu nie jest potrzebne, a odesłać należało do uzasadnienia sądu I instancji. Jednakże kilkukrotne ustalenie przez sąd meriti, że oskarżony godził się na posiadanie tak treści pornograficznych z udziałem małoletnich jak również godził się na pobieranie za pomocą sieci t. (znając zasady działania tego oprogramowania) pliku z tzw. pornografią zwierzęcą, eliminowało możliwość przypisania, że oskarżony działał z zamiarem kierunkowym dolus directus coloratus. W tym jednym przypadku, odczytując w taki sposób w istocie niepostawiony wprost zarzut apelacji, należało go uznać za zasadny, co skutkowało sygnalizowaną wcześniej modyfikacją orzeczenia. Niemniej nie ulega wątpliwości, że także rozpowszechnianie treści pornograficznych związanych z posługiwaniem się zwierzętami jest stypizowane w art. 202 § 3 k.k. Z kolei nie budzą kontrowersji prezentowane w doktrynie poglądy, że przestępstwo z art. 202 § 3 k.k. może zostać popełnione w obu postaciach zamiaru w odniesieniu do znamion czynnościowych „rozpowszechnia” i „publicznie prezentuje. Przyjmując taką wykładnię znamion występku z art. 202 § 3 k.k. za słuszną, nie było możliwości uwzględnić wniosku obrońcy o uniewinnienie oskarżonego w omawianej części.

Podsumowując, jak zaznaczono wcześniej, ujawnione preferencje oskarżonego, posiadanie ogromnej ilości tego typu materiałów, a także okoliczności świadczące o tym, że wyszukiwał w sieci materiałów takiej tematyce, pozwalały i nakazywały ustalenie, że pobierając plik opisany w pkt 1 zaskarżonego wyroku, za pomocą wskazanego tam oprogramowania, którego zasady działania znał, oskarżony godził się na jego rozpowszechnianie.

W zakresie plików przedstawionych w pkt 2 zaskarżonego wyroku, aktualne pozostają powyższe uwagi w zakresie strony podmiotowej przyświecającej oskarżonemu. Tezy apelującego, zgodnie z którymi jawiły się jako wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego, że nie miał on świadomości, iż akurat te 14 plików zawierały wizerunki prawem niedozwolone, także nie przekonały sądu odwoławczego. Przede wszystkim, nie sposób się zgodzić z tym, że z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że pliki te „były ściągane w dużych paczkach”, których zawartości nie można dokładnie ocenić. Tudzież biegły w opinii ustnej na rozprawie w dniu 4 listopada 2021 roku wyjaśnił tę kwestię. Biegły wskazał bowiem, że nie odnalazł informacji świadczących o tym, że zdjęcia te były ściągnięte z jakąś większą paczką. Dodatkowo zaznaczył, że proces otwierania takiej paczki jest automatyczny, czyli otwierają się jednocześnie wszystkie pliki (k.259v). Sąd odwoławczy podziela wszelkie spostrzeżenia dotyczące tego zarzutu poczynione przez sąd meriti, a ich powielanie w tym miejscu nie jest celowe. Natomiast jeżeli skarżący uważał, że w sprawie, poza wyjaśnieniami oskarżonego, zgromadzono jakiś materiał dowodowy przemawiający za jego argumentacją, to powinien go – zgodnie z wykładnią art. 410 k.p.k., który dotyczy także stron procesu – powołać. Skoro oskarżony przejawiał tego typu preferencje, wyszukiwał w sieci takich materiałów, gdzie już same ich nazwy mogły świadczyć, iż zawierają pornografię dziecięcą, katologował je, to konstatacja sądu merytorycznego, że przewidywał i godził się na posiadanie materiałów, o których mowa w art. 204 § 4 b k.k. jest jak najbardziej uprawniona.

Sąd odwoławczy zgodził się natomiast z wnioskiem obrońcy w zakresie zwrotu dowodu rzeczowego. Mając w polu naprowadzone przez skarżącego argumenty, sąd zważył, kierując się wyrażonymi w tym zakresie przekonującymi poglądami judykatury wyrażonym w podobnych stanach faktycznych, że zarówno definicja zawarta w art. 115 § 9 kk jak i sposób określenia programu komputerowego w art. 293 § 2 k.k., który to przepis stanowi podstawę szczególną orzeczenia środka karnego przepadku przedmiotów wobec samego tylko zapisu cyfrowego, jakim jest program komputerowy, przemawia za słusznością tezy o możliwości uznania pliku komputerowego za przedmiot w rozumieniu art. 44 k.k. Prostą implikacją powyższej tezy będzie stwierdzenie, że to co może być przedmiotem orzeczenia przepadku nie będzie nim objęte w sytuacji braku wyraźnego na to wskazania. Przepadek danych informatycznych i przepadek ich nośnika muszą być traktowane jako dwa odrębne rozstrzygnięcia. Przepadek danych można orzec bez orzekania przepadku nośnika i odwrotnie. Rozwiązanie takie zasygnalizował Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 30 czerwca 2008 r., I KZP 12/08, OSNKW 2008/8/58, Prok.i Pr.-wkł. 2008)10/3, OSP 2009/3/26, Biul.SN 2008/6/20. "Na marginesie należy zauważyć, iż Sąd Okręgowy w P. może rozważyć w realiach niniejszej sprawy ewentualność zastosowania instytucji z art. 44 § 1 k.k. do orzeczenia przepadku wyłącznie zapisu na komputerowym nośniku informacji poprzez usunięcie z dysku komputera niestanowiącego własności oskarżonego plików zawierających treści pornograficzne z udziałem małoletniego poniżej lat 15" Pogląd ów zyskał aprobatę u przedstawicieli doktryny (glosa M. Siwka i A. Lacha do uchwały SN z dnia 30 czerwca 2008 r., I KZP 12/08, LEX/el.2008 i Prok. I Pr.2010/6/162-174).

Z tych przyczyn zmiana zaskarżonego wyroku jak w pkt I d i e.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na to, że skarżący w sposób dowolny postawił wyżej zaprezentowane zarzuty, które okazały się chybione, wnioski obrońcy należało ocenić jako niezasadne.

Warto przy tym ponownie przypomnieć można, że zasada wynikająca z art. 410 kpk, jak wiadomo, obowiązuje także przy wyciąganiu wniosków przez strony procesowe, które, przedstawiając w środku odwoławczym własne stanowisko, nie mogą go opierać na fragmentarycznej ocenie dowodów, lecz muszą odnosić się do całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej (wyrok SA w Łodzi z 19 października 1999 r., II AKa 71/99, KZS 2001 r., z. 10, poz. 43; D. Świecki (red.) Kodeks postępowania karnego. Komentarz. Tom I, wyd. II, teza 8 do art. 410 KPK). Tym wymaganiom nie sprostał skarżący, a przez to jego wnioski, co do istoty sprawy, nie mogły zostać uwzględnione. Z powodów omówionych wcześniej, uwzględniono wniosek o zwrot dowodu rzeczowego.

Lp.

Zarzut

2.

a.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść orzeczenia polegający na przyjęciu, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci opinii biegłego sądowego w zakresie przestępczości komputerowej i nielegalnego oprogramowania komputerowego z dnia 03 lutego 2020 roku, odpowiedzi na akt oskarżenia sporządzonej przez oskarżonego T. G. i wyjaśnień złożonych przez oskarżonego T. G. nie pozwala na przyjęcie, iż oskarżony w okresie od 14 sierpnia 2009 roku do dnia 25 września 2019 roku na dysku twardym T. nr (...) w celu rozpowszechnienia posiadał treści pornograficzne związane z posługiwaniem się zwierzęciem w ilości co najmniej 4051 plików oraz rozpowszechnił wytworzony i przetworzony wizerunek małoletniego uczestniczącego w czynności seksualnej, wTym małóletnfegó poniżej lat 15 w ilości co najmniej 14 plików, podczas gdy ocena tego materiału dowodowego dokonana zgodnie z zasadami logicznego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego prowadzi do przeciwnego wniosku,

b.  obrazę przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu poprzez naruszenie dyspozycji art. 11 § 1 kk, polegającą na przyjęciu przez Sąd 1 Instancji, iż czyn którego dopuścił się oskarżony T. G. wyczerpał znamiona dwóch przestępstw, a to przestępstwa z art. 202 § 3 kk oraz przestępstwa z art. 202 § 4b kk, podczas gdy zgodnie z prawidłowo ustalonym w sprawie stanem faktycznym zachowanie oskarżonego stanowiło jedno przestępstwo kwalifikowane z art. 202 § 3 kk w zw. z art. 202 § 4b kk w zw. z art. 11 § 2 kk, a tym samym naruszenie pryncypialnej dla odpowiedzialności karnej normy, iż ten sam czyn może stanowić tylko jedno przestępstwo

c.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść orzeczenia polegający na przyjęciu, że udostępnienie przez oskarżonego jednego pliku zawierającego treści pornograficzne związane z posługiwaniem się zwierzęciem i jego rozpowszechnienie tylko przez 4 dni jest okolicznością przemawiającą za zastosowaniem wobec oskarżonego instytucji nadzwyczajnego złagodzenia określonego w art. 60 § 2 i § 6 kk podczas gdy stopień społecznej szkodliwości czynu, motywacja i sposób zachowania sprawcy, właściwości i warunki osobiste sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa nie uzasadniają skorzystania z instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Pomimo, że prokurator nie złożył wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku, zasadnym było, w trybie art. 457 § 2 k.p.k. w zw. z art. 422 i 423 kpk ,odnieść się do zarzutu sformułowanego jako obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu poprzez naruszenie dyspozycji art. 11 § 1 kk. W tym przypadku bowiem zarzut znalazł uznanie sądu odwoławczego, zaś gdyby nie apelacja prokuratora, sąd odwoławczy powinien dokonać zmiany zaskarżonego orzeczenia w trybie art. 440 k.p.k. i art. 455 k.p.k. Skazanie oskarżonego za jeden występek zamiast za dwa jest bowiem działaniem zawsze na jego korzyść.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Prawdą jest, że nie jest możliwy jednoczynowy zbieg utrwalania, przechowywania lub posiadania treści pornograficznych z udziałem małoletniego w celu ich rozpowszechniania (§ 3) oraz typów z § 4 lub 4a, które stanowią typy uprzywilejowane wobec § 3 z uwagi na odmienny cel działania sprawcy (inny niż rozpowszechnianie treści pornograficznych).

Zgodnie z poglądami przedstawicieli doktryny przestępstwa z art. 202 § 3, 4a i 4b są przestępstwami wieloodmianowymi, co oznacza że dla przyjęcia realizacji znamion typu w formie dokonanej jest wystarczające wykonanie przez sprawcę jednego z alternatywnie wymienionych znamion czynnościowych, przy czym wykonanie łącznie kilku alternatywnie opisanych znamion typu nie prowadzi do zbiegu przestępstw, j eśli odnoszą się one do tego samego przedmiotu przestępstwa (zob. K. Buchała, Prawo..., s. 426; M. Rodzynkiewicz [w:] Kodeks karny..., red. A. Zoll, s. 683, teza 38 do art. 202). Nie ulega wszak wątpliwości, że w rozpoznawanej sprawie przedmioty przestępstwa były odmienne. Oskarżony rozpowszechniał materiały z art. 202 § 3 k.k. (do czego niezbędne było przecież ich posiadanie), a także posiadał materiały z art. 202 § 4b k.k. Czynił to w jednym miejscu, na jednym komputerze, a czasy działania sprawcy pokrywały się, czy też zazębiały się. Znamiona powołanych przepisów krzyżowały się, a co zobowiązywało do kwalifikacji z art. 11 § 2 k.k.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 11 sierpnia 2022 roku w sprawie o sygnaturze akt III K 1207/20, w zakresie, w którym nie podlegał zmianie.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z uwagi na to, że zarzuty zasadnicze zarzuty apelacji oskarżonego jak i prokuratora okazały się chybione, brak było przesłanek z art. 439 k.p.k. oraz sąd nie dostrzegł potrzeby działania z urzędu w trybie art. 440 k.p.k. i 455 k.p.k., wyrok w pozostałym zakresie należało utrzymać w mocy (art. 433 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1 k.p.k.).

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 11 sierpnia 2022 roku w sprawie o sygnaturze akt III K 1207/20 w punktach 1, 2 ,3 i 4.

Zwięźle o powodach zmiany

Z uwagi na przyjęcie kwalifikacji z art. 11 § 2 k.k., niezbędna była zmiana jak w pkt I wyroku sądu odwoławczego. Zmieniono także, co zostało już wyświetlone opis czynu przypisanego poprzez zamianę znamienia występku z pkt 1 zaskarżonego wyroku „posiadania w celu rozpowszechniania” i zastąpienie go znamieniem „rozpowszechniania”. Wynikało to także z ustaleń sądu I instancji, który wywiódł, że oskarżony przewidywał i godził się na rozpowszechnianie pornografii tzw. zwierzęcej. Tym samym nie było możliwe przypisanie mu działania z zamiarem bezpośrednim kierunkowym charakteryzującym się celowością działania.

Konsekwencje orzeczenia reformatoryjnego we wskazanym zakresie były dalej idące, co skutkowało orzeczeniami jak w pkt I b,c. Przy czym sąd odwoławczy uznał, wbrew uwagom prokuratora, że orzeczenie o karze i środkach probacyjnych było celne. Sąd II instancji podzielił w tej części argumentację sądu rejonowego, a przez to nie jest konieczne jej powielanie.

W punkcie I d i e orzeczono o dowodzie rzeczowym, a przyczyny tego orzeczenia zostały zaprezentowane wyżej.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Wbrew kolejnemu, wypowiedzianemu w uzasadnieniu apelacji obrońcy zarzutowi, sąd II instancji nie podzielił uwag skarżącego i uznał, że oskarżony w całości powinien ponieść koszty procesu, a przede wszystkim wydatki. Bez znaczenia było bowiem, że niezbędne opinie przeprowadzone były dopiero na etapie postępowania sądowego. O ile faktem jest, że dowody te doprowadziły do wyeliminowania z opisu czynu zdecydowanej większości plików, których posiadanie miało być zabronione, jednakże nie ulega wątpliwości, że dowody te powinny zostać dopuszczone, aby możliwe były precyzyjne ustalenia faktyczne. Najprościej rzecz ujmując, gdyby prokurator postąpił prawidłowo i dopuścił przedmiotowe opinie w postępowaniu przygotowawczym, to i tak należało nimi, w realiach tej sprawy, obciążyć oskarżonego. Nie ujawniły się bowiem w sprawie żadne przyczyny, o jakich mowa w art. 624 k.p.k., które nakazywałyby inne orzeczenie w tym przedmiocie.

Zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 10 złotych oraz obciążono go opłatą za II. instancję w kwocie 480 złotych (art. 8 w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 2 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych oraz art. 636 § 1 k.p.k. i art. 634 k.p.k.).

7.  PODPIS

SSO Paweł Stępień (spr.)

SSO Anita Ossak SSO Sławomir Klekocki