Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Rybniku

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 782/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

0

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 6 maja 2024 roku w sprawie o sygnaturze akt III K 1082/22.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty apelacji prokuratora:

1.

1.  obrazę przepisów prawa karnego procesowego, mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie: art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 92 kpk, art. 366 § 1 kpk. polegającą na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów, dokonaniu niewłaściwej oceny przeprowadzonych dowodów, zaniechaniu wyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy7, wybiórczej ocenie dowodów, dokonanej z naruszeniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, co doprowadziło do wysnucia sprzecznych z logiką wniosków, a ostatecznie uniewinnienia G. J. od zarzutu opisanego w punkcie VI zakwalifikowanego z art. 228 § 1 kk;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, iż G. J. nie przyjął obietnicy udzielenia korzyści majątkowej przez K. S. (czyn VI), co doprowadziło do niesłusznego jego uniewinnienia w sytuacji, gdy właściwa analiza zebranego materiału dowodowego i wyciągnięte na jego podstawie logiczne wnioski stanowiły niepodważalną podstawę do uznania, że swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa z art. 228 § 1 kk, a tym samym, że popełnił zarzucany mu w punkcie VI czyn polegający na przyjęciu obietnicy korzyści majątkowej od K. S. w zamian za zawarcie przez A. S. - dyrektora (...) z siedzibą w R. umów na wykonanie prac remontowo- budowlanych ze wskazanym mu podwykonawcą, tj. firmą (...);

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut apelacji prokuratora, odnośnie naruszenia przepisów postępowania, a to art. 7 k.p.k., odnośnie oceny dowodów dotyczących ustaleń faktycznych związanych z zarzutem opisanym w punkcie VI aktu oskarżenia, od którego to oskarżony J. został uniewinniony, jest zasadny. Jego efektem było błędne ustalenie faktyczne, że propozycja korupcyjna S. nie została usłyszana przez oskarżonego, czyli że nie mogła zostać przyjęta.

Tytułem wstępu przypomnieć można, że zgodnie z art. 7 kpk organy postępowania, a więc także i sąd, kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 kpk, wtedy gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 kpk), stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk), jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 i 2 kpk). Wymogom tym sąd I instancji, w omawianej aktualnie części, nie sprostał.

Sąd meriti ustalił jedynie, iż „ W trakcie spotkania w/w spożywali alkohol. K. S. powiedział do A. S., że jak ten zleci wykonanie prac remontowo – budowlanych firmie (...), to część zysków przekaże G. J.. Dodał, że o nim też nie zapomni, co wskazywało, że i A. S. otrzyma pieniądze. G. J. nie zareagował na te słowa, nie odezwał się. A. S. powiedział, że nic nie chce od K. S., że ten ma wszystko załatwiać z G. J. ”. Dokonując oceny prawnej tak ustalonego stanu rzeczy sąd I instancji stwierdził, że brak jest dowodów na to, iż oskarżony J. przyjął obietnicę korzyści majątkowej, gdyż na słowa K. S. w ogóle nie zareagował, brak jest dowodów na to, że w ogóle słowa S. usłyszał (3291 – 3292). Z takimi argumentami nie sposób jednak się zgodzić. Wskazywanie, że uczestnicząc w spotkaniu trzech osób, w kameralnych wręcz warunkach możliwe było, iż oskarżony nie usłyszał wypowiedzi S., jest oceną wysoce dowolną, sprzeczną z logiką i podstawowym doświadczeniem życiowym. W tej części sąd odwoławczy w zupełności podzielił wnioski i uwagi prokuratora poczynione w apelacji i kompleksowe ich powielanie w tym miejscu nie jest konieczne (karty 3330 -3331).

Warto jednak wyświetlić, aby wybrzmiało to wystarczająco wyraźnie, że kontekst zdarzenia, użyte słowa, brak reakcji J., jego późniejsze zachowanie, nakazywało założenie, iż milcząc przyjął wypowiedzianą niemal wprost propozycję korupcyjną. Słusznie sąd rejonowy zaznaczył, że przyjęcie obietnicy przyjęcia korzyści majątkowej w przyszłości musi być wyraźne. Zasadnie też wskazywał, że zarówno złożenie tej obietnicy jak i jej przyjęcie może odbyć się w dowolnej formie, np. w formie gestu. Ważne jest, co podkreślił i należycie akcentował prokurator, że S. nie poprzestał na propozycji tylko dla J., lecz kontynuując wypowiedź, skierował słowa do S., wskazując, że o nim też nie zapomni. Wypowiedź S. nie była więc wyrwaną z kontekstu, lecz stanowiła jasny i wkomponowany w okoliczności spotkania przekaz. W tym stanie rzeczy brak reakcji J., sprawującego jakże eksponowane stanowisko, w powiązaniu z całokształtem ujawnionych w tej sprawie okoliczności sprawy, należało poczytać nie inaczej jak przyjęcie obietnicy udzielenia korzyści majątkowej. Okoliczności zajścia, które pojawiły się w depozycjach świadków dopiero na rozprawie, a to na temat przebiegu tego spotkania, dużej ilości alkoholu, traktowania wypowiedzi S. jako pijackiego amoku, nie przekonały sądu odwoławczego, tak z powodu celnych uwag prokuratora w tym zakresie, jak również naprowadzonych powodów, przytoczonych poniżej odnośnie oceny zeznań świadków S., F., Ż. i C..

Wniosek

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zważając na zaprezentowaną argumentację, zważając na treść przepisu art. 437 § 2 k.p.k. w zw. z art. 454 k.p.k., wniosek prokuratora o uchylenie zaskarżonego wyroku w pkt 9 sentencji, należało uznać za zasadny.

Lp.

Zarzut

2.

3.  obrazę przepisów prawa karnego procesowego, mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie: art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 92 kpk, art. 366 § 1 kpk, polegającą na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów, dokonaniu niewłaściwej oceny przeprowadzonych dowodów, zaniechaniu wyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy, wybiórczej ocenie dowodów, dokonanej z naruszeniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, co doprowadziło do wysnucia sprzecznych z logiką wniosków, a ostatecznie uniewinnienia M. G. od zarzutu opisanego w punkcie VIII zakwalifikowanego z art, 229 § 1 kk;

4.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, iż M. G. nie obiecał udzielić korzyści majątkowej pełniącemu funkcję publiczną D. Ż. (czyn VIII), co doprowadziło do niesłusznego jego uniewinnienia w sytuacji, gdy właściwa analiza zebranego materiału dowodowego i wyciągnięte na jego podstawie logiczne wnioski stanowiły niepodważalną podstawę do uznania, że swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa z art. 229 § 1 kk. a tym samym, że popełnił zarzucany mu w punkcie VIII czyn, polegający na złożeniu obietnicy udzielenia korzyści majątkowej D. Ż. w zamian za zawarcie z (...) Sp. z o.o. umowy na wykonanie prac remontowo-budowlanych w Areszcie Śledczym w B.;

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zasadny okazał się również zarzut dotyczący rozstrzygnięcia zawartego w pkt 14 sentencji zaskarżonego wyroku.

Sąd I instancji słusznie wywodził, że dla realizacji znamion przestępstwa z art. 229 § 1 k.k. wystarczające jest złożenie obietnicy udzielenia korzyści majątkowej lub osobistej, bez precyzowania o jaką dokładnie korzyść chodzi. Jednak znaczenie ma zamiar uzewnętrzniony przez oskarżonego, zamiar udzielenia korzyści, który musi być jednoznacznie wyrażony i ogólnie wskazywać na przedmiot obietnicy. W podsumowaniu wywodu sąd meriti przyjął, iż pytanie co chce świadek za podpisanie umowy czy za obniżenie marży, a nawet stwierdzenia, że gdyby czegoś potrzebował, to ma się zgłosić, nie można potraktować jako obietnicy korzyści majątkowej z uwagi na ich ogólność i niejednoznaczność.

Sąd odwoławczy uznał jednak, że powyższe wnioskowanie obyło się również z naruszeniem dyrektywy art. 7 k.p.k. Nadto ferując takie oceny sąd a quo był niekonsekwentny, co zresztą podnosili w apelacjach niektórzy obrońcy. Mianowicie zauważyć przyszło, że sąd skazał oskarżonego J. jak i S. za łapownictwo czynne. Ten pierwszy, w określonych okolicznościach, użył wobec D. Ż. sformułowania, że „coś mu skapnie”, „coś mu odpali”. S., składając S. korupcyjną propozycję powiedział, że „o nim też nie zapomni”. Ważne przy tym jest, że okoliczności, w których wypowiadane były przez poszczególnych oskarżonych cytowane tutaj sformułowania, były mocno zbliżone, wręcz analogiczne.

Sąd odwoławczy ocenił, że poziom ogólności przy złożeniu przez G. propozycji korupcyjnej dla D. Ż. w zamian za podpisanie umowy z obniżoną marżą (tak ewentualnie powinna brzmieć treść zarzutu), o czym wcześniej powiedziano, był wręcz identyczny, jak w przypadku S. składającego propozycje S. i J.. S. powiedział do S. przecież „o nim też nie zapomni” oraz, iż część zysków przekaże J..

Również G. wprost, zważając na kontekst sytuacyjny, zwracając się do Ż. zapytał go, czego ten oczekuje w zamian, za obniżenie marży. Obniżona marża , w okolicznościach tej sprawy, oznaczała zwiększenie zysków dla (...) sp. z o.o. Nie mogło być żadnej wątpliwości, że chodziło o określoną kwotę pieniężną, o czym zresztą mówił Ż. w swoich zeznaniach z postępowania przygotowawczego. Mało tego, Ż. zeznał, że odpowiedział, iż nic nie oczekuje i takie sprawy G. to ma załatwiać z J..

W podsumowaniu, sąd odwoławczy stanął na stanowisku, iż G. w sposób wystarczająco jednoznaczny uzewnętrznił swój zamiar udzielenia korzyści majątkowej, który ogólnie wskazywał na przedmiot obietnicy, którym miała być określona kwota pieniężna. W realiach tej sprawy, zważając na pozostałe przestępstwa, za które został skazany oskarżony J., nie mogło być wątpliwości, że owo rozliczanie się z J., o którym zeznawał Ż., miało następować właśnie w pieniądzu.

Jednocześnie sąd odwoławczy nie podzielił wniosków obrońcy oskarżonego G., jakże mocno akcentowanych również w mowach końcowych, że przecież w chwili, kiedy miało dojść do przedmiotowego spotkania, podczas którego padły cytowane wyżej słowa G., umowa (...) sp. z o.o. z (...) została już zawarta. To w ocenie obrońcy, jak należy wywodzić, dekompletowało znamiona występku z art. 229 §1 k.k.

W tym miejscu warto wyświetlić jednoznacznie, że przedmiotowa umowa nr (...), została zawarta w dniu 10 września 2018 roku. Dotyczyła ona przebudowy Szpitala i Ambulatorium z Izbą Chorych Aresztu Śledczego w B. (k.265 - 280). Wynagrodzenie dla (...) określono na 5.849.999,93 zł. Ż. zeznał, że spotkanie, które zrelacjonowano powyżej odbyło się „chyba początkiem września 2018 roku”, w budynku na ulicy (...) w R. (k.615). Nie jest więc pewne, czy podpisanie umowy nastąpiło przed czy też po spotkaniu Ż. z M. G.. Kwestia ta, z uwagi na fakt, że nie była w żaden sposób rozstrzygana przez sąd I instancji, a co najważniejsze nie była podstawą uniewinnienia, nie miała decydującego znaczenia dla rozstrzygnięcia przez sąd odwoławczy. Niemniej w toku dalszego postępowania wymagała będzie dodatkowego wyjaśnienia.

W rozpoznawanej sprawie ważne jest, na co zwracał uwagę sąd I instancji, że pertraktacje dotyczące przedmiotowej umowy z (...) trwały od lipca 2018 roku, zaś złożona obietnica nie musiała zostać zaakceptowana przez osobę pełniącą funkcję publiczną. Z uwagi na formalny charakter przestępstwa zostaje ono popełnione w chwili dojścia obietnicy do jej adresata, niezależnie od tego, czy zostanie przez niego przyjęta (zob. postanowienie SN z 14.03.2007 r., III KK 248/06; wyrok SN z 8.02.2018 r., V KK 224/17, LEX nr 2449792). Czyn zabroniony zostaje popełniony także w sytuacji, kiedy osoba pełniąca funkcję publiczną ma obowiązek dokonania określonej czynności lub korzyść albo jej obietnica w żaden sposób nie wpłynęły na jej podjęcie (zob. wyrok SN z 31.03.2015 r., II KK 331/14). Najważniejsze jest wszakże, aby złożona obietnica udzielenia korzyści majątkowej pozostawała w związku z pełnioną funkcją publiczną.

Związek, o którym mowa w przepisie art. 229 § 1 k.k., rozumiany jest nie tylko jako związek pomiędzy konkretną czynnością służbową a przyjęciem korzyści majątkowej (jej obietnicy), lecz także szerzej, jako związek pomiędzy pełnieniem funkcji publicznej, czyli faktycznym posiadaniem możliwości podjęcia konkretnych czynności służbowych.

Nie należy także utożsamiać owego związku z wyłącznie czasookresem udzielenia obietnicy, co niestety uczynił obrońca oskarżonego G.. Wywodzenie, że umowa z obniżoną marżą została podpisana przed krytyczną rozmową G. z Ż. i w oparciu o takie faty dowodzenie, że nastąpiła dekompletacja znamion występku z art. 229 § 1 k.k., jest wielce chybione i nie da się pogodzić z dyspozycją przepisu art. 229 § 1 k.k. Na kanwie występku z art. 228 § 1 k.k., wielokrotnie w literaturze przedmiotu wypowiadano się, że także przyjęcie łapówki za wykonanie konkretnej czynności służbowej już po jej dokonaniu, na które to dokonanie łapówka nie miała żadnego wpływu, podpada pod zakres znamienia „w związku” (tak A. Zoll [w:] Kodeks karny..., red. A. Zoll, t. 2, s. 753; J. Skorupka, Ochrona..., s. 77).

Wniosek

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zważając na zaprezentowaną argumentację, zważając na treść przepisu art. 437 § 2 k.p.k. w zw. z art. 454 k.p.k., wniosek prokuratora o uchylenie zaskarżonego wyroku w pkt 14 sentencji, należało uznać za zasadny.

Lp.

Zarzut

3.

5.  obrazę przepisów prawa karnego procesowego, mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie: art. 4 kpk, art. 7 kpk. art. 92 kpk, art. 366 § 1 kpk, polegającą na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów, dokonaniu niewłaściwej oceny przeprowadzonych dowodów, zaniechaniu wyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy, wybiórczej ocenie dowodów, dokonanej z naruszeniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, co doprowadziło do wysnucia sprzecznych z logiką wniosków, a ostatecznie wyeliminowania z opisu i kwalifikacji prawnej przypisanych oskarżonemu G. J. czynów z punktów IV i V aktu oskarżenia w zakresie opisu oraz art. 230 § 1 kk;

6.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, iż G. J. w ramach przypisanych czynów w punktach IV i V kwalifikowanych z art. 231 § 2 kk nie dopuścił się równocześnie działań kwalifikowanych z art. 230 § 1 kk w ramach tego samego czynu wypełniającego znamiona określone w dwóch przepisach ustawy Kodeks kamy, co doprowadziło do niesłusznego wyeliminowania z opisu i kwalifikacji prawnej czynów IV i V art. 230 § 1 kk w sytuacji, gdy właściwa analiza zebranego materiału dowodowego i wyciągnięte na jego podstawie logiczne wnioski stanowiły niepodważalną podstawę do uznania, że swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa kwalifikowanego z art. 230 § 1 kk w zw. z art. 231 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 § 1 kk;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Niezasadne były zarzuty prokuratora ujęte w punktach 5 i 6 jego apelacji. Jak wiadomo sąd odwoławczy może orzec na niekorzyść oskarżonego między innymi jedynie wówczas, gdy stwierdzi uchybienia podniesione w środku odwoławczym, chyba że środek odwoławczy nie pochodzi od oskarżyciela publicznego lub pełnomocnika i nie podniesiono w nim zarzutów albo ustawa nakazuje wydanie orzeczenia niezależnie od podniesionych zarzutów.

Prokurator w uzasadnieniu apelacji nie wykazał, aby konieczne było uzupełnienie czynów opisanych w pkt 3 sentencji zaskarżonego wyroku o przepis art. 230 § 1 k.k., przy jednoczesnej modyfikacji opisów czynów przypisanych.

Rację miał sąd I instancji uznając, iż w realiach niniejszej sprawy nie doszło do realizacji znamion w/w przepisu. Niewątpliwie oskarżony G. J. wskazał D. Ż., że stanowisko dyrektora (...) zawdzięcza jemu i że może spowodować utratę przez niego tego stanowiska. Powoływał się przy tym na swoje wpływy, twierdził, że może zadzwonić do Dyrektora Służby Więziennej. Jednak nie istniała żadna „sprawa” w rozumieniu w/w przepisu, nie zachodziła konieczność pośredniczenia w załatwieniu jakiejkolwiek sprawy. Co w tej sprawie wręcz oczywiste, a prokurator nie podniósł żadnych argumentów, które pozwalałyby na odmienne uwagi, to fakt, że pomiędzy Ż. (osobą trzecią, kontrahentem), a sprawcą (J.), nie istniało jakiekolwiek porozumienie odnośnie wspomnianej sprawy (pozostawienie Ż. na stanowisku dyrektora (...)).

Jako gołosłowne należało potraktować uwagi prokuratora, że oskarżony J. podejmował się pośrednictwa w załatwieniu sprawy jaką, w jego ocenie było mianowanie, a następnie pozostawanie przez Ż. na kierowniczym stanowisku w (...) w zamian za korzyści majątkowe dla określonych firm. Prokurator przypuścił w apelacji, niezrozumiałą dla sądu odwoławczego, tezę, że oskarżony J. podjął się pośrednictwa w załatwieniu sprawy w (...) (u D. Ż.) polegającej na zawieraniu umów na roboty remontowe pomiędzy (...) i podwykonawcami ((...), (...), (...)). Podjęcie się pośrednictwa miało zaowocować korzyścią majątkową w postaci osiągniętego przez te firmy zysku. Z tak postawionej ogólnej tezy, która w istocie świadczyła o sprawstwie czynu z art. 231 § 2 k.k., prokurator znów wywiódł, niezrozumiale dla sądu odwoławczego, że świadczyło to o załatwieniu fikcyjnej (wykreowanej sprawy) w służbie więziennej dla D. Ż. w postaci utrzymania tego ostatniego na stanowisku Dyrektora (...). W żaden bliższy sposób skarżący nie rozwinął tej myśli i nie jest rzeczą sądu odwoławczego, przy takim kierunku apelacji, zastanowienie się, co jej autor miał na myśli.

O ile rację miał prokurator wywodząc, że sprawa w rozumieniu przepisu art. 230 § 1 k.k. może faktycznie nie istnieć, może być wykreowana, w tym przypadku przez G. J., lecz pomiędzy tym ostatnim, a kontrahentem, czyli Ż., musiało istnieć porozumienie (w rozpoznawanym przypadku dotyczące pozostawienia Ż. na stanowisku dyrektora (...)), a czego w tej sprawie nie było, bynajmniej sąd odwoławczy tego nie był w stanie uchwycić.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro wskazane zarzuty apelacji nie znalazły uznania sądu odwoławczego, to nie podlegał uwzględnieniu wniosek prokuratora o zmianę pkt 3 sentencji zaskarżonego wyroku.

Lp.

Zarzut

4.

7.  rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec G. J. kary za czyny:



z punktów I, II, III przy zastosowaniu art. 91 § 1 kk w rozmiarze roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 300 stawek dziennych grzywny po 80 zł,



z punktów IV i V przy zastosowaniu art. 91 § 1 kk w rozmiarze roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 300 stawek dziennych grzywny po 80 zł,

w stosunku do stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanych mu w wyroku czynów, co przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności podmiotowych i przedmiotowych, składających się na stopień szkodliwości społecznej czynów popełnionych przez oskarżonego oraz materiału dowodowego zebranego w sprawie powoduje, że wymierzenie sankcji w tych wysokościach pozbawione jest waloru celowościowego. zarówno w zakresie społecznego oddziaływania, jak i prewencji indywidualnej wobec oskarżonego;

8.  rażącą niewspółmierność środka karnego orzeczonego za czyny IV i V wobec G. J. na mocy art. 41 § 1 kk w zw. z art. 43 § 1 kk w postaci zakazu zajmowania stanowisk w organach i instytucjach państwowych i samorządu terytorialnego oraz spółkach prawa handlowego, w których Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego posiadają bezpośrednio lub pośrednio przez inne podmioty co najmniej 10 % akcji lub udziałów przez okres 5 lat, w stosunku do stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanych mu w wyroku czynów, co przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności podmiotowych i przedmiotowych, składających się na stopień szkodliwości społecznej czynów popełnionych przez oskarżonego oraz materiału dowodowego zebranego w sprawie powoduje, że wymierzenie sankcji w tej wysokości pozbawione jest waloru celowościowego, zarówno w zakresie społecznego oddziaływania, jak i prewencji indywidualnej wobec oskarżonego;

9.  rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec G. J. kary łącznej pozbawienia wolności w rozmiarze 2 lat i 6 miesięcy, kary grzywny w rozmiarze 500 stawek dziennych po 80 złotych oraz środka karnego na mocy art. 41 § 1 kk w zw. z art. 43 § 1 kk w postaci zakazu zajmowania stanowisk w organach i instytucjach państwowych i samorządu terytorialnego oraz spółkach prawa handlowego, w których Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego posiadają bezpośrednio lub pośrednio przez inne podmioty co najmniej 10 % akcji lub udziałów przez okres 8 lat, w stosunku do stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanych mu w wyroku czynów z punktów I-V aktu oskarżenia, co przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności podmiotowych i przedmiotowych, składających się na stopień szkodliwości społecznej czynów popełnionych przez oskarżonego oraz materiału dowodowego zebranego w sprawie powoduje, że wy mierzenie sankcji w tej wysokości pozbawione jest waloru celowościowego, zarówno w zakresie społecznego oddziaływania, jak i prewencji indywidualnej wobec oskarżonego;

10.  rażącą niewspółmierność orzeczonej kary grzywny:



wobec K. S. za czyn VII w rozmiarze 200 stawek dziennych grzywny po 80 zł,



wobec J. J. (2) za czyn IX w rozmiarze 200 stawek dziennych grzywny po 80 zł,

w stosunku do stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanych im w wyroku czynów, co przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności podmiotowych i przedmiotowych, składających się na stopień szkodliwości społecznej czynów popełnionych przez oskarżonych oraz materiału dowodowego zebranego w sprawie powoduje, że wymierzenie sankcji w tych wysokościach pozbawione jest waloru celowościowego, zarówno w zakresie społecznego oddziaływania, jak i prewencji indywidualnej wobec ww. oskarżonych;

11.  niesłuszne niezastosowanie wobec K. S. za przypisany mu czyn z punktu VII środka karnego na mocy art. 41 § ł kk w postaci zakazu prowadzenia działalności gospodarczej w branży remontowo-budowlanej;

12.  niesłuszne niezastosowanie wobec J. J. (2) za przypisany mu czyn z punktu IX środka karnego na mocy art. 41 § 1 kk w postaci zakazu prowadzenia działalności gospodarczej w branży remontowo-budowlanej i zajmowania w nich stanowisk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie były zasadne zarzuty prokuratora dotyczące rażącej niewspółmierności kar i środków karnych orzeczonych względem poszczególnych oskarżonych, jak również braku orzeczenia o środkach karnych względem K. S. jak i J. J. (2).

Rażąca niewspółmierność kary, o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 KK oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo (wyr. SA w Katowicach z 5.10.2017 r., II AKa 318/17, Legalis). Kara może być uznana za rażąco niewspółmierną z powodu niewłaściwego wyboru jej rodzaju, jej nadmiernej wysokości, albo z powodu nieorzeczenia warunkowego zawieszenia jej wykonania (wyr. SA w Łodzi z 23.11.2016 r., II AKa 222/16, Legalis).

Tylko powyższe uwagi, wraz z szeroko przytoczonymi argumentami sądu I instancji we właściwej sekcji uzasadnienia, których nie należy powielać w tym miejscu, powodowały niezasadność uznania zarzutu z art. 438 pkt 4 k.p.k.

Rację ma prokurator wywodzący, że niewspółmierność jest pojęciem ocennym. Niemniej sąd odwoławczy nie dostrzegł w apelacji prokuratora argumentów, które nakazywałyby zmianę wyroku w omawianej aktualnie części, zwłaszcza zmianę zgodną z wnioskami prokuratora. Przecież orzeczenie kary łącznej wobec oskarżonego J. na poziomie 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności w połączeniu z wymierzoną grzywną na poziomie 500 stawek dziennych po 80 złotych każda i wzmocnienie tych kar orzeczonym środkiem karnym, w żaden sposób nie jest orzeczeniem łagodnym, a na pewno nie niewspółmiernie łagodnym. Sąd II instancji podzielił w tym zakresie wszelkie uwagi sądu a quo. Poza tym, co zasadnie wyświetlił sąd I instancji, miało mieć także na uwadze, że kwoty pieniężne, które przyjmował oskarżony J., co samo w sobie było zachowaniem wielce nagannym, nie były wysokie. Nadto dotychczas on jak i inni oskarżeni, nie byli karani i prowadzili nienaganny tryb życia. Należycie więc sąd rejonowy wyważył, wbrew zarzutom, okoliczności przemawiające zarówno na korzyść oskarżonych jak i na niekorzyść.

Wbrew uwagom prokuratora, kary grzywny określone względem pozostałych oskarżonych na poziomie 200 stawek po 80 złotych, również odpowiadają dyrektywom wymiaru kary i w sposób należyty zrealizują swoje funkcje, zwłaszcza w zakresie prewencji indywidualnej.

Nie wzbudziły sprzeciwu sądu odwoławczego orzeczenia o warunkowym zawieszeniu wykonania kar pozbawienia wolności względem oskarżonych S. i J.. Nie ulegało wątpliwości, że w stosunku do nich zasadnie sąd rejonowy stwierdził tzw. pozytywną prognozę kryminologiczną, o której mowa w art. 69 § 1 i 2 k.k.

Orzeczone kary i środki karne są adekwatne do ustalonego stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz stopnia zawinienia oskarżonego. Są one wyważone i spełnią swe funkcje tak w zakresie prewencji generalnej jak i indywidualnej.

Sąd odwoławczy stanął na stanowisku, iż orzeczenie środka karnego wnioskowanego przez oskarżyciela względem K. S. i J. J. (2), byłoby nadmierną ingerencją w sferę ich praw i wolności obywatelskich, zaś stopień społecznej szkodliwości czynów im przypisanych jak i stopień zawinienia tego nie uzasadniają.

W tej części apelacja prokuratora nie zawiera zresztą jakichkolwiek argumentów, poza stwierdzeniem, że czyny tych oskarżonych miały związek z działalnością remontowo – budowlaną i doszło do „nadużycia przez to tych zawodów i dalsze wykonywanie prac w tym zakresie zagraża istotnym dobrom chronionym przez prawo”. Niestety tego wątku skarżący nie rozwinął, stąd polemika z nim jest zdecydowanie utrudniona, a wręcz niemożliwa.

W podsumowaniu, suma orzeczonych kar i środków karnych, bez wątpienia spełni swoje cele w zakresie społecznego oddziaływania i spełni swoje zadania w zakresie świadomości prawnej społeczeństwa.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty w zakresie kar i środków karnych nie były trafne. Orzeczenie kar i środków karnych proponowanych przez prokuratora doprowadziłoby do przekroczenia prawidłowo ustalonych stopnia społecznej szkodliwości czynów oraz stopnia zawinienia poszczególnych oskarżonych.

Lp.

Zarzut Ap e lacje obrońców oskarżonego J. oraz osobista apelacja G. J.

5.

Apelacja obrońcy oskarżonego J. adw. W. B. :

1.  Naruszenie przepisów postępowania, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. mające wpływ na jego treść, poprzez dokonanie niepełnej, dowolnej, sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oceny zebranego w postępowaniu całego materiału dowodowego, w tym oparcie rozstrzygnięcia na wnioskach wypływających z wadliwych procesowo depozycji świadków składającymi zeznania przed funkcjonariuszami Centralnego Biura Antykorupcyjnego:



świadka A. S.;



świadka G. C.;



świadka D. Ż.;



świadka H. F. (1);

przy jednoczesnym zignorowaniu sygnalizowanych przez tych świadków okoliczności przesłuchania w CBA, bezprawnego wywierania na nich wpływu i nacisku ze strony przeprowadzających czynności faktyczne, braku swobody podczas składania przez tych świadków zeznań, sugerowania odpowiedzi, czy nierzetelnego, niepełnego protokołowania, co w konsekwencji miało znaczenie do dokonania wadliwych ustaleń kluczowych dla rozstrzygnięcia kwestii w niniejszej sprawie w odniesieniu do oskarżonego G. J.:

1)  przyjęcia od A. S. korzyści majątkowej w wysokości 5.000 złotych w zamian za rekomendowanie i przyczynienie się do jego powołania na prezesa zarządu (...) Sp. z o.o., pozostającej w nadzorze właścicielskim (...) S.A. posiadającej udziały Skarbu Państwa, tj. o czyn z art. 228 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.;

2)  przyjęcia od H. F. (1) korzyści majątkowej w łącznej kwocie 1500 zł, w zamian za rekomendowanie i przyczynienie się do jego powołania na członka rady nadzorczej (...) Sp. z o.o. (obecnie (...) Sp. z o.o.), pozostającej w nadzorze właścicielskim (...) S.A. posiadającej udziały Skarbu Państwa, tj. o czyn z art. 228 § 1 k.k. w zw. z art. 12 §1 k.k.;

3)  działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej na rzecz (...) i (...), gdy oskarżony będąc posłem na Sejm RP, po uprzednim utwierdzaniu w przekonaniu D. Ż. o istnieniu wpływów w Centralnym Zarządzie Służby Więziennej, podjęcia się pośrednictwa w załatwieniu sprawy polegającej na pozostawaniu przez D. Ż. na stanowisku tymczasowego kierownika (...) z siedzibą w R., a następnie mianowaniu go na stanowisko dyrektora, jak również na utrzymaniu i zapewnieniu pełnienia tej funkcji przez D. Ż., w zamian za korzyść majątkową, polegającą na zawieraniu przez D. Ż. reprezentującego (...) umów na wykonanie prac remontowo- budowlanych ze wskazywanymi mu podwykonawcami tj. (...) i (...), które podmioty mogły dzięki temu osiągnąć zysk gospodarczy, czym przekroczył uprawnienia posła na Sejm RP do podejmowania interwencji poselskiej w przedsiębiorstwie państwowym, o której mowa w art. 20 ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora poprzez wywieranie wpływu na podejmowane przez D. Ż. reprezentującego (...) decyzje co do wyboru podwykonawców oraz kontynuowania z nimi współpracy pomimo nierzetelnego wywiązywania się przez te podmioty gospodarcze z zawartych umów, czym działał na szkodę interesu publicznego podważając zaufanie co do prawidłowego i bezstronnego działania organów władzy publicznej oraz (...) wpływając na wybór podwykonawców tj. (...) i (...), a następnie kontynuowanie z nimi współpracy, tj. o czyn z art. 230§l k.k. w zw. z art.231 § 2 k.k. w zw. z art. 11 §2 kk w zw. z art. 12 § 1 k.k;

4)  działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej na rzecz (...) Sp. z o.o., będąc posłem na Sejm RP, po uprzednim wielokrotnym utwierdzaniu w przekonaniu D. Ż. o istnieniu wpływów w Centralnym Zarządzie Służby Więziennej, podjął się pośrednictwa w załatwieniu sprawy polegającej na utrzymaniu i zapewnieniu pełnienia przez D. Ż. funkcji Dyrektora (...) z siedzibą w R., w zamian za korzyść majątkową, polegającą na zawarciu umowy na wykonanie prac remontowo-budowlanych przez D. Ż. dyrektora (...) ze wskazanym mu podwykonawcą tj. (...) Sp. z o.o., który to podmiot mógł dzięki temu osiągnąć zysk gospodarczy, czym przekroczył uprawnienia posła na Sejm RP do podejmowania interwencji poselskiej w przedsiębiorstwie państwowym, .,/ o której mowa w art. 20 ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora poprzez wywieranie wpływu na podejmowane przez D. Ż. decyzje co do wyboru podwykonawcy (...) i zobligowanie D. Ż. jako dyrektora (...) do obniżenia marży tego przedsiębiorstwa do poziomu 1 % w umowie z (...) Sp. z o.o. dotyczącej remontu szpitala Aresztu Śledczego w B., czym działał na szkodę interesu publicznego podważając zaufanie co do prawidłowego i bezstronnego działania organów władzy publicznej oraz (...) wpływając na obniżenie marży oraz wybór (...) Sp. z o.o. jako podwykonawcy, tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zw. z art. 231 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 kk;

podczas gdy:

a.  świadkowie A. S., G. C., H. F. (1), D. Ż. przesłuchiwani na rozprawie, wyraźnie wskazali że przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym odbywały się z naruszeniem przepisów prawa, treści zapisywane w protokole były niezgodne z ich brzmieniem, co było efektem pozbawienia świadków możliwości swobodnego składania zeznań, zeznania były efektem bezprawnych nacisków ze strony prowadzących faktyczne czynności przed oraz podczas przesłuchania;

b.  z treści uzyskanych odpowiedzi od właściwych organów wynika, że wysokość marży w ramach prowadzonych prac w ramach ministerialnego programu „Praca dla więźniów” nie była w żaden sposób odgórnie ustalana, narzucana czy sugerowana przez organy nadzorcze;

stanowiący konsekwencję opisanych wyżej uchybień;

2.  kwalifikowany błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na jego treść, polegający na braku poczynienia jakichkolwiek ustaleń związanych z okolicznościami przekazywania przez świadków A. S., G. C., H. F. (1) pieniędzy, a w szczególności z jakiego tytułu pochodziły te wpłaty, tym bardziej że zarówno świadkowie jak i sam oskarżony wyjaśnili te okoliczności, które korespondowały z treścią dokumentacji zebranej w postępowaniu;

3.  kwalifikowany błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść poprzez wadliwą ewaluację zgromadzonych w sprawie dowodów i w konsekwencji uznanie, że oskarżony dopuścił się przypisanego mu w pkt. V aktu oskarżenia przestępstwa z art. art. 230 § 1 k.k. w zw. z art. 231 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. podczas gdy w materiale dowodowym brak jest jakichkolwiek informacji mogących wskazywać na to, że w ramach prowadzonych prac remontowych na terenie szpitala Aresztu Śledczego w B. możliwy był wpływ na obniżenie marży z jednoczesnym działaniem na szkodę interesu publicznego, podczas gdy materiał dowodowy wskazuje, że system marż był stosowany dowolnie i nie był wiodącym czynnikiem przy systemie aktywizacji skazanych;

4.  naruszenie przepisów postępowania, a to art. 170 § 1 k.p.k. poprzez:



bezpodstawne oddalenie wniosków dowodowych obrony, podczas gdy wnioskowane osobowe źródła dowodowe były zgłaszane na okoliczności mające istotny wpływ na prawidłowe ustalenie stanu faktycznego w zakresie zasadności stawianych zarzutów, oddalenie wniosku o przesłuchanie bezpośrednie świadków powołanych w akcie oskarżenia:

a)  J. K.,

b)  A. D.,

co pozbawiło obronę prawa do realizacji podstawowych praw oskarżonego w zakresie możliwości zadania pytań w kontekście ujawnionych w postępowaniu okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia a dotyczących zasad naboru na stanowiska kierownicze w firmie (...), ujawnionych nieprawidłowości w tym zakresie oraz sposobu ustalania marży za prace zlecone w ramach programu „Praca dla więźniów”;



oddalenie wniosku o przesłuchanie świadka J. S., co pozbawiło strony oraz Sąd meriti ustalenie okoliczności mających znaczenie dla prawidłowej ewaluacji materiału dowodowego w kontekście dwóch konkurujących ze sobą wersji co do przekazania i zasad rozliczenia kwoty 1,500 złotych przez H. F. (1) na ręce oskarżonego G. J..

Ponadto, przez bezpodstawne oddalenie wniosków dowodowych w postaci:

1)  opinii biegłego z zakresu rachunkowości na okoliczność ustalenia jaka faktycznie została ustalona marża o której mowa w pkt. V aktu oskarżenia, wobec faktu że zarówno świadkowie jak i urząd prokuratorski nie wykazał w jakim zakresie (od jakiego poziomu) marża ta została obniżona i jednocześnie do jakiego poziomu faktycznego została ona ustalona między zainteresowanymi podmiotami;

2)  księgi wejść i wyjść CBA Delegatura w K. w dniu 15 lutego 2019 roku - w odniesieniu do świadka G. C., a to wobec depozycji tego świadka o wywieraniu na niego wpływu, rozmowach bez ujawniania tychże w protokole przesłuchania oraz faktu, że protokół przesłuchania w tym zakresie nie odzwierciedla faktycznie czasu oraz przebiegu czynności przesłuchania.

Apelacja obrońcy oskarżonego J. adw. A. R. :

1.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. oraz art. 5 § 2 k.p.k. polegającą na dokonaniu przez Sąd I instancji dowolnej, a nie swobodnej i wszechstronnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, przy jednoczesnym pominięciu okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego G. J., skutkującej przyjęciem przez Sąd. że zeznania świadka A. S., świadka G. C., świadka D. Ż. oraz świadka H. F. (1) składanych przed funkcjonariuszami Centralnego Biura Anty korupcyjnego (w warunkach wywierania na nich zeznań określonej treści, braku swobody podczas zeznań, nierzetelnego i niepełnego protokołowania zeznań), stanowiące podstawowy i jedyny dowód obciążający odpowiedzialnością za udział w przypisywanych przestępstwach oskarżonemu zasługują na uwzględnienie, przy jednoczesnym pominięciu przez Sąd I instancji, dowodów ^{( 7)} na korzyść oskarżonego G. J. w postaci zeznań składanych przez ww. świadków (świadka A. S., świadka G. C., świadka D. Ż. oraz świadka H. F. (1)) na etapie postępowania sądowego, składanych swobodnie, opisując okoliczności w jakich zeznawali w CBA z naruszeń podstawowych praw przysługujących świadkowi, pod wpływem nacisków i gróźb, wyjaśnień samego oskarżonego przy jednoczesnym braku jakichkolwiek innych dowodów świadczących o winie i sprawstwie oskarżonego G. J., tj.:

a)  przyjęcia pięciokrotnie korzyści majątkowej w kwocie 5 000,00 zł od A. S., w zamian za rekomendowanie i przyczynienie się do jego powołania na prezesa zarządu (...) Sp. z o.o., pozostającej w nadzorze właścicielskim (...) S.A. posiadającej udziały Skarbu Państwa,

b)  przyjęcia od G. C. trzykrotnie korzyść majątkową w postaci gotówki w łącznej kwocie 6 000,00 zł, w zamian za rekomendowanie i przyczynienie się do jego powołania na prezesa zarządu (...) Sp. z o.o., pozostającej w nadzorze właścicielskim (...) S.A. posiadającej udziały Skarbu Państwa,

c)  przyjęcia dwukrotnie od H. F. (1) korzyść majątkową w postaci gotówki w łącznej kwocie 1500 zł, w zamian za rekomendowanie i przyczynienie się do jego powołania na członka rady nadzorczej (...) Sp. z o.o. (obecnie (...) Sp. z o.o.), pozostającej w nadzorze właścicielskim (...). posiadającej udziały Skarbu Państwa,

d)  w celu osiągnięcia korzyści majątkowej na rzecz (...) i (...), będąc posłem na Sejm RP, po uprzednim wielokrotnym utwierdzeniu w przekonaniu D. Ż. o istnieniu wpływów w Centralnym Zarządzie Służby Więziennej, podjął się pośrednictwa w załatwieniu sprawy polegającej na pozostawaniu przez D. Ż. na stanowisku tymczasowego kierownika (...) z siedzibą w R., a następnie mianowania go na stanowisko dyrektora, jak również na utrzymanie i zapewnienie pełnienia tej funkcji przez D. Ż., w zamian za korzyść majątkową polegająca na zawieraniu przez D. Ż. reprezentującego (...) umów na wykonywanie prac remontowo - budowlanych ze wskazanymi mu podwykonawcami, które te podmioty mogły dzięki temu osiągnąć zysk gospodarczy, czym przekroczył uprawnienia posła na Sejm RP do podejmowania interwencji poselskiej w przedsiębiorstwie państwowym, poprzez wywieranie wpływu na podejmowane przez D. Ż. reprezentującego (...) decyzje co do wyboru podwykonawców oraz kontynuowania z nimi współpracy pomimo nierzetelnego wywiązywania się przez te podmioty gospodarcze z zawartych umów, czym działał na szkodę interesu publicznego podważając zaufanie co do prawidłowego i bezstronnego działania organów władzy publicznej oraz (...) wpływając na wybór podwykonawców tj. (...) i (...), a następnie kontynuowania z nimi współpracy,

e)  działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej na rzecz (...) Sp. z o.o., będąc posłem na Sejm RP. po uprzednim wielokrotnym utwierdzaniu w przekonaniu D. Ż. o istnieniu wpływów w Centralnym Zarządzie Służby Więziennej, podjął się pośrednictwa w załatwieniu sprawy polegającej na utrzymaniu i zapewnieniu pełnienia przez D. Ż. funkcji Dyrektora (...) z siedzibą w R., w zamian za korzyść majątkową, polegającą na zawarciu umowy na wykonanie prac remontowo-budowlanych przez D. Ż. dyrektora (...) ze wskazanym mu podwykonawcą tj. (...) Sp. z o.o., który to podmiot mógł dzięki temu osiągnąć zysk gospodarczy, czym przekroczył uprawnienia posła na Sejm RP do podejmowania interwencji poselskiej w przedsiębiorstwie państwowym, o której mowa w art. 20 ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora poprzez wywieranie wpływu na podejmowane przez D. Ż. decyzje co do wyboru podwykonawcy (...) i zobligowanie D. Ż. jako dyrektora (...) do obniżenia marży tego przedsiębiorstwa do poziomu 1% w umowie z (...) Sp. z o.o. dotyczącej remontu szpitala Aresztu Śledczego w B., czym działał na szkodę interesu publicznego podważając zaufanie co do prawidłowego i bezstronnego działania organów władzy publicznej oraz (...) wpływając na obniżenie marży oraz wybór (...) Sp. z o.o. jako podwykonawcy, powinno prowadzić do konstatacji, że oskarżony nie dopuścił się popełnienia przypisanych mu w akcie oskarżenia czynów;

2.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 6 k.p.k. polegająca na nie uwzględnieniu przez Sad wniosku obrońcy oskarżonego G. J. o przesłuchanie w charakterze świadków jednego z najważniejszych świadków zdarzenia gen. J. K. potwierdzonego wyjaśnieniami samego oskarżonego, iż oskarżony nie popełnił zarzucanego mu w pkt IV aktu oskarżenia iż w celu osiągnięcia korzyści majątkowej na rzecz (...) i (...), będąc posłem na Sejm RP, po uprzednim wielokrotnym utwierdzeniu w przekonaniu D. Ż. o istnieniu wpływów w Centralnym Zarządzie Służby Więziennej, podjął się pośrednictwa w załatwieniu sprawy polegającej na pozostawaniu przez D. Ż. na stanowisku tymczasowego kierownika (...) z siedzibą w R., a następnie mianowania go na stanowisko dyrektora, jak również na utrzymanie i zapewnienie pełnienia tej funkcji przez D. Ż., w zamian za korzyść majątkową polegająca na zawieraniu przez D. Ż. reprezentującego (...) umów na wykonywanie prac remontowo - budowlanych ze wskazanymi mu podwykonawcami, które te podmioty mogły dzięki temu osiągnąć zysk gospodarczy, czym przekroczył uprawnienia posła na Sejm RP do podejmowania interwencji poselskiej w przedsiębiorstwie państwowym, poprzez wywieranie wpływu na podejmowane przez D. Ż. reprezentującego (...) decyzje co do wyboru podwykonawców oraz kontynuowania z nimi współpracy pomimo nierzetelnego wywiązywania się przez te podmioty gospodarcze z zawartych umów, czym działał na szkodę interesu publicznego podważając zaufanie co do prawidłowego i bezstronnego działania organów władzy publicznej oraz (...) wpływając na wybór podwykonawców tj. (...) i (...), a następnie kontynuowania z nimi współpracy pkt V aktu oskarżenia, iż w celu osiągnięcia korzyści majątkowej na rzecz (...) Sp. z o.o. będąc posłem na Sejm RP. po uprzednim wielokrotnym utwierdzaniu w przekonaniu D. Ż. o istnieniu wpływów w Centralnym Zarządzie Służby Więziennej, podjął się pośrednictwa w załatwieniu sprawy polegającej na utrzymaniu i zapewnieniu pełnienia przez D. Ż. funkcji Dyrektora (...) z siedzibą w R., w zamian za korzyść majątkową, polegająca na zawarciu umowy na wykonanie prac remontowo-budowlanych przez D. Ż. dyrektora (...) ze wskazanym podwykonawcą tj. (...) Sp. z o.o., który to podmiot mógł dzięki temu osiągnąć zysk gospodarczy, czym przekroczył uprawnienia posła na Sejm RP do podejmowania interwencji poselskich w przedsiębiorstwie państwowym, o której mowa w art. 20 ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U. 2018. 1799) poprzez wywieraniu wpływu na podejmowane przez D. Ż. decyzje co do wyboru podwykonawcy (...) i zobligowania D. Ż. jako dyrektora (...) do obniżenia marży tego przedsiębiorstwa do poziomu 1 w umowie z (...) Sp. z o.o. dotyczącej remontu szpitala Aresztu Śledczego w B., czym działa na szkodę interesu publicznego podważając zaufanie co do prawidłowego i bezstronnego działania organów władzy publicznej oraz (...) wpływając na obniżenie marży oraz wybór (...) Sp. z o.o jako podwykonawcy, w związku z sygnalizowanymi wieloma wątpliwościami obrony co do dowodów świadczących o winie oskarżonego G. J., pomimo że Sąd wskazał na brak konieczności analizowania powyższego wątku i wzywania świadka gen. J. K. - w latach 2015-2023 dyrektora generalnego Służby Więziennej (słuchanego na etapie postępowania przygotowawczego) oraz wyjaśnień samego oskarżonego co w konsekwencji doprowadziło do ograniczenia prawa do obrony, błędu w ustaleniach faktycznych skutkującego przyjęciem, że oskarżony G. J. dopuścił się zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu w pkt IV i V;

3.  obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia tj. art 7 k.p.k. w zw. z art 4 k.p.k. polegającą na dokonaniu przez Sąd I instancji dowolnej, a nie swobodnej i wszechstronnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, uznając za w pełni wiarygodne zeznania świadka G. C. składane na etapie postępowania przygotowawczego przed funkcjonariuszami Centralnego Biura Anty korupcyjnego dot. okoliczności przekazywania środków finansowych oskarżonemu G. J. (pomimo, że zeznania świadka G. C. złożone zarówno na etapie postępowania przygotowawczego jak i sądowego nie są ze sobą zgodne i zebranym materiałem dowodowym) przy jednoczesnym pominięciu okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego G. J. (wyjaśnienia samego oskarżonego G. J., zeznania G. C. złożone na etapie postępowania sądowego a dot. zwrotu pożyczki oskarżonemu przez świadka), co w konsekwencji doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych, skutkującego przyjęciem przez Sąd, że oskarżony w okresie od lutego 2017 r. do maja 2017 r. w R., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w związku z pełnieniem funkcji publicznej - posła na Sejm RP. przyjął od G. C. trzykrotnie korzyść majątkową w postaci gotówki w łącznej kwocie 6 000 zł, w zamian za rekomendowanie i przyczynienie się do jego powołania na prezesa zarządu (...) Sp. z o.o., pozostającej w nadzorze właścicielskim (...) S.A. posiadającej udziały Skarbu Państwa, tj. o czyn z art. 228 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.. podczas gdy zebrany w sprawie całościowy materiał dowodowy (m.in. zeznania świadka, wyjaśnienia oskarżonego) jednoznacznie wskazuje, że oskarżony G. J. takiego czynu nie popełnił;

4.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia tj, art. 7 k.p.k, w zw. z art. 4 k.p.k. polegająca na dokonaniu przez Sąd I instancji dowolnej, a nie swobodnej i wszechstronnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, uznając za wiarygodne zeznania świadka A. S. składane na etapie postępowania przygotowawczego przed funkcjonariuszami CBA (pomimo braku spójności zeznań ww. świadka składanych na etapie postępowania przygotowawczego oraz sądowego), przy jednoczesnym pominięciu okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego G. J. tj. wyjaśnień samego oskarżonego, świadka A. S.. który zeznał na etapie postępowania sądowego, że nie wręczał środków finansowych oskarżonemu G. J. za rekomendowanie go. Ponadto wskazał w sposób nie budzący najmniejszej wątpliwości, że składane przez niego zeznania na etapie postępowania przygotowawczego zostały przez funkcjonariuszy zmanipulowane co w konsekwencji doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez bezpodstawne przyjęcie, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu wyżej przestępstwa, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, że oskarżony zarzucanego mu czynu nie popełnił;

5.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k, w zw. z art. 4 k.p.k. polegającą na dokonaniu przez Sąd I instancji dowolnej, a nie swobodnej i wszechstronnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, uznając za wiarygodne zeznania świadka H. F. (1) składane na etapie postępowania przygotowawczego przed funkcjonariuszami CBA (pomimo braku spójności zeznań ww. świadka składanych na etapie postępowania przygotowawczego oraz sądowego), przy jednoczesnym pominięciu okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego G. J. tj, wyjaśnień samego oskarżonego, świadka H. F. (1), który zeznał na etapie postępowania sądowego, że nie wręczał środków finansowych oskarżonemu G. J. za rekomendowanie i przyczynienie do jego powołania na członka rady nadzorczej (...) Sp. z o.o. (obecnie (...) Sp. z o.o.) pozostającej w nadzorze właścicielskim (...) S.A. Ponadto wskazał w sposób nie budzący najmniejszej wątpliwości, że składane przez niego zeznania na etapie postępowania przygotowawczego zostały przez funkcjonariuszy zmanipulowane co w konsekwencji doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez bezpodstawne przyjęcie, że oskarżony G. J. dopuścił się zarzucanego mu wyżej przestępstwa, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, że oskarżony zarzucanego mu czynu nie popełnił;

6.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia tj. art. 410 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 k.p.k. poprzez brak wskazania w uzasadnieniu, w sposób zwięzły i precyzyjny ustaleń poczynionych przez Sąd I instancji w toku prowadzonego postępowania z jednoczesnym podawaniem dowodów na podstawie których sąd dokonał ustaleń poszczególnych faktów, czym kierował się Sąd uznając winę oskarżonego G. J., co w konsekwencji doprowadziło do niedokonania przez sąd I instancji właściwej i precyzyjnej analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego a tym samym błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez bezpodstawne przyjęcie, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu w akcie oskarżenia czynów, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, że oskarżony zarzucanych mu czynów nie popełnił.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z uwagi na okoliczność, że zarzuty apelacji obrońców oskarżonego J. jak i jego samego, w dużej mierze były tożsame i skupiły się na kwestionowaniu wiarygodności zeznań świadków S., F., C. i Ż. (tych z postępowania przygotowawczego), zasadnym było ich łączne omówienie i tym samym odniesienie się do depozycji tych świadków.

Nadto odnosząc się do wiodących zarzutów, ujętych w zasadzie we wszystkich apelacjach, tych złożonych na korzyść wszystkich oskarżonych, przyszło zauważyć, na wstępie, że wynika z nich, iż autorzy apelacji w istocie zarzucili naruszenie przepisów postępowania, a to art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., art. 4 k.p.k., zaś niektóre apelacje, zawierały dodatkowo zarzut naruszenia art. 5 § 2 k.p.k.

Oczyszczając przedpole, stwierdzić przyszło, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, że nie można łącznie postawić zarzutu naruszenia art. 5 § 2 i art. 7. Naruszenie przepisu art. 5 § 2 k.p.k. jest możliwe tylko i wyłącznie w sytuacji, gdy sąd orzekający w sprawie rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec niemożliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Jeżeli natomiast pewne ustalenia faktyczne są zależne np. od dania wiary lub odmówienia jej określonym dowodom, to nie można mówić o naruszeniu art. 5 § 2 k.p.k., a ewentualne zastrzeżenia do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów mogą być rozstrzygane jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobodnej oceny dowodów wynikającej z treści art. 7.

Z tej przyczyny, co wydaje się naturalne, skupić należało się, a kiedy zważy się na uzasadnienia apelacji, zwłaszcza tych obrońców oskarżonego J., na naruszeniu wskazanych przez nich przepisów postępowania (pomijając przepis art. 5 § 2 k.p.k.), jednakże zwracając uwagę głównie na dyspozycję art. 171 § 7 k.p.k.

Ostatnio wskazany przepis, chociaż żaden apelujący go nie powołał wprost, stanowi bowiem istotę zarzutów i to wszystkich apelacji, skierowanych na korzyść oskarżonych.

Przepis ten przewiduje, że wyjaśnienia, zeznania oraz oświadczenia złożone w warunkach wyłączających swobodę wypowiedzi lub uzyskane wbrew zakazom wymienionym w § 5 nie mogą stanowić dowodu.

Jak już wskazano, fazę przesłuchania nazwaną „swobodną wypowiedzią" należy odróżnić od swobody wypowiedzi osoby przesłuchiwanej. Ta druga jest oczywiście kategorią szerszą i obejmuje wszystkie fazy przesłuchania. Przez swobodę wypowiedzi rozumiany jest taki stan, w którym przesłuchiwany zachowuje pełną nieskrępowaną możliwość formułowania treści przekazywanych organom procesowym dokonującym czynności (wyrok SA we Wrocławiu z 11.04.2012 r., II AKa 91/12, LEX nr 1162859) oczywiście w granicach określonych przez cel czynności. Powoduje to konieczność podzielenia tezy, że swoboda wypowiedzi jest stanem dualistycznym – albo istnieje, albo nie i wówczas zgodnie z treścią art. 171 § 7 wyjaśnienia, zeznania czy oświadczenia osób nie mogą stanowić dowodu (Grzegorczyk, Kodeks, t. 1, 2014, s. 581).

Przykładowo za okoliczność wyłączającą swobodę wypowiedzi należy uznać:



wielogodzinne przesłuchiwanie osoby, w szczególności wówczas, gdy osoba taka zgłasza fakt zmęczenia, a organy procesowe nie reagują w żaden sposób na jej stan fizyczny;



W zakresie udziału innych osób w toku czynności z osobą przesłuchiwaną należy zwrócić uwagę, że zazwyczaj udział większej liczby osób wpływa negatywnie na przebieg czynności procesowej. W orzecznictwie jednak głównie koncentrowano się na udziale w toku czynności postępowania przygotowawczego funkcjonariuszy uprzednio dokonujących czynności z udziałem podejrzanego w sytuacji przesłuchania następczego przez prokuratora w związku z zamiarem podjęcia decyzji w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania;



Groźbą w rozumieniu przepisu niewątpliwie będzie każde zachowanie wyczerpujące definicję legalną wskazaną w art. 115 § 12 k.k. Zgodnie z tym przepisem groźbami bezprawnymi są: groźba karalna (art. 190 k.k.), groźba spowodowania postępowania karnego, groźba rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci zagrożonego lub jego osoby najbliższe



Nie będzie wyłączającym swobodę wypowiedzi podanie przesłuchiwanemu zagrożenia karą czy omówienie instytucji wpływających na zmniejszenie realnie grożącej kary, takich jak art. 60, 343 (wyrok SA w Lublinie z 27.06.2006 r., II AKa 162/06, Prok. i Pr.-wkł. 2007/2, poz. 22).

Mając w polu widzenia te uwagi, sąd odwoławczy nie stwierdził, aby zaistniały okoliczności, które skutkowałyby naruszeniem zakazu z art. 171 § 7 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k.

Skoro skarżący kwestionowali w szczególności sposób przesłuchania świadków S., C., Ż. i F. w trakcie czynności w delegaturze CBA w K., to należało podjąć próbę weryfikacji zarzutów poprzez analizę kolejnych protokołów ich przesłuchania. Należało dokonać konfrontacji tego materiału dowodowego, zwłaszcza z protokołami sporządzonymi osobiście przez prokuratora w toku śledztwa. Zbędne będzie szerokie cytowanie zeznań tych świadków z rozprawy, gdyż uczynił to już sąd I instancji i i dokonał stosownego porównania tych treści, wyciągając z tej czynności stosowne wnioski.

Świadek A. S. : został przesłuchany w dniu 6 czerwca 2019 roku w Prokuraturze w L. (k.677 – 681)

Wprost zeznał, że wręczył J. kwotę co najmniej 5000 złotych, co było w jego ocenie, wyrazem wdzięczności, za zatrudnienie go w spółce (...) – spółce córce (...). Jak zaznaczył świadek, „deklarowałem się, że będę chciał się mu odwdzięczyć”

Potwierdził, że zarówno F. jak i C., w bezpośredniej rozmowie z nim wskazali jednoznacznie, że przekazują pieniądze J., za zatrudnienie ich (k.679v – 680). C. mówił F., że jedzie dać prezent J., aby się odwdzięczyć, że został prezesem. Mówił, że wiezie mu 2000 złotych. C. dwukrotnie mówił F., że wiezie pieniądze J.. C. śmiał się nawet do F., że J. był pijany i dał mu 500 złotych mniej. Mało tego, po odczytaniu S. protokołu jego przesłuchania w CBA, w zakresie C., ten podtrzymał prokuratorowi to, co zeznał w CBA. Wreszcie S. opisał szczegółowo spotkanie z J., w którym brał udział S., a które miało miejsce w maju 2016 roku, kiedy to S. składał obietnice wręczenia korzyści majątkowych J. i S. właśnie. Przebieg owego spotkania został przez świadka zrelacjonowany w sposób, jaki opisał to zdarzenie sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Co ważne czynności przesłuchania S. w prokuraturze trwały od godziny 10:10 do godziny 15:55, łącznie z przerwą trwającą 25 minut. Protokół przesłuchania sporządzony w prokuraturze jest zdecydowanie obszerniejszy niż ten z CBA.

Brak jest podstaw do przyjęcia, że prokurator wymuszał na S. zeznania, w sposób, jak to sugerują skarżący;

W przesłuchaniu nie uczestniczyły inne osoby.

Świadek G. C.: został przesłuchany w dniu 16 lipca 2019 roku w Prokuraturze w L. (k.690 – 695), od godziny 10.05 do godziny 15.00. Wskazać należy, że świadek ten, jak jedyny wówczas, diametralnie zmienił treść swoich zeznań przed prokuratorem, jednakże, po tym, kiedy prokurator odczytywał mu jego protokół z CBA, ten nie potrafił przekonująco wyjaśnić różnic w swoich relacjach, przypominając sobie szczegółowo okoliczności zaciągnięcia wzajemnych zobowiązań z J.. Tudzież pierwotnie wprost zeznawał, że kwota 6000 złotych została J. przekazana jako wyraz wdzięczności właśnie, za rekomendowanie go na stanowisko prezesa spółki SP. Co istotne w tym miejscu, to fakt, że protokół z dnia 15 lutego 2019 roku C. odczytał, a na stronie 6 tego protokołu ręcznie nakreślił zwrot „po osobistym odczytaniu podpisuję jako zgodne z tym co zeznawałem. Pouczony o treści przepisu art. 241 k.k.”

Tylko w tych realiach trudno zarzucić sądowi I instancji, że naruszył dyspozycję art. 7 k.p.k. w zw. z art. 171 § 7 k.p.k.

Świadek H. F. (1): został przesłuchany w dniu 19 marca 2019 roku w Prokuraturze w L. (k.490 – 495), od godziny 10.45 do godziny 14.05. Co istotne świadek ten przesłuchiwany był z udziałem swojego pełnomocnika adw. A. Ż..

Świadek jednoznacznie zeznał prokuratorowi, że wypłacił pieniądze w kwocie 1000 złotych i na meczu przekazał J.. Wskazał, że „ja podszedłem do J., wyjąłem pieniądze i powiedziałem, że to za załatwienie mojego zatrudnienia w (...) i na ulotki od posła”. Po kolejnych 2 miesiącach wręczył J. dalsze 500 zł, prawdopodobnie wskazał, że to na ulotki i funkcjonowanie posła, pieniądze pochodzą z wynagrodzenia w (...).

Wielokrotnie słyszał, że J. za przysługi trzeba płacić. Sam również opowiadał, że ma małe wynagrodzenie, a musi płacić J. pieniądze. To koresponduje z treścią zeznań powołanych świadków, tych złożonych w CBA. Potwierdził, że wedle jego wiedzy J. załatwił pracę C., S. i Z..

Świadek D. Ż. : został przesłuchany w dniu 29 maja 2019 roku w Prokuraturze w L. (k. 610 621 ), od godziny 10.02 do godziny 14.40.

Świadek jednoznacznie zeznał o zdarzeniach, w taki sposób jako to ustalił sąd I instancji.

Na karcie 614v zeznał, że J. miał dzwonić do K. i mówić, że znajdą nowego prezesa dla (...). J. w ten sposób wywierał presję na Ż., aby ten obniżył marżę w związku z realizacją zadania przez (...) w B..

Zeznał o podpisaniu umowy dla (...) oraz rozmowie, którą przeprowadził z M. G. początkiem września 2018 r. G. zapytał, „czego oczekuje za zawarcie z (...) korzystnej umowy z marżą 1, 5%. Z kontekstu miało wynikać, że G. oczekiwał, iż Ż. wskaże kwotę pieniężną za podpisanie tej umowy. Mało tego, Ż. zeznał, że odpowiedział, iż nic nie oczekuje i takie sprawy G. to ma załatwiać z J.. Wreszcie Ż. zeznał, iż S. mówił mu, że zarówno C. jak i on oddają część wynagrodzenia J. za to, że ten załatwił im stanowiska prezesów w spółkach SP.

Wreszcie zwrócić należało uwagę, gdyż tym argumentem również celnie posłużył się sąd I instancji, o prawidłowości wykonania czynności przesłuchania świadków przez agentów CBA, świadczyć mogą pośrednio zeznania w tej samej instytucji, które złożyli R. R. i A. Z..

Obydwaj zaprzeczyli, aby wręczali J. korzyści w zamian za załatwienie mu pracy i nigdy o takich praktykach nie słyszeli.

Czym innym oczywiście jest wiarygodność takich zeznań złożonych zdecydowanie w późniejszym terminie, w obliczu całości materiału dowodowego. Sąd I instancji sprostał zadaniu i trafnie dokonał oceny tych źródeł dowodowych. Ważne jest jednak to, że obydwaj ostatnio wskazani, mimo rzekomych nacisków na świadków stosowanych w CBA (wedle zarzutów apelacji), mieli zapewnioną swobodę wypowiedzi i nie przyznali się do wręczania pieniędzy J..

Tylko analiza tych sporządzonych przez prokuratora protokołów, ich zbieżność z protokołami sporządzanymi przez CBA, chociażby co do długości trwania czynności nakazywała uznanie, że nie doszło do obrazy powołanego przepisu.

Fakt potwierdzenia przed prokuratorem swoich wcześniejszych zeznań przez świadków (poza C.), nakazywał przyjęcie, iż świadkom tym, tak przed CBA, jak zwłaszcza przed prokuratorem, zapewniono swobodę wypowiedzi, o czym mowa w art. 171 § 7 k.p.k. Tym samym w głównym nurcie, sąd odwoławczy nie stwierdził obrazy przepisów postępowania, a to art. 7, 4 i 410 k.p.k.

Protokoły przesłuchania sporządzone przez CBA zostały w prawidłowy sposób wprowadzone do procesu. Sąd wskazał z jakich powodów, w głównej mierze w oparciu o te dowody czynił ustalenia faktyczne, wyjaśnił i należycie umotywował z jakiego powodu, w dużej części pominął zmienne i niekonsekwentne zeznania wskazanych świadków w złożone na rozprawie. Nie jest więc konieczne ponowne cytowanie zeznań omówionych świadków, które ci złożyli na rozprawie. Uczynił to bowiem sąd I instancji, a także zrobili to obrońcy oskarżonych w swoich apelacjach. Niestety skarżący pominęli niemal zupełnie omówione wyżej protokoły przesłuchania świadków sporządzone osobiście przez prokuratora, co czyni ich analizy niepełnymi, opartymi na wybiórczej analizie materiału dowodowego.

Powyższe uwagi pozwalały na założenia, iż rozumowanie sądu I instancji zaprezentowane w uzasadnieniu, w omawianej w tej sekcji części, jest zgodne z wiedzą i podstawowym wręcz doświadczeniem procesowym. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku, w świetle tego, co już powiedziano, wbrew gołosłownym zarzutom apelujących, czyni zadość dyspozycji z art. 424 k.p.k.

Dowody powołane przez obrońcę oskarżonego J. w apelacji na karcie 3357, w istocie nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd I instancji ustalił przecież, wynika to z całości zgromadzonego materiału dowodowego, że nie było „odgórnych wpływów” na ustalanie wysokości marż w ramach prac zleconych „Praca dla Więźniów”. Zresztą skarżący miał obowiązek wykazania, jaki wpływ owe ustalenia mogły mieć na ustalenia związane ze sprawstwem oskarżonego J., który w świetle jednoznacznych ustaleń sądu meriti, wywierał wpływ na Ż., aby ten obniżył marże dla (...) sp. z o.o.

Zarzuty dotyczące oddalenia wniosków o przesłuchanie świadków J. K., A. D. i J. S., nie zasługiwały na uwzględnienie. Gdyby nawet doszło do naruszenia wskazanego przepisu procesowego, to skarżący miał obowiązek wykazania, że uchybienie to miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, czego nie uczyniono w żadnej z apelacji. Wywodzenie na karcie 3382 przez obrońcę oskarżonego J. adw. A. R., że J. K. był bardzo często powoływany w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, zaś obrona nie miała możliwości zadawania mu pytań, a świadek był jednym z najistotniejszych w procesie, co stanowiło naruszenie prawa do rzetelnego procesu, nie było wystarczające. Treść protokołu przesłuchania tego świadka przeczy narracji tego obrońcy i wynika z niej, że świadek ten w istocie nie miał żadnej wiedzy o przedmiocie procesu. Kontekst, w którym nazwisko tego świadka powoływane było w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku był zgoła odmienny. Kilkukrotnie sąd wskazał, że oskarżony J. był widywany w towarzystwie K. oraz powoływał się wobec wskazywanych wcześniej świadków, na znajomość z nim, co nie pozwalało na ustalenie, że świadek K. miał jakąkolwiek wiedzę odnośnie tej sprawy.

W istocie dowody z zeznań wskazanych w obydwu apelacjach obrońcy świadków, sąd przeprowadził poprzez ujawnienie protokołów zawierających ich relacje i uczynił to w stosownym trybie.

Co istotne sąd nie potrzebował na takie przeprowadzenie dowodu zgody stron.

Na takie procedowanie zezwalał przepis art. 350a k.p.k. (w zw. z art. 391 § 1 k.p.k. i art. 333 § 2 k.p.k.). Pierwszy z powołanych przepisów przewiduje, iż przewodniczący składu orzekającego może zaniechać wezwania na rozprawę świadków, którzy zostali przesłuchani, przebywających za granicą lub mających stwierdzić okoliczności, które nie są tak doniosłe, aby konieczne było bezpośrednie przesłuchanie świadków na rozprawie, w szczególności takie, którym oskarżony w wyjaśnieniach swych nie zaprzeczył. Dokładnie taka sytuacja miała miejsce w tej sprawie, o czym przekonuje jednoznacznie treść protokołu przesłuchania, zwłaszcza świadka J. K. zawartego na kartach 1016 – 1021 i A. D. (k.1028 – 1031). Nie sposób znaleźć w uzasadnieniu apelacji argumenty, które w jakimkolwiek zakresie uzasadniałyby konieczność przesłuchania wskazanych świadków na rozprawie, tym bardziej brak jest wykazania, że owe rzekome uchybienia procesowe miały jakikolwiek wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia.

Nie wystarczy przecież gołosłowne powoływanie się przez skarżącego, że zaniechanie bezpośredniego przesłuchania świadka zawsze stanowi naruszenie przepisów postępowania, zwłaszcza prawa do obrony. Autorzy apelacji, stawiając takie zarzuty mieli obowiązek wykazania, że takie uchybienie, nawet gdyby zaistniało, to miało realny wpływ na treść wydanego orzeczenia – czego w tej sprawie żaden ze skarżących nie uczynił. Wręcz niezrozumiały jest zarzut dotyczący oddalenia wniosków o powołanie biegłego na okoliczność ustalenia jaka faktycznie została ustalona marża w związku z umowami opisanymi w pkt V aktu oskarżenia. Tudzież w świetle postawionych zarzutów dla oskarżonego J., jako posła na sejm RP, nie ma to najmniejszego znaczenia. Wszakże zarzut dotyczy wywieraniu wpływu na D. Ż. przez J., aby ten pierwszy ową marżę obniżył, co w istocie nastąpiło, jak wynika z jednoznacznych i niezmiennych zeznań Ż.. Skarżący nawet nie starał się wykazać, jaki wpływ na ustalenia faktyczne i jaki związek z czynem przypisanym oskarżonemu J. w pkt 3 sentencji wyroku, miałyby ewentualne wnioski takiej opinii.

W świetle ujawnionej zewnętrznej zgodności związanej z czasem trwania czynności przesłuchania w CBA i w prokuraturze zarzut dotyczący zaniechania uzyskania danych z księgi wejść i wyjść z CBA przez świadków, nie był trafny.

W osobistej apelacji J. w zasadzie powtórzone zostało, to co napisali jego obrońcy. Nie mają związku z rozpoznawaną sprawą twierdzenia oskarżonego, bardzo szeroko prezentowane przecież, że był inwigilowany tzw. Pegasusem, gdyż w niniejszej sprawie nie wykorzystano żadnych materiałów pozyskanych w ramach kontroli operacyjnej.

Jedynym uchybieniem formalnym, które rzeczywiście, jak się wydaje miało miejsce, było nazwanie protokołów przesłuchania wymienionych na wstępie świadków, jako protokoły przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie. Niemniej, okoliczność ta, z uwagi na podniesione wcześniej fakty, nie miała wpływu na treść wydanego orzeczenia, albowiem decydujące znaczenie miały przecież treści przekazywane przez świadków.

Szerokie wywody oskarżonego dotyczące udzielonej dla C. pożyczki w roku 2012 i okoliczności związanej z jej spłatą, zostały dostrzeżone przez sąd I instancji i należycie omówione.

Zważając na fakt, że C., tak jak pozostali świadkowie, tj. F. (któremu żona miała przypomnieć o kupowaniu cegiełek na pomnik ofiar ze Smoleńska) i S., w późniejszym czasie, niektórzy dopiero przed sądem, przypomnieli sobie o powodach przekazywania pieniędzy dla J., sam w sobie niwelował wartość dowodową takich zmienionych relacji.

W zakresie marży w wysokości 1 %, o czym również szeroko rozpisywał się oskarżony J., Ż. przecież zeznał, że w czasie kiedy on był dyrektorem (...), jeden raz zdarzyła się marża na takim poziomie.

Nie wytrzymywały krytyki, w konfrontacji z materiałem dowodowym, zarzuty oskarżonego J., wedle których, jego udział a pertraktacjach pomiędzy (...) a (...), (...) i (...), podyktowany był jedynie troską o lokalnych przedsiębiorców i dążeniem do tego, aby firmy te mogły dokończyć zadania, które rozpoczęły bez uszczerbku, bez konieczności zwalniania pracowników itp.

Takie sugestie tego oskarżonego wykluczały zeznania Ż., zwłaszcza te przed prokuratorem, z których wynikało, że oskarżony wręcz straszył go, że w sytuacji, kiedy nie obniży wspomnianej marży, to zadzwoni do dyrektora służby więziennej i „znajdą innego dyrektora” na miejsce Ż..

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty apelacji obrońców oskarżonego jak i jego samego nie były zasadne, a przez to żaden z ich wniosków apelacyjnych nie mógł zostać uwzględniony.

Lp.

Zarzut Apelacja obrońcy oskarżonego S.

6.

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść poprzez:

a)  Przyjęcie w sposób niebudzący wątpliwości, iż w maju 2016 roku doszło do spotkania z udziałem oskarżonego K. S., G. J. oraz świadka A. S., w następstwie którego oskarżony miał złożyć opisaną w treści wyroku propozycję, w sytuacji kiedy to zdarzeniu temu zaprzeczają zarówno wyjaśnienia oskarżonego K. S. jak i współoskarżonego G. J., a materiał dowodowy w tym zakresie uznać zależy za niejednoznaczny, uniemożliwiający ustalenie przebiegu i istnienia zdarzeń w sposób nie budzący wątpliwości, a wątpliwości te nasuwają się po sposobie przesłuchania świadka;

b)  W przypadku przyjęcia, iż do przedmiotowego spotkania doszło ustaleniu, że w jego trakcie rozmowa przebiegająca w sposób nieformalny osób w nim uczestniczących i pozostających pod wpływem alkoholu pozwalała na przypisanie oskarżonemu sprawstwa opisanego w pkt. 10 części rozstrzygającej wyroku w sposób nie budzący wątpliwości, w sytuacji kiedy to z zeznań świadków A. S. oraz D. Ż. wynika, że współpraca (...) z przedsiębiorstwem (...), została nawiązana bez jakiegokolwiek udziału oskarżonego K. S. w następstwie ofert składanych zarówno przez to przedsiębiorstwo jak i zapytań mu wysłanych co wprost wynika z zeznań właściciela przedsiębiorstwa J. W. i świadka D. Ż., jak i pominięciu iż A. S. w dacie jej podpisania nie pełnił żadnej funkcji w (...);

c)  Przyjęciu, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala na przypisanie oskarżonemu K. S. sprawstwa czynu opisanego szczegółowo w artykule 229 § 1 k.k., w sytuacji kiedy to przedstawionej przez niego rzekomo propozycji korupcyjnej oskarżony G. J. miał nie słyszeć, a nadto pominięciu zeznań świadka A. S. z których nie wynikało aby złożona ona została bezpośrednio współoskarżonemu G. J. jak również pominięciu faktu, iż nie została ona przez oskarżonego S. skonkretyzowana;

d)  Pominięciu treści zeznań świadka D. Ż., wedle których nie otrzymywał on nacisków ze strony A. S. ani oskarżonego G. J. w zakresie zawarcia umowy pomiędzy reprezentowanym przez świadka (...), a firmą (...), co jednoznacznie wyklucza możliwość przypisania oskarżonemu K. S., sprawstwa czynu zabronionego zarzucanego mu aktem oskarżenia;

e)  Przyjęciu ścisłego powiązania pomiędzy osobą oskarżonego K. S., a przedsiębiorstwem (...), w sytuacji kiedy to zeznania właściciela tego przedsiębiorstwa Pana J. W. odrzucają jakiekolwiek powiązania pomiędzy jego firmą, a osobą oskarżonego, jak również pominięcie faktu i o nawiązanej pomiędzy (...), a (...) współpracy oskarżony K. S. dowiedział się po znacznym czasie od zawarcia umowy bezpośrednio od świadka J. W.;

f)  Nieuwzględnieniu faktu, iż umowa pomiędzy (...), a (...) została zawarta w okresie kiedy to świadek A. S. pełnił już funkcję prezesa (...), a zatem nie miał wpływu na możliwość zawarcia tej umowy, jak również nieuwzględnieniu iż moment zawarcia tej umowy nastąpił w okresie kiedy to zgodnie z twierdzeniami świadka D. Ż. utrudniony był dostęp do tego rodzaju usług i jak wskazał świadek „był to czas kiedy trzeba było szukać, niejednokrotnie prosić firmy”, co jednoznacznie wyklucza wersję przyjętą przez oskarżyciela publicznego i powieloną błędnie przez Sąd jakoby współpraca tych podmiotów nastąpiła za namową oskarżonego K. S.;

g)  Całkowitym pominięciu przebiegu przesłuchania świadków A. S. i D. Ż., w toku postępowania przygotowawczego gdzie z zeznań tych osób wynika, iż przebieg ich przesłuchania w sposób diametralny odbiegały od zasad przeprowadzania tego rodzaju czynności, pominięciu faktu, że pomimo iż świadek S. został wezwany na przesłuchanie w takim charakterze w następstwie tych czynności potraktowano jego zeznania jako zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa wbrew jego woli;

h)  Przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu składając propozycję współoskarżonemu G. J., w sytuacji kiedy to G. J. w punkcie 9 zaskarżonego wyroku został uniewinniony od stawianego mu analogicznego zarzutu, za który to z kolei K. S. został skazany co czyni orzeczenie wewnętrzne sprzecznym, a tok rozumowania Sądu w zakresie tak odmiennego stanowiska jest nieweryfikowalny.

2.  Na zasadzie art. 438 pkt 4 k.p.k. rażącą niewspółmierność orzeczonej kary, której wymiar jest zdecydowanie surowy w kontekście braku jednoznacznego ustalenia sprawstwa oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zaznaczyć trzeba na wstępie, że także w tym przypadku aktualne zostają uwagi poczynione wcześniej, a dotyczące oceny zeznań świadków F., C., Ż., a przede wszystkim S..

Spośród wszystkich zarzutów zaprezentowanych w tej apelacji, nie sposób odmówić racji temu, w którym skarżący zarzucił brak konsekwencji sądu rejonowego, czyli zarzutu oznaczonego w apelacji znakami 1h. Rzeczywiście, czemu dał wyraz sąd odwoławczy odnosząc się do apelacji prokuratora, tok rozumowania sądu I instancji w zakresie odmiennej oceny okoliczności spotkania z maja 2016 roku, w zależności od osób oskarżonych, nie był uprawniony. Przyczyny dla których orzeczenie z pkt 9 zaskarżonego wyroku zostało uchylone zostały już wyświetlone i w dużej części odnoszą się one również do zarzutów aktualnie omawianej apelacji.

Chcąc odnieść się szczegółowo do zarzutów obrońcy S., dla oczyszczenia przedpola, niezbędne będzie poczynienie kilku uwag natury teoretycznej, które będą w istocie stanowiły powtórzenie trafnych uwag sądu I instancji w zakresie poczynionych ocen prawnych. Dla usystematyzowania wywodu, wydaje się to jednak konieczne. Przestępstwo przypisane oskarżonemu S., tj. występek z art. 229 § 1 k.k. ma formalny charakter. Zostaje ono popełnione w chwili dojścia obietnicy do jej adresata, niezależnie od tego, czy zostanie przez niego przyjęta (zob. postanowienie SN z 14.03.2007 r., III KK 248/06; wyrok SN z 8.02.2018 r., V KK 224/17, LEX nr 2449792). Pogląd ten nie wzbudza aktualnie żadnych większych kontrowersji.

W zakresie skonkretyzowania korupcyjnej propozycji oskarżonego S., to wyświetlone zostało, że propozycja ta spełniła przesłanki z art. 229 § 1 k.k., szczegółowo omówione wcześniej. Tudzież wskazywał S., że część zysków przekaże J. (chodziło o zyski z konkretnego kontraktu) i w tym kontekście S. wskazał S., „że o nim też nie zapomni”.

Z uwagi na formalny charakter występku z art. 229 § 1 k.k., zarzut zgodnie, z którym sąd I instancji nie uwzględnił faktu, że pomiędzy (...) a (...) nie została zawarta żadna umowa, kiedy S. pełnił funkcję publiczną jest bezprzedmiotowy. Istotne jest, że owa korupcyjna propozycja dotarła do odbiorców i była wystarczająco wyraźna i konkretna, zaś S. w 2016 roku pełnił funkcję publiczną. Z kolei propozycja korupcyjna, jak zaznaczono, nie musiała być nawet przyjęta. Również bez związku ze znamionami omawianego występku pozostawały twierdzenia skarżącego, że przecież Ż. nie otrzymywał żadnych nacisków, tak od S. jak i od J. w zakresie zawierania umowy ze (...). Niezrozumiałe jest w ogóle powoływanie się na świadka Ż., który pełnił funkcję publiczną w (...) dopiero od połowy 2017 roku, zaś czyn przypisany oskarżonemu S. zaistniał w maju 2016 roku. Odnośnie powiązania oskarżonego S. ze (...), podzielić należało szerokie wręcz ustalenia faktyczne w tym zakresie poczynione przez sąd I instancji, które nie miały jednak bezpośredniego wpływu na sprawstwo oskarżonego S.. Nieprzekonujące były, a to z przyczyn już naprowadzonych, powoływane przez skarżącego, okoliczności spotkania z maja 2016 roku, kiedy propozycje korupcyjne przez oskarżonego zostały złożone. Mianowicie wersja z dużą ilością spożywanego wówczas alkoholu, traktowanie słów S. przez S. jako „bełkot czy zwid alkoholowy”, pojawiła się dopiero podczas zeznań, które S. złożył na rozprawie przed sądem I instancji. Wcześniej, przed prokuratorem, o czym była mowa, wskazany świadek podtrzymywał swoje twierdzenia, co skrzętnie pomijał obrońca, kwestionując, przede wszystkim, sposób przeprowadzenia czynności przez CBA. Odnośnie powoływanej przez obrońcę braku reakcji oskarżonego J. na propozycje S., ponownie należy odwołać się do przekonujących uwag prokuratora zawartych w apelacji.

Nie znalazły aprobaty, także z powołanych wyżej powodów, zarzuty apelacji odnośnie rażącej niewspółmierności orzeczonej względem oskarżonego S. kary. Tudzież wymierzono mu karę w dolnych granicach zagrożenia ustawowego, której wykonanie warunkowo zawieszono. Orzeczono również grzywnę, gdzie ilość stawek określono na 200, zaś stawkę na 80 złotych, co gdy zważy się na dochody tego oskarżonego, nie jest stawką wygórowaną. Dostrzegając więc ustalony stopień społecznej szkodliwości czynu mu przypisanego, jak również na nieumniejszony stopień zawinienia, suma kar oraz środków probacyjnych, orzeczonych względem tego oskarżonego jest adekwatna i gwarantuje, że cele kar zostaną zrealizowane, tak w zakresie prewencji ogólnej jak i szczególnej.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego S. nie były zasadne, a przez to żaden z wniosków apelacyjnych nie mógł zostać uwzględniony.

Lp.

Zarzut Apelacja oskarżonego J.

7.

1.  Naruszenie przepisu prawa materialnego - art. 115 § 19 w zw. z art. 229 § 1 kodeksu karnego poprzez błędną ich wykładnię i błędne ustalenie, że D. Ż. w dacie objętej zarzutem wobec J. J. (2) był osobą pełniącą funkcję publiczną w rozumieniu art. 229 § 1 kodeksu karnego;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych oraz naruszenie przepisu art. 7 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu w postaci zeznań świadka D. Ż., wskutek czego Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka, pomimo braku jakichkolwiek innych dowodów złożenia przez J. J. (2) D. Ż. obietnicy udzielenia korzyści majątkowej.

3.  Wadę formalną polegającą na braku podpisu pod wyrokiem Sędzi Pani Agnieszki Bierza biorącej udział w postępowaniu, co jest niezgodne z art. 413, 418, 113 § 1, art. 418 § 2 i art. 119 § 1 pkt 4 KPK oraz art. 324 Kodeksu postępowania cywilnego. Zgodnie z treścią art. 324 KPC, wyrok sądu musi być sporządzony na piśmie i podpisany przez wszystkich sędziów biorących udział w jego wydaniu. Podpis sędziego jest niezbędnym elementem wyroku, potwierdzającym jego prawomocność oraz autentyczność. Brak podpisu sędziego powoduje, że wyrok nie spełnia wymogów formalnych przewidzianych przez obowiązujące przepisy prawa, co skutkuje jego nieważnością. ( załącznik ) Wadą kwalifikacyjną o której jest mowa w art. 156 p. l pkt 2, 7 kpa. zgodnie z wyrokiem wyrażonym przez NSA z dn. 04. 07. 1997r. Sygn. akt I SA/Kr 88/97 dokument nie zawierający podpisu z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego osoby upoważnionej do jej wydania, jest nieważny z mocy art. 156 p. l pkt. 7 kpa. Brak własnoręcznego podpisu, imieniem nazwiskiem - zgodnie z art.156 p. l pkt. 2 ,7 kpa. Wyrok NSA z dn. 28 luty 1997 r. sygn. akt I SA/Lu 631/96.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty były bezzasadne.

Nie jest zrozumiały zarzut, zgodnie z którym zaskarżony wyrok nie został podpisany przez sędziego. Wyrok z dnia 6 maja 2024 roku zalega na kartach 3202 – 3205 akt sprawy i na ostatniej karcie jest parafowany. Jest to wystarczające i spełnia wymagania formalne.

Sąd odwoławczy podziela, wręcz ugruntowane stanowisko, że dyrektor państwowego przedsiębiorstwa jest osobą pełniącą funkcję publiczną w rozumieniu art. 229 § 1 k.k.

Środki publiczne, którymi dysponuje przedsiębiorstwo państwowe, to przede wszystkim ta immanentna część majątku narodowego, która przekazywana jest przedsiębiorstwu przez organ założycielski i mienie nabyte w trakcie działania przedsiębiorstwa, ale także środki publiczne, z których przedsiębiorstwo to korzysta z różnych innych tytułów. Osoba pełniąca funkcję publiczną natomiast to (poza funkcjonariuszem publicznym i pozostałymi podmiotami wskazanymi w § 19 art. 115 k.k.) także taka osoba, która jest zatrudniona w jednostce organizacyjnej dysponującej środkami publicznymi, w tym zwłaszcza takiej, która zarządza majątkiem publicznym, z wyjątkiem tych osób, które w takiej jednostce pełnią czynności wyłącznie usługowe (tak np. Wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 6 października 2005 r. II AKa 195/05).

Odnośnie zarzutu związanego z oceną zeznań D. Ż., aktualne pozostają uwagi, które poczynione zostały wcześniej.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty apelacji oskarżonego J. nie były zasadne, a przez to żaden z wniosków apelacyjnych nie mógł zostać uwzględniony.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 6 maja 2024 roku w sprawie o sygnaturze akt III K 1082/22 – w pkt II wyroku sądu odwoławczego.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z uwagi na to, że dalsze zarzuty wszystkich apelacji okazały się chybione, brak było przesłanek z art. 439 k.p.k. oraz sąd nie dostrzegł potrzeby działania z urzędu w głównym nurcie w trybie art. 440 k.p.k. i 455 k.p.k., wyrok należało utrzymać w mocy (art. 433 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1 k.p.k.).

Podzielając argumenty sądu I instancji, brak było jakichkolwiek podstaw do wzruszenia zaskarżonego wyroku

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

4.1.

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Przyczyny uchylenia wyroku zostały wskazane w sekcji uzasadnienia oznaczonej numerami 3.1 i 3.2.

W skrócie, sąd odwoławczy podzielił stanowisko prokuratora, zgodnie z którym nie istniała możliwość, aby, w realiach tej sprawy, oskarżony J. nie usłyszał propozycji korupcyjnej S. z maja 2016 roku, zaś wskazane wszelkiego rodzaju okoliczności zajścia, dawały podstawę do ustalenia, że tę propozycję przyjął. Była ro propozycja na tyle skonkretyzowana i wyraźna, że spełniała przesłanki tej, o której mowa w art. 228 § 1 k.k. Ziściły się więc warunki z art. 437 § 2 k.p.k. i art. 454 § 1 k.p.k., które generowały orzeczenie kasatoryjne.

Jeżeli podstawą uniewinnienia M. G. był jedynie fakt, że zdaniem sądu I instancji, jego propozycja korupcyjna skierowana do D. Ż. była zbyt ogólna, to tej oceny sąd odwoławczy nie podzielił, czemu dał wyraz we wcześniejszych rozważaniach. Także w tym przypadku ziściły się więc warunki z art. 437 § 2 k.p.k. i art. 454 § 1 k.p.k., które generowały rozstrzygnięcie jak w pkt I wyroku sądu odwoławczego.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

W toku dalszego postępowania sąd przeprowadzi postępowanie dowodowe w niezbędnym zakresie, korzystając również z możliwości, które daje przepis art. 442 § 2 k.p.k. W polu widzenia sądu rejonowego pozostaną, co wydaje się być naturalne, w świetle dyspozycji art. 442 § 3 k.p.k., wyrażone wyżej zapatrywania prawne.

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Sąd odwoławczy, nie znajdując przesłanek z art. 624 § 1 k.p.k., zgodnie z obowiązującą zasadą, obciążył oskarżonych, których apelacje nie zostały uwzględnione, kosztami postępowania za II instancję. Miał przy tym na uwadze, że zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, opłata od kary grzywny orzekanej obok kary pozbawienia wolności, czyli tej na podstawie art. 33 § 2 k.k., orzekana jest w wysokości 20 % od kwoty wymierzonej grzywny, nie zaś w kwocie 10 % - jak to ustalił sąd I instancji. Wydatki Skarbu Państwa podzielone zostały proporcjonalnie pomiędzy uczestników postępowania.

7.  PODPIS

Sędzia Paweł Stępień

Sędzia Aleksandra Odoj – Jarek Sędzia Lucyna Pradelska - Staniczek