Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Rybniku

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 783/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 19 listopada 2024 roku w sprawie o sygnaturze akt III K 876/24.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.  obrazę przepisów postępowania, a to art. art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. poprzez nie uwzględnienie wniosku oskarżonego o przesłuchanie K. M. jako świadka, jako dowodu wykazującego okoliczność bez znaczenia dla sprawy, podczas gdy świadek posiada wiedzę o przebiegu procesu likwidacji szkody, które to okoliczności niewątpliwie mają znaczenie dla sprawy, a zatem naruszenie to miało wpływ na treść orzeczenia,

2.  obrazę przepisów postępowania, a to art. art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. która miała istotny wpływ na treść orzeczenia poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów polegające na dokonaniu wadliwej oceny dowodów poprzez uznanie wyjaśnień oskarżonego za częściowo niewiarygodne, a w konsekwencji przypisanie oskarżonemu winy, podczas gdy oskarżony rzetelnie przestawiał sposób w jaki pokrzywdzony likwidował szkodę, w tym wskazywał na wszystkie nieprawidłowości skutkujące obniżeniem należnego mu odszkodowania i zadość uczynienia, który to błąd miał niewątpliwie wpływ na treść orzeczenia,

3.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez uznanie, że działania oskarżonego zmierzały do wprowadzenia pokrzywdzonego w błąd i osiągnięcia korzyści majątkowej, podczas gdy oskarżony jedynie dążył do tego, by postępując zgodnie ze wskazówkami pracowników pokrzywdzonego, otrzymać świadczenie z zakresu odszkodowania oraz zadośćuczynienia w należnej mu wysokości, który to błąd niewątpliwie miał wpływ na treść orzeczenia,

4.  a nadto z ostrożności procesowej - obrazy przepisów prawa materialnego, a to art. 13 § 2 k.k, oraz art. 14 § 2 k.k. poprzez ich niezastosowanie, w sytuacji gdy oskarżony posługiwał się dokumentem (zaświadczeniem) o treści tak dalece absurdalnej, że niewątpliwie popełnienie czynu zabronionego nie było możliwe z uwagi na użycie środka nienadającego się do popełnienia czynu zabronionego, wobec czego, w realiach niniejszej sprawy. Sąd winien odstąpić od wymierzenia oskarżonemu kary,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sposób w jaki przedstawione zarzuty zostały uzasadnione, czyni wielce utrudnionym rzeczową polemikę z nimi. W lakonicznym uzasadnieniu apelacji jej autor nie stworzył dla tej polemiki pola.

Nie zasługuje na aprobatę zarzut naruszenia przepisów art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k., co miało nastąpić poprzez oddalenie wniosku dowodowego o przesłuchanie w charakterze świadka K. M.. Przede wszystkim przypomnieć należało, że zarzut naruszenia przepisów postępowania, aby mógł wywołać zamierzony skutek, powinien wywierać wpływ na treść orzeczenia. Zadaniem autora apelacji jest z kolei wykazanie owego wpływu. O ile skarżący wskazał, że świadek mógł posiadać informacje „przydatne do wyrokowania”, nie rozwinął tej myśli. Co więcej, nawet nie podjął próby wykazania, że owe informacje, które należało jeszcze sprecyzować, mogły mieć wpływ na treść wyroku. Tymczasem, co pominął skarżący, w sprawie został przesłuchany przedstawiciel zakładu ubezpieczeń D. K., który wyjaśnił wszelkie okoliczności związane z likwidacją szkody, w tym opisał przebieg czynności terenowych, które podjął. Nadto, co należało mieć na uwadze, podejmując decyzję w przedmiocie omawianego wniosku dowodowego, to fakt, że sąd I instancji dysponował całością dokumentacji szkodowej w postaci cyfrowej, która została wytworzona w sprawie przez opiekuna klienta, czyli K. M.. Podstawowe doświadczenie życiowe pokazuje z kolei, że osoba ta, z pewnością nie miała żądnych dalszych wiadomości poza tymi, które wynikają z tej dokumentacji. Z uwagi na wielość postępowań szkodowych, z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością, założyć należało, że jej wiedza również z uwagi na upływ czasu, była w tej sprawie znikoma. W tych realiach, oczywiście zasadne było oddalenie tego wniosku dowodowego. Warto również podkreślić, że na tej podstawie oskarżony zamierzał dowodzić, co zdaje się wynikać również z apelacji, że odszkodowanie w związku ze szkodą komunikacyjną zostało mu zaniżone, że został oszukany przez (...), co z kolei miało go skłonić do przestępnego działania. Jeżeli tak, to również zarzut oznaczony numerem 2 w petitum apelacji, był bezzasadny i nie mógł wpłynąć na treść zaskarżonego wyroku. Jeżeli oskarżony uważał, że odszkodowanie zostało zaniżone, że w jakiś sposób został oszukany przez ubezpieczyciela, to swoich racji powinien dochodzić na drodze postępowania cywilnego, nie zaś dopuszczać się podrobienia dokumentów w celu uzyskania, jak się mu wydawało, należnego odszkodowania. Zarzut oznaczony numerem, 3 jest ręcz niezrozumiały. Materiał aktowy dowodzi wprost, że oskarżony podrobił zaświadczenie o zatrudnieniu po to, aby w ten sposób wywołać błędne przekonanie u ubezpieczyciela, a wszystko po to, aby uzyskać zawyżone odszkodowanie. Jakże nieprzekonujące są twierdzenia, że to przedstawiciel pokrzywdzonej spółki polecił oskarżonemu posłużenie się jako autentycznym podrobionym dokumentem i jak należy wywodzić, oskarżony nie ponosił winy za swoje czyny. Wątek ten również w żaden sposób nie został rozwinięty w apelacji, stąd dalsza polemika z nim jest więc niemożliwa. Skoro oskarżony był w pełni poczytalny, rozumiał skutki swojego działania, jego wina nie została w jakikolwiek sposób umniejszona, to ponosi pełną odpowiedzialność za swoje zachowania.

Zarzut obrazy przepisów prawa materialnego mógłby zostać skutecznie postawiony wówczas, gdyby nastąpiło prawidłowe ustalenie faktów, zaś wedle zarzutów obrońcy, to nie miało miejsca. Co do zasady, nie jest więc prawidłowe jednocześnie zarzucanie błędu w ustaleniach faktycznych oraz obrazy przepisów prawa materialnego, co uczynił skarżący.

Niemniej domaganie się przyjęcia, że oskarżony dopuścił się formy stadialnej w postaci usiłowania nieudolnego, nie zasługiwało na uwzględnienie. Jak wiadomo usiłowanie zachodzi także wtedy, gdy sprawca nie uświadamia sobie, że dokonanie jest niemożliwe ze względu na brak przedmiotu nadającego się do popełnienia na nim czynu zabronionego lub ze względu na użycie środka nie nadającego się do popełnienia czynu zabronionego. O nietrafności tego zarzutu świadczy chociażby zachowanie się zakładu ubezpieczeń, który zupełnie poważnie potraktował zgłoszenie oskarżonego i wszczął stosowne postępowanie. Mało tego, w ramach postępowania szkodowego przedstawiciel ubezpieczyciela wykonywał nawet czynności terenowe w miejscu prowadzenia działalności gospodarczej przez W. P., właściciela restauracji, w której miał pracować oskarżony. Tylko te czynności przekonywały, że ubezpieczyciel realnie zakładał, że mogło dojść do powstania szkody wskazanej w zaświadczeniu, zaś ów dokument w zupełności nadawał się do popełnienia czynu zabronionego.

W podsumowaniu, nie można mówić o usiłowaniu nieudolnym wówczas, gdy w momencie wszczęcia działania sprawcy dokonanie przestępstwa było obiektywnie możliwe (choćby nawet szanse realizacji zamiaru sprawcy były niewielkie), a dopiero później – w wyniku włączenia się niesprzyjających okoliczności (wszczęcie rzetelnego postępowania zmierzającego do likwidacji szkody i sprawdzenie autentyczności dokumentu) – realizacja zamiaru sprawcy okazała się niemożliwa ze względu na brak przedmiotu nadającego się do dokonania przestępstwa lub ze względu na to, że okazało się, iż sprawca użył środka nie nadającego się do wywołania zamierzonego skutku. W takim bowiem wypadku usiłowanie jest «udolne», a jedynie z przyczyn obiektywnych sprawcy nie udało się zrealizować swego zamiaru.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Żaden z zarzutów nie był trany, przez co również wnioski apelacyjne nie mogły zostać uwzględnione.

Lp.

Zarzut

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 19 listopada 2024 roku w sprawie o sygnaturze akt III K 876/24.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z uwagi na to, że zarzuty apelacji okazały się chybione, brak było przesłanek z art. 439 k.p.k. oraz sąd nie dostrzegł potrzeby działania z urzędu w trybie art. 440 k.p.k. i 455 k.p.k., zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy (art. 433 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1 k.p.k.).

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Z uwagi na ujawnienie się okoliczności z art. 624 § 1 k.p.k., oskarżonego zwolniono z obowiązku uiszczenia kosztów za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS